Πρώτη φορά που πήρα το νυχτερινό το τραίνο για Σαλονίκη, ήταν χειμώνας του ‘84.
Εκεί στα καρναβάλια ήταν, θυμάμαι ότι ταξίδευα παρεάκι με τη μεταμφίεσή μου για το πάρτι στο σπίτι του Βαγγέλη.
Με την καρδιά μου μοιρασμένη ανάμεσα στη Τζένυ και στην Ιουλία, δεν ήξερα ποια να διαλέξω.
Το πάρτι χάλασε κόσμο, ο Χρήστος χάλασε καρδιές, Σαλονίκη φίλε, πόλη ερωτική.
Έκτοτε και όσο ήμουν φοιτητής, τον ίδιο συρμό μπορεί και να τον καβάλησα πενήντα φορές.
Τέλειωνα τις μπούρδες μου στην Αθήνα, σενιάριζα το σακ βουαγιάζ και τον υπνόσακο (περισσότερα επ’ αυτού σε λίγο…), λεωφορείο για το Σταθμό Λαρίσης, λίγο πριν απ’ τα μεσάνυχτα τσαφ και τσουφ.
Δεν ήταν από φτώχεια που έπαιρνα το τραίνο, αν και το κατοστάρικο δραχμές του φοιτητικού εισιτηρίου πολύ βόλευε τις τσάρκες στα μπαράκια του Θερμαϊκού.
Από ζούρλια ήταν, από αναστάτωση, από διάθεση περιπετειώδη.
Από αγωνία να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους από τους τζαζεμένους τύπους που ταξίδευαν μαζί μου.
Σε περιβάλλον ελεγχόμενο φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να σου συμβεί τίποτε πραγματικά κακό σε αυτό τραίνο, όσο και να ξέφευγαν οι καταστάσεις ενίοτε.
Το μόνο δυσάρεστο που μπορούσε να προκύψει ήταν να ξεμείνεις με εισιτήριο ορθίων, οπότε είτε την έβγαζες σαν τον πελαργό στο διάδρομο, είτε τσούρνευες καμιά θέση ξέμπαρκη (good luck…), είτε έστρωνες το σλίπινγκ μπάγκ ανάμεσα στην πόρτα του βαγονιού και την πόρτα της τουαλέτας.
Όπου υπήρχε χώρος να ξαπλώσεις, αρκείς να μην ξεπερνούσες σε ύψος το ένα ογδόντα, εγώ χώραγα, ο κολλητός μου ο Μιχάλης βλαστήμαγε.
Και το δυσάρεστο;
Το δυσάρεστο ήταν ότι την τουαλέτα από καιρού εις καιρόν όλο και κάποιος την είχε ανάγκη και δεν μπορούσες να τον ξαποστείλεις στο επόμενο βαγόνι με τη “φούσκα” τούμπανο.
Οπότε είτε σε πάταγε για να περάσει, είτε σηκωνόσουνα για να του ανοίξεις δρόμο, έκανε τη δουλειά του, αποχωρούσε, ξανάπεφτες και σε είκοσι λεπτά τα ίδια.
Για να φτάσεις ζόμπι στο Βαρδάρη πρωί πρωί και να σε αναστήσει μια μπουγάτσα ζεστή και σπλαχνική σαν την αγκαλιά της μάνας σου.
Αυτή την αγκαλιά που ποτέ ξανά δεν θα νιώσουν 57 αδικοχαμένες ψυχές.
Αυτή η αγκαλιά που ποτέ ξανά δεν θα σφίξει 57 αδικοχαμένες ψυχές.
Αυτή η αγκαλιά που θα μείνει άδεια και σκότεινη και δεν θα την ξαναφωτίσει ποτέ κανένα χαμόγελο.
Αυτή η αγκαλιά που παρακαλάει να γύρναγε ο χρόνος πίσω και να προλάβαινε να πει ένα “αντίο”, ένα ελάχιστο “αντίο”, ένα “δε σε ξεχνάω”, ένα “θα σε ξαναδώ εκεί που ο ήλιος λάμπει όλη τη μέρα και οι δρόμοι δεν έχουν ονόματα”.
Αυτή η αγκαλιά…
Τα γράφω τα παραπάνω και αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται οι 57 αδικοχαμένες ψυχές, σε όποιον Παράδεισο κι αν βρίσκονται τώρα, για τον μηχανισμό της συγκάλυψης που εργάζεται φουλ τάιμ.
Και βγάζει ψεύτες και παραμυθάδες, όσους και όσες δεν συμμορφώνονται με τις ντιρεκτίβες του.
Ελλάδα είναι εδώ θα μου πεις, φαιό νταμάρι.
Αλλά ακόμη και στην Ελλάδα, ακόμη και στην Ελλάδα 2.0 υπάρχουν όρια.
Υπάρχει ένα “όχι άλλο”, που δεν έχει να κάνει με λεφτά και κουμάντα, έχει να κάνει με το βαθύτερο πόνο που μας εξανθρωπίζει.
Ας το ακούσουν, αν θέλουν, οι κάθε είδους τεχνικοί της εξουσίας και τα τσατσόνια τους και ας θυμηθούν, παρακαλώ, ότι τούτα εδώ τα χώματα δεν είναι για μπάζωμα.
Είναι τα χώματα της Αντιγόνης…
The post Το νυχτερινό το τραίνο για Σαλονίκη (μνήμη 57 ψυχών…) appeared first on Newpost.gr.