Βαράει ο ήλιος κατακούτελα κι ο ρεπόρτερ Ξανθάκης έχει περιλάβει τον Καβάφη και προσπαθεί να ξαναδιαβάσει τον “Ηγεμώνα εκ Δυτικής Λιβύης” με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις:
“Άρεσε γενικώς στα Βλάχικα,
τες δέκα ώρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εξ Ανατολικής Λιβύης
Καλίφα, υιός του Μπελκασίμ”
Κι εκεί που είμαι στο ντιπ θοτ, στη βαθιά επεξεργασία, για να εκσυγχρονίσω αλλά να μην προδώσω τον Αλξανδρινό (όπως Κασσελάκης με Αριστερά, ένα πράγμα!), ντριν, ντριν το τηλέφωνο.
Το σταθερό μάλιστα, όχι το κινητό, λέω κάνας υποψήφιος πάροχος θα είναι, άστονα να βράζει στο ζουμάκι του. Και συνεχίζω την ποιητική ονειροφαντασία.
Μόνο που το τηλέφωνο συνεχίζει να κουδουνάει…
Μια, δυο, τρεις, πέντε, λέω “νταξ, θα το βγάλω απ’ την πρίζα, ασταδγιάλα”.
Κι όπως σηκώνομαι από το θρόνο τον δημοσιογραφικό και πάω προς το σαλόνι, βλέπω στην αναγνώριση κλήσεως, νούμερο αμερικάνικο.
“Μαδαφάκα”, σκέφτομαι, “δεν πιστεύω να με ψάχνει κάνας Μενέντεζ για δανεικά, τώρα που βλέπει τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα. Σόρυ, αλλά εγώ λεφτά σε φιλέλληνες δε δίνω, δεν πα’ να ‘ναι και υπουργοί οσφυοκάμπτες”!
Όπως τη γάτα, όμως, μ’ έφαγε κι εμένα η περιέργεια και το σήκωσα.
Κι άκουσα αμέσως μια γνώριμη φωνή…
“Χέι Κρίστο, Σταν σπίκινγκ. Γουατς απ μαν, γουατ δε χελ ιζ γκόιν ον όβερ δέαρ;”
“Γιου αρ τόκιν του μι;”, τον ρωτάω. “Γιου χεβ δι νερβ του τοκ του μι; Ντοντ γιου χεβ χάντρεντς οφ μίνιονς χήαρ του γκιβ γιου ινφο, ντοντ γιου χεβ δι ολμάητυ Τρουθ Τιμ, ντοντ γιου χεβ δι γκάνταμ σόσιαλ μίντια τρολς; Γουίθ ολ δις άρμυ μπάι γιόρ σάιντ, γιου κολ μι εντ γιου χεβ δι νερβ του ασκ γουάτ δι χελ ιζ γκόιν ον;”
“Άι αμ ρίλη σόρι ιφ άι οφέντεντ γιου μαν”, συνεχίζει ο Γκρήνμπεργκ. “Άι ντιν’τ νοτ γουόντ του. Ιτς ονλυ δατ άι νιντ σάμουαν φρομ δι στριτ του τοκ του, εντ νοτ ολ διζ μπόζος φρομ δι πάρτυ. Πληζ χελπ μι εντ γιου γουόντ ρεγκρέτ ιτ. Νέημ γιορ πράης”!
“Άι αξέπτ όνλι σμολ εντ ανμάρκντ μπιλς”, του λέω και συμπληρώνω το νούμερο.
“Γιου’ρ κίλινγκ μι…”, μουρμουρίζει ο Σταν, “τέηκ ιτ ορ λιβ ιτ” του τα χώνω εγώ.
“ΟΚ, ΟΚ”, καταλήγει ο Σταν, “γουατέβερ γιου γουόντ. Νάου, κεν γιου ανσερ μι ε σίμπλ κουέστσιον;”
“Σουτ”, του απαντάω.
“Γουάτ ιζ δις σήτυ θινγκ δεη κολ ΟΠΕΚΕΠΕ;, Γουάτ ιζ χάπεπινγκ γουίθ δι φέηκ σάμπζιντιζ, γουάη ιζ δι γκάβερμεντ άντερ σατς πρέσιουρ, χάου κεν άι τερν δις ντιζάστερ αράουντ;”
“Λουκ Σταν”, του απαντάω. “Ιτς ε μπιτ λάικ κρύπτο κόινς. Δέαρ ιζ νο φύζικαλ κόιν, ράιτ;”
“Ράιτ”, μου απαντάει ο Γκρήνμπεργκ και από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω ότι τρέμει σύγκορμος.
“Σέημ στόρυ γουίθ χερντς, όλιβ τρίιζ, μπίιχαϊβζ, γιου νέημ ιτ. Ον δι ουάν χαντ, δέη εγκζίστ. Ον δι άδερ, δέη ντοντ. Του σαμ πίπολ δεη αρ βερυ βάλιουαμπολ, του σαμ άδερς δέη μιν νάθινγκ. Ιτς μπικόζ δέη αρ βίρτσουαλ. Ιτς ε γκρέη έρια. Μπατ δη μάνεη γουέαρ ρήαλ εντ κολντ εντ ιτ λάιν’τ μένη πόκετς…”
“Σο, γουάτ ντου γουή ντου νάου;”, αναρωτιέται ο Σταν. «Γουάτ ντου άη τελ δεμ, γουέν δέη κολ μι;”
“Τελ δεμ δατ γιου αρ μπήζυ μίλκινγκ γιορ σιπ”, του λέω.
“Μπάτ άι ντοντ χεβ ένυ σιπ”, εξανίσταται ο Σταν.
“Σόου γουάτ”, του λέω και του το κλείνω στη μούρη. “Δεη γουίλ αντερστάντ δι μέσατζ εντ ντάμπολ γιουρ φίι”!
The post What the fuck is OPEKEPE? (με πήρε ο Σταν Γκρίνμπεργκ τηλέφωνο!) appeared first on Newpost.gr.