Πενήντα χρόνια μετά την κυπριακή τραγωδία, τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ΚΥΠ μας λένε ότι φωτίζουν το σκοτάδι του μαύρου καλοκαιριού του 1974, αλλά δεν ξεσκεπάζουν και τις διαχρονικές ευθύνες εκείνων που έπλεξαν την αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών: από τους χουντικούς και το παλιό πολιτικό σύστημα έως τους διαχρονικούς «συμμάχους» μας, ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο, το ξαφνικό ενδιαφέρον με τηλεοπτικά «ντοκιμαντέρ» και αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ΚΥΠ!
Από όλα αυτά θα δούμε τη μεγάλη εικόνα; Ή μήπως όχι; Γιατί, κακά τα ψέματα, το να βουτήξεις στα υπηρεσιακά έγγραφα είναι σαν να διαβάζεις το manual ενός κακογραμμένου μυθιστορήματος: οι ήρωες είτε έχουν πεθάνει είτε έχουν πεθάνει οι αλήθειες τους. Μην ξεχνάμε, η αφήγηση είναι ευέλικτη σαν γυμναστής σε τηλεοπτική πρωινή ζώνη: λίγο Ιωαννίδης, λίγο Μακάριος, μια δόση εθνικού δράματος – η ιστορία σερβιρίστηκε. Για όλα φταίμε εμείς;
Τι είναι τελικά η Ιστορία; Μια απόπειρα να πούμε την αλήθεια ή απλά ένα καλά ραμμένο κοστούμι για το «εθνικό συμφέρον»; Κι αν η αλήθεια είναι κάτι σχετικό – αλήθεια του Ιωαννίδη, αλήθεια του Μακαρίου, του Καραμανλή, του Γεωργίου Παπανδρέου ή αλήθεια του κάθε γραφειοκράτη – τότε μήπως η Ιστορία είναι απλά μια παράσταση με διαφορετικούς σκηνοθέτες; Και οι σκηνοθέτες αυτής της προδοσίας ήταν οι Βρετανοί που έβαλαν από το «παράθυρο» την Τουρκία στην Κύπρο, και οι ΗΠΑ που υλοποίησαν τους σχεδιασμούς με τον πιο ωμό τρόπο.
Και αλήθεια ξεχνάμε, ότι εκτός από την Τουρκία η Μεγάλη Βρετανία είναι και αυτή κατοχική δύναμη στην Κύπρο; Οι βάσεις που έχει τι είναι; Και δεν έχουν το ίδο καθεστώς που έχουν οι υπόλοιπες στρατιωτικές βάσεις σε άλλες χώρες. Είναι Βρετανικό έδαφος. Όταν βάζεις τους «κατάλληλους» ανθρώπους να γράψουν την Ιστορία, το αποτέλεσμα θυμίζει κακογραμμένο σενάριο.
Και αλήθεια, για να κάνω μια επικαιροποίηση, τι να τα κάνεις τα σύγχρονα όπλα; Φρεγάτες και F35 αν δεν σε αφήνουν ή φοβάσαι να τα χρησιμοποιήσεις; Γιατί στην Κύπροτα αεροπλάνα τύπου Φάντομ μπορούσαν να πάνε και να επιχειρήσουν και τα υποβρύχια. Και η ιστορία, επαναλήφθηκε, σε άλλη διάσταση στα Ίμια και απλώς ευχαριστήσαμε τις ΗΠΑ, που οι Τούρκοι βάλανε γκρίζο στο «γαλάζιο» του Αιγαίου!
Ευθύνες χωρίς όρια
Η χούντα του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη δεν επινόησε καμία νέα πολιτική για την Κύπρο. Διαχειρίστηκε προδοτικά μια προϋπάρχουσα πολιτική, συμφωνημένη με την Τουρκία υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της Αγγλίας ήδη από τη δεκαετία του 1950. Το ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο επίλυσης του Κυπριακού είχε θέσει τον διαμελισμό της νήσου ως στρατηγικό στόχο πολύ πριν αυτή ανακηρυχθεί ανεξάρτητη δημοκρατία. Η αμερικανοκίνητη χούντα «οι χρήσιμοι ηλίθιοι», έδωσαν το άλλοθι με το πραξικόπημα κατά του Μακάριου, αλλά η πολιτική των διαμελιστικών συμφωνιών είχε ήδη δρομολογηθεί.
Οι μεγάλοι παίχτες: ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία
Τα έγγραφα της ΚΥΠ που διαβάζουμε, όμως δεν εστιάζουν και δεν φωτίζουν τη σιωπηρή συναίνεση των Βρετανών και των Αμερικανών κατά την τουρκική εισβολή. Ο ναυτικός αποκλεισμός της Κύπρου έγινε με την ανοχή, αν όχι τη συγκατάθεση, των περιπολούντων στόλων τους. Οι ανταγωνισμοί και οι γεωπολιτικές τους προτεραιότητες προκάλεσαν την πλήρη αποδόμηση των ελληνικών θέσεων, ενώ η στήριξη στην τουρκική επιθετικότητα ήταν τουλάχιστον εξοργιστική.
Τα πραγματικά ερωτήματα
Πώς ερμηνεύεται η μακροχρόνια στρατηγική ανοχής από πλευράς «συμμάχων» για την Τουρκία;
Ποια ήταν η ουσιαστική συμβολή των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου στην προετοιμασία και εφαρμογή της τουρκικής εισβολής;
Τι πραγματικά γνώριζαν οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας και γιατί απέτυχαν να δράσουν αποτρεπτικά;
Η χούντα ήταν το εργαλείο ή ο πραγματικός αρχιτέκτονας της κυπριακής τραγωδίας;
Μπορεί η ελληνική εξωτερική πολιτική να σπάσει τη «μακρόπνοη αλυσίδα λαθών» ή θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε αργά και επιπόλαια στις σταθερές τουρκικές διεκδικήσεις;
Μια διαχρονική Τουρκική στρατηγική
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η τουρκική πολιτική παραμένει αναλλοίωτη: συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, και δυο κράτη στην Κύπρο. Η Ελλάδα, αντιθέτως, διαχρονικά αποτυγχάνει να χαράξει μια συνεπή και αποφασιστική πολιτική στρατηγική, παραδομένη σε διπλωματικά λάθη και αποσπασματικές κινήσεις.
Ιστορία: αλήθεια ή εθνικό σενάριο;
Η Ιστορία δεν είναι πάντα η αλήθεια. Συχνά, είναι ένα καλοραμμένο κοστούμι για το «εθνικό συμφέρον». Η αλήθεια του Ιωαννίδη, του Μακαρίου, ή του κάθε γραφειοκράτη είναι σχετική. Το ερώτημα είναι: Ποιοι γράφουν την Ιστορία και με τι κίνητρα; Όταν αναθέτεις το σενάριο σε λάθος χέρια, η Ιστορία θυμίζει κακογραμμένο ντοκιμαντέρ – μια παράσταση που χειραγωγεί, αντί να φωτίζει.
Ο στόχος για το μέλλον
Το μάθημα παραμένει ξεκάθαρο: Όσο επιμένουμε να αγνοούμε τα λάθη του παρελθόντος, είμαστε καταδικασμένοι να τα επαναλαμβάνουμε. Η ευθύνη να σπάσουμε την αλυσίδα των αποτυχιών είναι γενναία, αλλά και επιτακτική. Το ερώτημα είναι: Θα τολμήσουμε; Ή θα παραμείνουμε θεατές μιας τραγωδίας χωρίς τέλος; Η επανάληψη της… προσεχώς, δυστυχώς!
The post Ντοκιμαντέρ ή κακογραμμένο σενάριο; Οι αποχαρακτηρισμένες «αλήθειες» για την Κυπριακή προδοσία appeared first on Newpost.gr.