Άλλοι διαβάζουν τη Βίβλο, άλλοι το Κοράνι, ο φίλος μου ο Βαγγέλης στα Τρίκαλα αφουγκράζεται τον Δαλαλάμα.
Ο ρεπόρτερ, από την άλλη, όποτε βουρδουλίζεται πνευματικώς και ηθικώς, καταφεύγει στο “The tiger in the smoke”.
Το βιβλίο της Μάρτζερυ Άλιγχαμ (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Άγρα”, υπό τον τίτλο “Ένας τίγρης στην αιθαλομίχλη”), που τυπικά, πολύ τυπικά είναι ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, με παρόντες όλους τους συνήθεις ήρωες της συγγραφέως.
Τυπικά.
Κατ’ ουσίαν, ωστόσο, πρόκειται για μια θεολογική αναζήτηση και κατάθεση, όπου κυριαρχούν αγωνίες, άγχη και ερωτήματα πανανθρώπινα και διαχρονικά.
Το ‘χε και η εποχή, το ‘χε και η δεκαετία μετά απ’ την παγκόσμια σφαγή του δευτέρου παγκοσμίου, όταν οι παλιές βεβαιότητες, πεποιθήσεις και δοξασίες δοκιμάζονταν σφόδρα σε εκατό διαφορετικά πεδία.
Κάτι σαν το σήμερα, δηλαδή, αλλά μ’ ένα τσικ λιγότερη γλίτσα…
Να μην τα πολυλογώ, όμως.
Τέρμα η εισαγωγή και πάμε ράιτ θρου στην κατά Άλιγχαμ έννοια του πένθους, αυτή μ’ άρεσε, αυτή διάλεξα, νομίζω ότι είναι πιο κοντά στις μέρες μας και στα ζόρια μας:
“Το πένθος δεν είναι λησμονιά.
Είναι μια αναίρεση.
Ακόμη και ο πιο ελάχιστος δεσμός πρέπει να λυθεί και από τον κόμπο θα προκύψει και θα αφομοιωθεί κάτι μόνιμο και πολύτιμο.
Στο τέλος, φυσικά, θα βγεις κερδισμένος.
Ευλογημένοι είναι όσοι πενθούν, γιατί πραγματικά θα δυναμώσουν.
Αλλά η διαδικασία είναι όπως όλοι οι ανθρώπινοι τοκετοί, επίπονη, μακροχρόνια κι επικίνδυνη”.
Αυτό είναι το πένθος για την Μάρτζερυ, αυτό είναι το πένθος για τον Χρηστάρα.
Κι επειδή είναι αυτό, επειδή έτσι το βλέπω, δεν θα κρίνω ποτέ των ποτών το πως διαχειρίζεται κάποιος ή κάποια την απώλεια ενός ιδιαιτέρως προσφιλούς προσώπου.
Θέλει να πάει μπουζούκια;
Να πάει.
Θέλει να πάει στην εκκλησία;
Να πάει.
Θέλει να πάει στο γήπεδο;
Να πάει.
Θέλει να χαθεί από προσώπου γης και να κρυφτεί κάπου όπου δεν θα τον βλέπει κανένας;
Να κρυφτεί.
Δεκτά όλα, το γράφει η συγγραφέας, η διαδικασία είναι “επίπονη, μακροχρόνια κι επικίνδυνη”, σε χτυπάει ο πόνος στα μάτια ανάμεσα.
Στο σταυρί…
Οπότε, λογικό είναι να ξερνάω κάπως με την “έκρηξη” του Γιώργου Λιάγκα, που βγήκε από τα ρούχα του επειδή πήγε Στανίση ο Πάνος Ρούτσι και δεν έκατσε σπίτι του, στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο.
Θα μου πεις, το συμφέρον του κοιτάει ο άνκορμαν, τι να κλάσει η Οξφόρδη μπροστά στα δικά μας τα γατόνια, αυτό το “rage bait” που βαφτίσανε λέξη της χρονιάς, το διαχειρίζονται τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα (εσχάτως και κάτι prime time οργίλες φάτσες…), με τρόπο εξόχως αποδοτικό.
Πετάνε μια παρόλα, προκύπτει τζέρτζελο, προκύπτει μπαζ, ανεβαίνουν τα κλικ και τα βγιούζ, χαίρονται τα λογιστήρια και οι διαφημιζόμενοι.
Γίνεται η δουλειά…
Το οποίον, ίσως και να το ανεχόταν κανείς αν αφορούσε σε κάποια από τις νορμάλ μαλακίες της μικρής οθόνης, τύπου “της έκανε ανφόλο απ’ το Ίνστα, μετά από χρόνια στενής φιλίας”.
Αλλά στο πένθος;
Στην άβυσσο;
Στη συντριβή;
Στο βαθύτερο σκότος, στο βαθύτατο σκότος, στο έρεβος;
Να καταλήγουν στον κουβά, στο σκουπιδοντενεκέ και στο μπλέντερ, μόνο και μόνο για πουλμούρ και ατένσιο;
Την απάντηση δίνει για μια ακόμη φορά η Μάρτζερυ Άλιγχαμ και πάλι από τον “Τίγρη στην αιθαλομίχλη”:
“Μοχθηρία γίνε το αγαθό μου -αυτό είναι που ανακάλυψες.
Το μοναδικό αμάρτημα, που δεν συγχωρείται, γιατί όταν ξεμπερδέψει με την πάρτη σου δεν είσαι εκεί για να συγχωρεθείς”.
Υ.Γ.: Για να λέμε, βέβαια, όλη την αλήθεια, Παναγίτσα είναι ο Λιάγκας μπροστά στην Σεμερτζίδου που πήγε στην εξεταστική επιτροπή και πιέστηκε η γυναίκα τόσο πολύ ώστε έφτασε να απορήσει:
“N’ αρχίσω απεργία πείνας έξω από τη Βουλή;”
Συμβαίνουν αυτά όταν σε χτυπάει η μαύρη η μοίρα και σ’ αναγκάζει να οδηγείς Ferrari αλλουνού…
The post Το πένθος, ο Ρούτσι κι ο Λιάγκας (συν μια… Ferrari!) appeared first on Newpost.gr.