Μια ήττα που σερβίρεται ως νίκη, ένα εκλογικό σώμα που συρρικνώνεται και μια ηγεσία που αρνείται να κοιτάξει τον καθρέφτη. Ο Σωκράτης Φάμελλος, ο άνθρωπος της “ήρεμης δύναμης”, δεν είναι η αρχή ενός νέου κεφαλαίου αλλά το τέλος μιας ιστορίας που μοιάζει να έχει χάσει το κοινό της. Η συμμετοχή των 70.152 ψηφοφόρων δεν είναι αφορμή για πανηγυρισμούς, είναι μια θλιβερή υπενθύμιση ότι ο πήχης που έθεσε ο Κασσελάκης στις προηγούμενες εσωκομματικές απέχει από την πραγματικότητα που ζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ατμόσφαιρα μοιάζει με «Φελινικό» σκηνικό, όπου οι πρωταγωνιστές αποθεώνουν το τίποτα ενώ οι θεατές έχουν ήδη αλλάξει κανάλι. Ο Πολάκης στη δεύτερη θέση και με το μισό κόμμα είναι θέμα χρόνου για το πόσο θα αντέξει μέσα στην Κουμουνδούρου και μια «ηγετική ομάδα» που ήθελε να τον διαγράψει. Και οι υπόλοιποι; Ρόλοι κομπάρσων, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς πραγματική συνεισφορά.
Το πρόβλημα δεν είναι οι αριθμοί, αλλά το πνεύμα. Και όταν το κοινό φεύγει από την αίθουσα, η παράσταση δεν σώζεται με παρατάσεις. Στον πλανήτη ΣΥΡΙΖΑ, η επόμενη μέρα μοιάζει με κακοκαιρία: λίγοι ελπίζουν, πολλοί εγκαταλείπουν. Και όπως θα έλεγε ο Μιτεράν, η εξουσία δεν άλλαξε τίποτα—απλώς αποκάλυψε τα πάντα.
Από την εξουσία στην… απαξία
Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις σε επίπεδα της τάξης του 5-6% δεν είναι απλώς μια δημοσκοπική ανωμαλία· είναι η επίσημη σφραγίδα μιας πορείας που οδηγεί στην πολιτική περιθωριοποίηση. Από κόμμα εξουσίας και βασικός εκφραστής του αντι-δεξιού ρεύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε έναν μικρό, αδύναμο πολιτικό παίκτη, χάνοντας τόσο την ταυτότητά του όσο και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Ο δρόμος προς την κατάρρευση
Η πορεία αυτή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα στρατηγικών, τακτικών και ιδεολογικών αδιεξόδων:
Απώλεια ταυτότητας: Ο ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα διαμαρτυρίας της Αριστεράς, έγινε κόμμα εξουσίας με κεντροαριστερές επιδιώξεις, χωρίς όμως να διατηρήσει ισχυρή ιδεολογική βάση. Η «μεταμόρφωσή» του μετά την ανάληψη της εξουσίας και η αποξένωση από παραδοσιακούς ψηφοφόρους δημιούργησε ένα κενό που δεν καλύφθηκε ποτέ.
Πολιτική ενδοσκόπηση και αδυναμία στρατηγικής: Οι εσωτερικές διαμάχες, η έλλειψη σαφούς ηγετικής γραμμής και το δίλημμα μεταξύ ριζοσπαστικής και ρεαλιστικής πολιτικής κατεύθυνσης οδήγησαν το κόμμα σε αδράνεια. Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη έμοιαζε με τελευταία προσπάθεια ανανέωσης, αλλά το «παλιό» αντιστάθηκε και στη συνέχεια βάθυνε την κρίση, προσθέτοντας νέους διχασμούς.
Αδυναμία Αντιπολίτευσης: Μετά την ήττα του 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να διαδραματίσει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντί να αναδείξει ισχυρή αντι-Μητσοτακική στρατηγική, κατέρρευσε θεσμικά, αφήνοντας χώρο στο ΠΑΣΟΚ να κερδίσει έδαφος.
Το ΠΑΣΟΚ σε άνοδο
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί, το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύεται το κενό και ανεβαίνει δυναμικά. Η ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, κατάφερε να αναδείξει ένα σταθερό, θεσμικό προφίλ που προσελκύει κεντροαριστερούς και μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Με τη δημοσκοπική του άνοδο στο 20%, το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει πλέον ουσιαστικά τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τόσο θεσμικά όσο και στην πράξη.
Η άνοδός του δεν είναι τυχαία. Η κοινωνία αποζητά μια σοβαρή, υπεύθυνη εναλλακτική απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να είναι ο μόνος πόλος που μπορεί να εκπληρώσει αυτόν τον ρόλο. Παράλληλα, το νέο πολιτικό τοπίο ενισχύεται από την εμφάνιση του Κινήματος Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη, το οποίο απειλεί να απορροφήσει το υπόλοιπο ριζοσπαστικό στοιχείο που κάποτε στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το νέο πολιτικό σκηνικό
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ αναδιαμορφώνει πλήρως το πολιτικό σκηνικό:
Η Νέα Δημοκρατία παραμένει κυρίαρχη, αλλά η πολιτική ηγεμονία της απειλείται από μια πιο δυναμική και οργανωμένη αντιπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ αποκτά ρόλο πρωταγωνιστή, διεκδικώντας όχι μόνο την αντιπολίτευση αλλά και μια πιθανή επιστροφή στην εξουσία.
Το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη εισέρχεται ως απρόβλεπτος παίκτης, ανατρέποντας ισορροπίες και διεκδικώντας τον χώρο του ριζοσπαστισμού.
Ένας άδοξος επίλογος
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το τέλος μοιάζει αναπόφευκτο. Η δημοσκοπική του κατάρρευση δεν είναι απλώς αριθμοί· είναι η αντανάκλαση μιας κοινωνίας που έχει προχωρήσει χωρίς αυτόν. Αν το κόμμα θέλει να επιβιώσει, πρέπει να ξαναβρεί τη βάση του, να αποκτήσει νέα ταυτότητα και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό. Αλλιώς, θα μείνει στην Ιστορία ως μια σύντομη αναλαμπή, μια ιστορική παρένθεση σε έναν κόσμο που συνεχίζει να κινείται.
The post ΣΥΡΙΖΑ: Η παράσταση τελείωσε, το κοινό… έφυγε appeared first on Newpost.gr.