Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τελεί σήμερα υπό μια ιδιότυπη αυτοακύρωση: μοιάζει να αυτοαναιρείται, επειδή αδυνατεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Προσπαθεί να ορίσει ρόλο σε μια εποχή που απαιτεί ριζική αναθεώρηση των βεβαιοτήτων, αλλά το εγχείρημα εκπίπτει σε κενό σχήμα. Έχει χαθεί το θεμέλιο που θα το νομιμοποιούσε: ο ιδεολογικός προσανατολισμός ως συλλογική πρόταση βίου.
Τα κόμματα δεν εκφράζουν πια ανάγκη της κοινωνίας· περιπλανώνται σαν ξέμπαρκοι σε χώρους που δεν τους ανήκουν. Η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να διεισδύσει ολοένα βαθύτερα στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας εκεί το άλλοθι μιας τεχνοκρατικής σοβαρότητας που δεν μπορεί να παραγάγει η ίδια. Και το ΠΑΣΟΚ, αντί να αντιπαρατεθεί με καθαρό ιδεολογικό λόγο, εγκλωβίζεται σε μια άνευ προηγουμένου σκανδαλολογία — ένα υποκατάστατο πολιτικής, όπου ο καταγγελτικός τόνος παριστάνει την πρόταση, και η θραυσματική καταγραφή «ατασθαλιών» παριστάνει τον προσανατολισμό.
Μιμούνται και δανείζονται, σαν να πρόκειται για τεχνική επιβίωσης–όχι για αναζήτηση αλήθειας. Έτσι ακυρώνεται η δυνατότητα ώριμου στοχασμού: κανείς δεν διερωτάται πια τι υπηρετεί, ποιο νόημα φέρει στον δημόσιο βίο, ποιο «κοινό» συγκροτεί.
Η πολιτική πράξη, αποκομμένη από κάθε υπαρξιακό ορίζοντα, καταντά μηχανισμός εντυπώσεων. Ο λόγος αποσυντίθεται σε θραύσματα· ένα ηχείο που αναπαράγει τον εαυτό του, χωρίς αναφορά στον άνθρωπο που υποφέρει, που αναζητεί σχέσεις, που επιμένει να υπάρχει με τον άλλον και όχι απέναντί του.
Κι έτσι το πολιτικό σύστημα διολισθαίνει σε μια βιολογική μόνο επιβίωση. Υπάρχει, αλλά δεν «ζει». Κινείται, αλλά δεν προσανατολίζει. Αναπνέει, αλλά δεν μεταγγίζει νόημα.
Μα μια Δημοκρατία χωρίς προσανατολισμό δεν είναι θεσμική δυσλειτουργία· είναι ιστορική φθορά. Γίνεται αναλώσιμη, όπως κάθε οργανισμός που έπαψε να θυμάται γιατί υπάρχει.
The post Σε δραματική παρακμή πολιτικό σύστημα της χώρας appeared first on Newpost.gr.