Βλέπω στα ίντερνετς αυτό το meme με τη μαμά Ντόναλντ να λέει ότι ο γιός της είναι “μπούφος” και θυμάμαι μια άλλη ξεκαρδιστική ιστοριούλα μητρικής αγάπης:
Είναι πριν από κάτι χρόνια, η φίλη μου η Άννα.
Έχει πάρει τηλέφωνο τον παθολόγο για κάτι εξετάσεις της μάνας της, καλά τα νέα, όλα κομπλέ.
Τα λέει της μαμάς και συμπληρώνει:
“Πολύ καλά μου τα εξήγησε ο γιατρός, ευγενικός, ήρεμος, είχε και ωραία φωνή. Πρέπει να είναι ωραίος άντρας”.
Για να την προσγειώσει η μήτηρ:
“Κι εσύ Άννα μου έχεις ωραία φωνή. Αλλά δεν είσαι ωραία…”
Ο πάταρος (μιλάω τρικαλινά τώρα), πρέπει ν’ ακούστηκε ως την απέναντι ακτή του Ατλαντικού!
Ως τα πέντε διαμερίσματα, ας πούμε, της Νέας Υόρκης, γέννημα θρέμμα της οποίας είναι ο Τραμπ.
Ένας φαφλατάς, σαλταπήδας, άξεστος, αλλά, σε αντίθεση με όσα υποστήριζε η μανούλα του, διόλου χαζός, διόλου ούφο και διόλου χάπατο πρόεδρος.
Λυπούμαι πολύ διότι στενοχωρώ τους εγχώριους αναλυτές που δεν έχουν ιδέα από την Αμερική ως σύνολο και όχι ως άθροισμα αντικρουόμενων ελίτ, όμως ο Ντόναλντ δεν είναι καν ένα όρθιο ζόμπι (σχετικώς όρθιο, εδώ που τα λέμε…) όπως ο δόλιος ο Τζο Μπάιντεν.
Ένας τυπικός, τυπικότατος μπουλσίτερ (σε απλά ελληνικά, παραμυθατζής) είναι και μάλιστα από την μεγαλούπολη που ανήγαγε το μπουλσίτινγκ σε υψηλή τέχνη.
Μη σου πω, σε επιστήμη!
Και πάμε σε ένα παράδειγμα από το αλησμόνητο νταλαβεράκι μου με τον αλησμόνητο θείο Νίκ.
Κάτοικος Μανχάταν ο θείος, υπενθυμίζω, από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο Νέο Κόσμο, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του σαράντα.
Πήγε βλαχάκι από το Τσούρχλι (Άγιο Γεώργιο, για εσάς που μιλάτε ελληνικά) των Γρεβενών και έγινε τόσο βέρος Νεοϋορκέζος ώστε τον φωτογράφιζαν αγκαλιά με τα μοντέλα σε σούτινγκ της ιταλικής Vogue, ενώ βάδιζε στην Πέμπτη Λεωφόρο!
Δεν έμαθα ποτέ αν δημοσιεύτηκαν τα ενσταντανέ, βλέπετε ο μπάρμπας θεώρησε καλό να μου το πει κάνα χρόνο αργότερα…
Μπατ ενιγουέη, που λένε και στο Μεγάλο Μήλο.
Είναι ο θείος στο τηλέφωνο τότε που ακόμη δούλευε την εισαγωγική του επιχείρηση (ντοντ ασκ!) και μου λέει “χέη Κρίστο, έρχεται Αθήνα ένας μπίζνες ασόσιετ βέρυ κλόουζ”.
“Καλά κάνει κι έρχεται”, του απαντάω εγώ. “Από εμένα τι θες;”
Υποψιασμένος γαρ, γιατί ο Νίκ έπαιζε με όλα εκτός από τις μπίζνες. Κι αν έπαιζε, έτρωγε μπούφλα τύπου Μπριζίτ σε Εμμανουέλ από τη θεία Χέλεν.
“Τέηκ χιμ του ντίνερ”, μου λέει ο θείος. “Πήγαινέ τον κάπου έλεγκαντ, ντοντ κέαρ αμπάουτ δι εξπένσες. Κάνε κουμάντο και θα στα στείλω εγώ. Πάρε το τηλέφωνό του και κανόνισε”.
Κανόνισα κι εγώ, τι να κάνω…
Τον πήρα τον τύπο, τον πήγα σ’ ένα ρεστωράν πολύ μοδάτο και πολύ χλιδάτο, ήπιε τον πάτο του, έφαγε τον αγλέορα, έπιασε κουβέντα με τους μισούς θαμώνες, ήρθε η ώρα να φύγουμε, πλήρωσα το λογαριασμό με πόνο καρδίας.
Και γύρισε τότε ο μπίζνες ασόσιετ κι έβγαλε απ’ το παλτό του μια θήκη γραβάτας απ’ τις χάρτινες, έγραφε απέξω “ARMANI” με μεγάλα γράμματα.
“Δις ιζ φορ γιου”, μου είπε και μου έκλεισε το μάτι.
“Όου, γιου ντιν’τ χεβ του”, εγώ, “γιες άι ντιντ” αυτός, τέλος πάντων τον καληνύχτισα.
Και πήγα στο σπίτι κι άνοιξα τη θήκη να θαυμάσω και η γραβάτα μέσα ήταν μάρκας “ΧΑΡΜΑΝΙ”!
Δυο μέρες αργότερα, είμαι στο τηλέφωνο με τον Νικ.
“Ρε θείο”, του λέω, “πως μου την έφερε έτσι ο τύπος, καθόλου δεν ντράπηκε;”
“Ντοντ μπάδερ”, μου απαντάει ο θείος, συμπληρώνοντας:
“Άι νόου χι ιζ ε μπουλσίτερ, μπατ γουι αρ ντούινγκ μπίζνες τουγκέδερ. Νεξτ τάιμ, θα τόνε γαμήσω εγώ. Ως τότε, γουι’λ τζεστ χεβ του λαφ αμπάουτ ιτ…”
Υ.Γ.: Έβλεπα τον Τραμπ πλάι στον Ρούτε να δηλώνει “το Ιράν είναι μεγάλη χώρα, δέι γκατ όιλ…” και θυμήθηκα τον θείο Νικ να μου λέει “η Αμερική είναι μεγάλη χώρα, έχουμε τα λάδια…”
Νιου Γιορκ μπουλσίτερς αμφότεροι, ως το μεδούλι!
The post Το μυστήριο Τραμπ (όχι, δεν είναι χάπατο!) appeared first on Newpost.gr.