Αφού μιλάω για “τζάμπα λεφτά” στον σημερινό τίτλο, κάτσε να βγάλω γι εγώ κάνα φράγκο αβασάνιστα, αβάδιστα, αβαβά.
Δια της μεθόδου του κόπυ πάστε, βεβαίως, και της παντοτινά ευλογημένης Γουίκι, που επιτρέπει σ’ εμάς τους δημοσιογράφους να ξεκουράζουμε συχνά πυκνά τα πόδια μας.
Πάμε να δούμε τι γράφει για το PTSD:
“Η διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) είναι διανοητική διαταραχή που μπορεί να αναπτυχθεί μετά την έκθεση ατόμου σε τραυματικό συμβάν, όπως σεξουαλική επίθεση, πολεμική σύγκρουση, τροχαία ατυχήματα, παιδική κακοποίηση ή άλλες απειλές κατά της ζωής ατόμου. Τα συμπτώματα ενδεχομένως περιλαμβάνουν ενοχλητικές σκέψεις, συναισθήματα ή όνειρα που σχετίζονται με γεγονότα, διανοητική ή σωματική δυσφορία σε συναισθήματα που σχετίζονται με τραύματα, προσπάθειες αποφυγής συνθηκών τραύματος, αλλοιώσεις στον τρόπο σκέψης και συναισθήματος ενός ατόμου και αύξηση του συναισθήματος φυγής. Τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από ένα μήνα μετά το συμβάν. Τα μικρά παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να παρουσιάσουν δυσφορία, αλλά αντ’ αυτού μπορούν να εκφράσουν τις αναμνήσεις τους μέσω του παιχνιδιού. Το άτομο με PTSD διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας και εσκεμμένου αυτοτραυματισμού”.
Το διαβάσαμε;
Το καταγράψαμε;
Το εμπεδώσαμε;
Ακούω “ναι ρεπόρτερ” ένα σωρό (μ’ αγαπάω ο κόσμος!) και πάω παρακάτω.
Οδεύω στο ελληνικό PTSD που δεν είναι άλλο από την μετατραυματική διαταραχή των τζάμπα λεφτών.
Αυτών ακριβώς που σκόρπισε στο πόπολο η κοσμαγάπητη κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με τρόπο πρόστυχο και ύπουλο.
Μέσα από κάθε είδους δάνεια, που έκαναν την εμφάνισή τους από το πουθενά, ιπτάμενα και φαντασμαγορικά.
Στεγαστικά, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, μετοχοδάνεια, ό,τι μπορούσε να φανταστεί ο κάθε τραπεζίτης και να ονειρευτεί ο κάθε λιγούρης, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Τη βοηθεία, φυσικά, των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και των εξειδικευμένων δημοσιογράφων, που διαφήμισαν μέχρι τελικής πτώσεως αυτό το πρωτοφανές “πάρε κόσμε”.
Αυτή την “αλιμούρα”, που λέγαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες στο Τρίκαλο, να πετάει, δηλαδή, ο “ματσωμένος” της παρέας δεκαρούλες στον αέρα και να τρέχουν οι υπόλοιποι να τις γραπώσουν.
Μόνο που εδώ το πανηγύρι έγινε με χιλιάρικα…
Με ποσά που εκείνη την εποχή δεν μοιάζανε και τόσο “σοβαρά”, αλλά όταν άρχισαν τα πανωτόκια να συσσωρεύονται και οι προσοδοφόρες μπίζνες να λιγοστεύουν, ξεκίνησε και η πορτοφόλα να βογκάει και να οδύρεται.
Όφου πόνος, όφου καημός (πετάω και κάνα “κρητικό”, για να με καταλαβαίνουν και οι ευεργετηθέντες του ΟΠΕΚΕΠΕ!), όφου μαυρίλα και σκοτάδια.
Πάει το τριήμερο στο Παρισάκι, πάει η βδομαδούλα στη Μύκονο (συγγνώμη, στη Μύκονοοοοοο!), πάει το καινούριο σκούτερ του παιδιού, πάνε τα “λαναρόχαρτα”, στον τάκο και η μεζονετούλα στα εξωτικά ΒουΠού, που αντικατέστησε το τριάρι στην Πατησίων.
Τη ρουφήξαμε από την Αμερική, τη ρουφήξαμε από την πατρίδα μας την Ευρώπη, ως κι από την Ελβετία και το φράγκο της τη ρουφήξαμε, από τις Τόμπλερον ρε μπρο, με τις μυτερές τις άκρες…
Ε, είναι ύστερα να μην αναζητάς τον επόμενο που θα σου υποσχεθεί τζάμπα χρήμα;
Έστω που θα νομίζεις εσύ ότι σου υποσχέθηκε τζάμπα χρήμα, γιατί οι πολιτικοί φροντίζουν πάντοτε να καλύπτουν τα νώτα τους με “συμπληρωματικές” και “επεξηγηματικές δηλώσεις”;
Και είναι να μην νομίζεις ότι επιστρέφουμε στην “κανονικότητα” του “παίρνω δίχως να δίνω”, όταν σκάει μύτη η πανδημία και ανάβουν το πράσινο φως οι Ευρωπαίοι και πάρε “αλιμούρα” 50 δισμύρια;
Κάπως έτσι βρέθηκε και ο τελευταίος μπαγλαμάς με πεντοχίλιαρο στον τραπεζικό λογαριασμό, από εκεί που δεν είχε ούτε πενηντάρικο.
Κάπως έτσι πήγε βόλτα το PTSD, κάπως έτσι φούντωσε ένας έρωτας μεγάλος με το γαλάζιο το χρώμα, κάπως έτσι προέκυψε ένα σαρανταένα τακατό, καραμπίνα σουπερποζέ.
Ώσπου ήρθε βαρβάτος ο Κωστής για να στα πάρει διπλά και τρίδιπλα, αλλά είπαμε:
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου…
The post Τζάμπα λεφτά: το εθνικό μας PTSD! appeared first on Newpost.gr.