Tον έρωτα με το κυνήγι, ποτέ δεν τον κατάλαβα.
Ίσως φταίει που αγαπάω πολύ τα ζωντανά, ίσως γιατί δεν μου πάει καθόλου το ντουφεκίδι.
Ναι ξέρω, ξέρω δεν είμαι βετζετέριαν, αλλά με τέτοια αναιμία που κυκλοφορεί στις φλέβες μου θα ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολο να τηρήσω τις αρχές του κινήματος.
Και μη μου αρχίσουν, παρακαλώ, τα εξυπνοπούλια τις συμβουλές για τα κάθε είδους “συμπληρώματα”, έχουμε γιατρούς στο σόι.
Κανονικούς γιατρούς.
Όσο για τις καπνισμένες κάνες, καμία όρεξη.
Ούτε καν στο στρατό, μια φορά έριξα στην υποχρεωτική βολή και ασταδγιάλα.
Οπότε από εμένα είναι “όχι”, με μεγάλα φωτεινά γράμματα.
Για άλλους, ωστόσο, είναι “ναι”.
Και δεν είναι άπαντες ή άπασες τίποτε πλάσματα αιμοσταγή και τρισβάβαρα.
Έχω γνωρίσει κυνηγούς εξαιρετικά πολιτισμένους και μετριοπαθείς σε όλες τις υπόλοιπες εκφράσεις της ζωής τους, άψογους οικογενειάρχες και σοβαρούς επαγγελματίες.
Με μοναδικό τους κουσούρι, το μπαμ μπουμ…
Τι να κάνω, ψυχολόγος δεν είμαι και, άλλωστε, εδώ με τα πολιτικά ανακατευόμαστε.
Και τα πολιτικά μας λένε ότι με τους κυνηγούς δεν τα βάζει καμιά παράταξη.
Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι στην καλύτερη κάνουνε ότι δεν τους ξέρουνε και στη χειρότερη τους κάνουνε πλάτες.
Ακόμη και στις εξαιρετικά δύσκολες περιόδους τις τελευταίας δεκαπενταετίας, την πλήρωσε κόσμος και κοσμάκης τη λέζα, εκτός από τους κυνηγούς που συνέχισαν ανενόχλητοι ν’ αμολάνε βόλια.
Με ούτε ένα τα εκατό καταγεγραμμένη εκλογική επιρροή, σε ελληνικές και ευρωπαϊκές κάλπες…
Σκεφτείτε, λοιπόν, αν οι κυνηγοί μπορούν τόσο εύκολα να αμύνονται κόντρα στα σημεία των καιρών, πόσο πιο ισχυρό θα ήταν ένα λόμπι ή ένα κόμμα ή ένα μόρφωμα Πάνο μου, που θα κατάφερνε να συσπειρώσει έστω και μερικώς τις σωφεράτζες!
Μιλάμε τώρα για νούμερο εκατό φορές μεγαλύτερο από εκείνο των κυνηγών, ελάχιστοι είναι οι ενήλικες που δεν διαθέτουν δίπλωμα οδήγησης και δεν κρατάνε τιμόνι κι αυτοί συνήθως επειδή τους τριγυρνάνε άλλοι πέρα δώθε με το τετράτροχο και το δίτροχο.
Μιλιούνια σωφεράτζες παντού, σ’ έναν κόσμο που κάποτε είχε φτιαχτεί γι’ αυτούς και σήμερα τους κάνει τις ζωές δύσκολες.
Και το μπάτζετ τους, το βασανίζει σφόδρα.
Ε, θα το βουλώσουν μία, θα το βουλώσουν δύο, θα το βουλώσουν τρεις και κάποια στιγμή θα πούνε μπάστα κοζί.
Με τον τυχερό που θα εκμεταλλευθεί την οργή τους, να τρίβει τα χέρια του…
Μπρέηκ εδώ, για να στηρίξω το ανωτέρω “έναν κόσμο που κάποτε είχε φτιαχτεί γι’ αυτούς».
Όπως έχω ξαναγράψει, ένας από τους βασικούς λόγους που ο καπιταλισμός του εικοστού αιώνα κέρδισε τη μάχη από τον σοσιαλισμό του εικοστού αιώνα, ήταν διότι ο πρώτος επένδυσε στην ελευθερία μετακίνησης του ιδιωτικού οχήματος, ενώ ο δεύτερος ύμνησε τα οφέλη των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Κι επειδή σε ανθρώπους απευθύνονταν αμφότεροι, σε ανθρώπους ατομικιστές απ’ τη μάνα τους, ο καπιταλισμός του πήρε τα βρακιά του σοσιαλισμού.
Κι ας είχε ο δεύτερος το δίκιο με το μέρος του:
Δεν βγαίνει ο λογαριασμός σε βάθος χρόνου, με δισεκατομμύρια γιωταχί ανά τον πλανήτη…
Αυτό το δίκιο ακριβώς, που πήγαν οι απανταχού κυβερνήσεις να το πουλήσουν ως Πράσινη Μετάβαση στα απανταχού κορόιδα.
Μαζί με κέρδος, βέβαια, και οικολογία και κονόμα μαζί, εμ σαμπού εμ κοντισιονέρ.
Ωραία συνταγή, παρφουμέ, μέχρι την ώρα που ανακαλύφθηκε ότι το δίκτυο ηλεκτρισμού απαιτούσε αναβαθμίσεις τρισεκατομμυρίων για να λειτουργήσει μεσομακροπρόθεσμα με βάση τη νέα πραγματικότητα.
Χώρια οι Κινέζοι που έκαναν την τρίπλα του αιώνα, κατασκευάζοντας πιο φτηνά και πιο εξελιγμένα τα πάνελα, τα αιολικά και τα αμάξια.
Επομένως, πίσω τα καράβια Ούρσουλα και ποιος τη γαμάει την Πράσινη Ανάπτυξη, πάμε ατάκα κι επί τόπου στο ReArm…
Οι ουλές, ωστόσο, της παραμύθας, μπορεί να μη φαίνονται αλλά είναι ακόμη εκεί.
Το είπε ο Τζόνυ Θάντερς σε μια ανεπανάληπτη τραγουδάρα και δίκιο είχε.
Καθότι οι γιωταχήδες φάγανε (φάγαμε!) χώμα για πάνω από μια δεκαπενταετία και δεν πρόκειται να το ξεχάσουν απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
Μπορεί τα πικρά να γίνονται εύκολα γλυκά για τους πολιτικούς και το υπηρετικό προσωπικό τους (καλημέρα σας κύριε Βάρρα, παλιέ συμμαθητή), αλλά το εποχούμενο πόπολο κρατάει τεφτέρια.
Και όταν έρχεται η ώρα να ανταποδώσει τις ομορφιές, ενδέχεται να εκφράσει τη διαμαρτυρία του με τρόπο ελαφρώς πρωτότυπο .
Βλέπε και το Αυτοκινητιστικό κόμμα της Τσεχίας, που στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έλαβε 6,5 % και τσίμπησε 13 από τις 200 έδρες της Βουλής.
Τις λιγουρεύεστε, που θα ρώταγε και μια εντόπια καραμούζα;
Υ.Γ. 1: Ναι, ναι, γνωρίζω πολύ ότι το τσέχικο κόμμα διατηρεί στενούς δεσμούς με την ακροδεξιά. Ας φρόντιζε, λοιπόν, η αριστερά να μην τις φτύνει στη μούρη τις σωφεράτζες…
Υ.Γ. 2: Απ’ όλη την ελληνική πολιτική σκηνή, ο μόνος που κατανόησε πλήρως τη δύναμη των γιωταχήδων, ήταν ο Χάρης Δούκας. ΠΑΣΟΚ αγάπες μου, εκατό χρόνια μπροστά!
The post Τι κατάφερε η Πράσινη Μετάβαση; Να μπούνε τα καυσαέρια στη Βουλή! appeared first on Newpost.gr.