Η σημερινή εικόνα της κεντρικής πολιτικής σκηνής οδηγεί σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: τα γεγονότα δεν τα δημιουργούμε, απλώς τα ζούμε. Η χώρα εισέρχεται σε μια περίοδο έντονης ρευστότητας, όπου το πολιτικό τοπίο μοιάζει περισσότερο με κινούμενη άμμο παρά με σταθερό έδαφος.
Η συζήτηση για νέα κόμματα από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και οι πληροφορίες για ανάλογες κινήσεις από την κυρία Μαρία Καρυστιανού, σκιαγραφούν ένα σκηνικό κατακερματισμού. Το μέχρι πρότινος σχετικά σταθερό κομματικό σύστημα απειλείται από διαδοχικές φυγόκεντρες τάσεις, οι οποίες, ακόμη κι αν δεν αποδώσουν σε εκλογικά ποσοστά, θα επιβαρύνουν την αίσθηση αβεβαιότητας.
Οι επερχόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε ένα πρωτόγνωρο πλαίσιο. Οι παραδοσιακές σταθερές αποδυναμώνονται, ενώ τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται: θα κατορθώσει η κυβέρνηση να διαχειριστεί τις πιέσεις και να προτείνει πειστικές λύσεις; Θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να εδραιωθεί ως ο δεύτερος ισχυρός πόλος και να απειλήσει ευθέως την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας; Ή θα είναι τελικά ο κ. Τσίπρας εκείνος που, αξιοποιώντας το νέο του εγχείρημα, θα επιδιώξει να ανακτήσει πρωταγωνιστική θέση;
Στο Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, παρακολουθούν με προσοχή τις διεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Η Νέα Δημοκρατία γνωρίζει ότι η πραγματική πρόκληση δεν είναι τόσο οι επιμέρους κινήσεις πρώην ηγετών, όσο η πιθανότητα να ανασυσταθεί το ΠΑΣΟΚ σε ισχυρό ανταγωνιστή. Γι’ αυτό και οι στρατηγικές της κυβέρνησης επικεντρώνονται όχι μόνο στη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά και στην αποτροπή μιας δυναμικής ανόδου που θα μπορούσε να ανατρέψει τις ισορροπίες.
Παράλληλα, ο διεθνής παράγοντας δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο γεωπολιτικών πιέσεων, ενώ οι δεσμεύσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας. Σε αυτό το περιβάλλον, η πολυδιάσπαση του εσωτερικού σκηνικού δεν είναι μόνο εσωτερικό ζήτημα, αλλά στοιχείο που παρακολουθούν στενά οι εταίροι και οι αγορές.
Η ελληνική περίπτωση, άλλωστε, δεν είναι αποκομμένη από τις ευρωπαϊκές τάσεις. Στην Ιταλία, η πολυδιάσπαση των κομμάτων οδήγησε σε χρόνια πολιτικής αστάθειας και διαδοχικές κυβερνήσεις βραχείας διάρκειας. Στην Ισπανία, η εμφάνιση νέων σχηματισμών όπως οι Podemos και οι Ciudadanos αναμόρφωσε εκ βάθρων τον παραδοσιακό δικομματισμό, καθιστώντας τις κυβερνήσεις συνασπισμών αναπόφευκτες. Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η πολυφωνία μπορεί να ενισχύει την αντιπροσωπευτικότητα, αλλά συχνά δυσχεραίνει τη λήψη αποφάσεων και υπονομεύει τη σταθερότητα.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα την εξέλιξη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πολίτες θα βρεθούν μπροστά σε ένα πολιτικό σκηνικό διαφορετικό από κάθε προηγούμενο, όπου η αβεβαιότητα δεν είναι απλώς συγκυριακό φαινόμενο, αλλά ενδεχομένως η νέα κανονικότητα.
The post Σκηνικό κατακερματισμού – Η πολιτική σκακιέρα ανατρέπεται appeared first on Newpost.gr.