Ο Στέφανος Κασσελάκης φαίνεται να βρίσκεται σε εκείνο το πολιτικό σημείο που προηγείται είτε της ωρίμανσης είτε της φθοράς. Όχι ακόμη στο άλμα, αλλά στο μετέωρο βήμα. Σε μια συγκυρία όπου η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη, θορυβώδης και συχνά αυτοαναφορική και σε κάποιες περιπτώσεις γραφική, ο ίδιος δείχνει να έχει πλήρη επίγνωση ενός κινδύνου που δεν είναι θεωρητικός: να τον ρουφήξει η «μαύρη τρύπα» του πολιτικού συστήματος – ακόμη και του ίδιου του κόμματός του και να γίνει και αυτός γραφικός.
Η πραγματικότητα δεν είναι κολακευτική για κανέναν στον χώρο της αντιπολίτευσης. Πολυκερματισμός, λούμπεν εκδοχές πολιτικής, γραφικότητες, μεσσιανισμοί χωρίς κοινωνικό έρεισμα. Ένα τοπίο που, αντί να παράγει εναλλακτική πρόταση εξουσίας, ανακυκλώνει το χάος. Και μέσα σε αυτό το χάος, ο κίνδυνος είναι διπλός: είτε να μετατραπεί ένα κόμμα σε κομματίδιο άρνησης, είτε –ακόμη χειρότερα– σε εξάρτημα της κυβερνητικής προπαγάνδας του διλήμματος «Μητσοτάκης ή χάος».
Ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν εξαιρεί τον εαυτό του από τις ευθύνες. Αναγνωρίζει λάθη επιλογών, προσώπων, αλλά και το βάρος μιας δομικής απόφασης: την ίδρυση ενός ακόμη κόμματος σε έναν ήδη κορεσμένο πολιτικό χώρο. Το Κίνημα Δημοκρατίας γεννήθηκε με τη φιλοδοξία να καλύψει ένα κενό – φιλοευρωπαϊκό, φιλελεύθερο, προοδευτικό, στο Κέντρο της Αλλαγής. Όμως έναν χρόνο μετά, το ερώτημα παραμένει αν υπάρχει ζωτικός χώρος για να πρωταγωνιστήσει ένας τέτοιος φορέας ή αν υπάρχει ενεργό κοινό να ακούσει σε μια χώρα που οι πολίτες έχουν πάψει να ακούνε τους πολιτικούς.
Αυτό ακριβώς το ερώτημα μεταφέρει ο Κασσελάκης στα μέλη, προκηρύσσοντας Έκτακτο Συνέδριο στις 7 και 8 Φεβρουαρίου. Ένα συνέδριο χωρίς μεσολαβήσεις, χωρίς όργανα, με όλα τα μέλη ισότιμους συνέδρους, σε υβριδική μορφή. Εκεί θα αξιολογηθεί η έως τώρα πορεία, θα τεθούν οι αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές και –κυρίως– θα αποφασιστεί αν το Κίνημα Δημοκρατίας θα συνεχίσει αυτόνομα ή αν θα αναζητήσει κυβερνητική προοπτική μέσω συνεργασιών.
Στο μήνυμά του προς τα μέλη, ο Κασσελάκης περιγράφει ωμά τα δύο σενάρια που βλέπει μπροστά του: είτε τη γέννηση νέων κοινωνικών κινημάτων με άφθαρτους ανθρώπους, είτε –το πιθανότερο, όπως σημειώνει– μια συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με την άκρα δεξιά, σε ένα ευρωπαϊκό μοντέλο που απειλεί δικαιώματα και δημοκρατικές κατακτήσεις. Ταυτόχρονα, καταγγέλλει την απουσία κουλτούρας κυβερνητικών συμφωνιών και τη βαθιά εμπέδωση της λογικής ότι «κυβερνούν τα πρόσωπα και όχι οι πολιτικές» – μια λογική που, όπως υπενθυμίζει, η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά στα χρόνια των μνημονίων.
Στον απολογισμό του ενός χρόνου, απαριθμεί παρεμβάσεις με σαφές πολιτικό αποτύπωμα: την ανάδειξη της υπόθεσης των Τεμπών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τη σύνταξη κατηγορητηρίων για όλους τους υπευθύνους και τον Κυριάκο Μητσοτάκη για σφετερισμό εξουσίας, τη στήριξη των μητέρων θυμάτων γυναικοκτονιών, τις νομοθετικές πρωτοβουλίες για την έμφυλη βία, το μαύρο χρήμα στην πολιτική, αλλά και τις αναφορές στη Δικαιοσύνη για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις τριγωνικές συναλλαγές της Νέας Δημοκρατίας.
Το κρίσιμο, όμως, δεν είναι ο απολογισμός. Είναι το επόμενο βήμα. Το Έκτακτο Συνέδριο δεν είναι τυπική διαδικασία· είναι σημείο καμπής. Εκεί θα φανεί αν το Κίνημα Δημοκρατίας μπορεί να ξεφύγει από τη «βαρύτητα» του συστήματος ή αν θα παρασυρθεί από αυτήν. Αν ο Στέφανος Κασσελάκης θα επιχειρήσει το άλμα πριν τη φθορά – ή αν το μετέωρο βήμα θα κρατήσει περισσότερο απ’ όσο αντέχει η πολιτική.