Όπως έχει επανειλημμένα επιβεβαιωθεί από τη NASA, το CERN και την ομάδα Έψιλον, μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω.
Βλέπε για παράδειγμα κάτι που είχα ποστάρει στο φέηζμπο, πριν από δέκα χρόνια ακριβώς:
“Το έχω ξαναγράψει: ο καπιταλισμός του Κέινς θα ζούσε άλλα 200 χρόνια.
Ο καπιταλισμός ο σημερινός θα ψοφήσει συντόμως”.
Εκεί είναι, γραμμένο, μπορείτε να το βρείτε αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, όπως και το έτερο ποστάρισμα του Αυγούστου 2021:
“Ο καπιταλισμός του εικοστού αιώνα είχε μπροστά του αλλά διακόσια χρόνια.
Ο καπιταλισμός του εικοστού πρώτου, δεν έχει μπροστά του ούτε αλλά είκοσι”.
Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, δικαιώνεται πανηγυρικά ο ρεπόρτερ Ξανθάκης!
Το σύστημα έφτασε στα όριά του, τσίτωσε εντελώς, σκίζονται οι ραφές, δεν πάει άλλο.
Πήγε να πάρει μια αναπνοή μεσομακροπρόθεσμη, που λένε και οι κομμουνισταί, με το παραμυθάκι της Πράσινης Μετάβασης, δούλεψε καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο φουλ η βιομηχανία με τα πάνελα, τις ανεμογεννήτριες και τα υβριδικά ή ηλεκτρικά τουτού, σκάσανε οι Κινέζοι με τις δικές τους πατέντες, δυο φορές πιο αποδοτικές και τρεις φορές πιο φτηνές, άντε γειά σας παλικάρια που μας φέρνετε τα ψάρια.
Για τον Δυτικό κόσμο το πλήγμα ήταν συντριπτικό, μιας και σ’ αυτή τη μοντέρνα εκδοχή του πάλαι ποτέ εξηλεκτρισμού, είχε βασίσει τη μελλοντική του ευημερία.
Άλλο τώρα αν οι “επενδύσεις” αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο στην παραγωγή και για το δίκτυο που έπρεπε να κουβαλήσει όλα τα εξτρά φορτία ή για την αποθήκευση της πλεονάζουσας ενέργειας δεν είχε μπει κανείς στον κόπο να προβληματιστεί.
Με αποτέλεσμα να το πετάνε το ρεύμα, να το χαρίζουν το ρεύμα, να βαράνε μπιέλα τα συστήματα, να προκύπτουν μπλακάουτ, να υποπτεύεται το πόπολο ότι έχει φάει δούλεμα άγριο και να βγάνει καντήλες.
Και πως να το τουμπάρεις το γαμήδι, πως να το μανιπουλάρεις, πως να το φέρεις βόλτα και να πουλήσεις καινούρια παραμύθα, όταν τελείωσε και το τζαμπατζίδικο φυσικό αέριο εξ Ανατολών;
Ντισκλέημερ εδώ, γιατί ακούω ήδη κραυγές διαμαρτυρίας:
Δεν γουστάρω καμία εισβολή και δεν μπορώ να γουστάρω καμία εισβολή, όταν ζούμε στο πετσί μας εδώ και μισό αιώνα το δράμα της Κύπρου.
Τελεία.
Άλλο αυτό, όμως, και άλλο να μην παραδέχεσαι ότι οι Ευρωπαίοι κονομάγανε επί έτη πολλά επειδή χαϊδευόσαντε με τη Ρωσία.
Η οποία Ρωσία, όπως ευθέως τους πρόσφερε πάμφθηνη ενέργεια, τώρα εμμέσως τους χαρίζει και μια λύση για τα αδιέξοδά τους:
Θα δουλέψουν στο φουλ τα εργοστάσια, μόνο που δεν θα παράγουν καταναλωτικά προϊόντα, θα παράγουν πολεμικό υλικό!
Βλέπε το περιβόητο πρόγραμμα Safe ως αιχμή του δόρατος, βλέπε τον Πολυετή Δημοσιονομικό Προγραμματισμό, βλέπε και περιφερειακές πρωτοβουλίες όπως την προχθεσινή απόφαση από την Επιτροπή Προϋπολογισμού της Bundestag για επιπλέον δαπάνες 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα αφορούν κυρίως σε συστήματα πυραυλικής άμυνας και οχήματα μάχης.
Να τρώει ο πολεμοκάπηλος και του πολεμοχαρούς να μη δίνει…
Βέβαια, υπάρχει, ένας αδιόρατος, ένας τοσοδούλης κίνδυνος σε όλη αυτή την υπόθεση:
Να πάει μακριά η βαλίτσα!
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Λογικό είναι να συντηρείς κάθε είδους εντάσεις, άμα θες να πείσεις τους ψηφοφόρους για την αναγκαιότητα των εξοπλισμών.
Λογικό.
Ενίοτε, ωστόσο, όταν είσαι διαρκώς με το δάχτυλο στη σκανδάλη, μπορεί να σου ξεφύγει καμιά μπαλωθιά και άντε μάζεψέ τα ύστερα.
Ιδίως στις περιπτώσεις εκείνες που μπλέκονται στο σενάριο δυνάμεις ελαφρώς ισχυρότερες από τα πάσης φύσεως Μπανανιστάν, με πυρηνικά όπλα στη φαρέτρα τους…
Υ.Γ. 1: On a brighter note, έχει και τα καλά του να είσαι παππούδι. Μπορεί το νομοσχέδιο Δένδια να πήγε την ηλικία επιστράτευσης από τα 45 στα 60 έτη, αλλά και πάλι δεν με πιάνει!
Υ.Γ. 2: Δηλαδή, τι; Χρειάζεται επιπλέον εξήγηση ο τίτλος, μετά απ’ όλα όσα έγραψα; Σόρυ, δεν σας έχω για χάπατα…