Στις εκλογές του ’74, μωρό ήμουνα εγώ.
Δέκα χρονών ίσα ίσα και Καραμανλικός παρακαλώ, δεν είχε αρχίσει ακόμη να μπαίνει μέσα μου και να κάνει δουλίτσα το μικρόβιο του κομμουνισμού.
Τέλος πάντων, μωρό αλλά με τα μάτια ανοιχτά και τ’ αυτιά τεντωμένα.
Όλα τα σημείωνα, όλα τα κατέγραφα, όλα τα κοσκίνιζα, έτσι είναι τα πιτσιρίκια, τίγκα στη φυσική περιέργεια ώσπου να έρθει αυτό το γαμήδι που αποκαλείται “εκπαίδευση” και να τους κάνει πουρέ το μυαλό.
Μην τα πολυλογώ, όμως, δύο συνθήματα των ημερών με είχαν εντυπωσιάσει σφόδρα.
Πλακατζίδικα συνθήματα φυσικά, τα υπόλοιπα παραήταν πολιτικά για τα γούστα του μπέμπη, αν και ως Καραμανλικός πολύ διασκέδαζα με το “έχουμε αρχηγό με φρύδια”.
Μπροσθόβαρο, δε λέω, αλλά περισσότερο γέλιο έβγαζαν όσα τραγούδαγαν οι χαβαλεδιάρηδες στις συγκεντρώσεις του δόλιου του Γαρουφαλιά.
Το πρώτο, μάλιστα, αφορούσε ράιτ θρου στην πατρίδα:
“Θάλασσα στα Τρίκαλα”!
Των αδυνάτων, αδύνατον, ακόμη κι εμείς τα γκαφάλια το ξέρουμε και το γλεντάμε.
Το δεύτερο, πάλι, είχε να κάνει με την ακρίβεια των ημερών:
“Tο σουβλάκι τέσσερις”!
Δραχμές εννοούσαν οι άνθρωποι, γιατί είχε ανέβει στο ταληράκι και με τρεις κι εξήντα μισθό μέτραγε και η παραμικρή αύξηση. Μέτραγε και η δραχμούλα ρε μπρο, αυτό το κέρμα το ταπεινό που το κατουρήσαμε για να περάσουμε στο περήφανο νόμισμα της μάνας μας Ευρώπης.
Και σήμερα να παρακαλάμε να πάει το σουβλάκι τέσσερα από πέντε ευρώπουλα…
Ε ναι, εκεί είμαστε αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες.
Αν δεν γουστάρεις να καταναλώσεις κάτι κοντινό στα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου και θες να στο φέρουν στο σπίτι, πάει το τάλαρο πέταξε απ’ το πορτοφόλι.
Ιτς δι ινφλέσιο στούπιντ, που θα έλεγε κι ο μερακλής ο Κλίντον και μάλιστα το ινφλέσιο στα γκρόσεριζ που δεν γίνεται να το αποφύγεις ούτε με το Θεό μπάρμπα.
Και κοίτα να δεις τι σου ‘χω για μετά!
Ανθολόγιο τίτλων και υποτίτλων από εφημερίδες των τελευταίων ημερών, Νινέτα το Εβιάν φέρε μπορεί να μην αντέξει η μανδάμ:
“Έρχεται νέος γύρος αυξήσεων τιμών σε τρόφιμα”
“Κόλλησαν στα ψηλά οι τιμές των σούπερ μάρκετ”
“Ακριβά παραμένουν στην Ελλάδα βασικά είδη διατροφής”
“Σφιχτά το ζωνάρι για άλλα δύο χρόνια. Από το… 2026 θα μειωθούν οι τιμές στην Ελλάδα εκτιμά η Τράπεζα της Ελλάδος”.
“Το γιαούρτι πωλείται φθηνότερα στην Ισπανία και στη Γερμανία απ’ ό,τι στη χώρα μας”.
Και το πιο νόστιμο:
“Η μείωση του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή δεν σημαίνει μείωση των τιμών, μείωση των ρυθμών περαιτέρω αύξησής τους”!
Εν τω μεταξύ, αν τα γράφανε τα ανωτέρω τίποτις “Ριζοσπάστης”, τίποτις “Αυγή”, τίποτις “Εποχή”, τίποτις “Δρόμος της Αριστεράς”, τίποτις “Πριν” θα πεταγόσαντε όλοι οι ακροκεντρώοι, ιδίως τώρα που τους έχει ανέβει η πίεση στο εικοσιένα με τα Τέμπη, και θα σκούζανε ότι πρόκειται περί αισχρής προπαγάνδας υποκινούμενης από τον άθλιο Βλαδίμηρο, για να πληγεί το γόητρο της υπέρλαμπρης και απαστράπτουσας κυβερνησάρας μας.
Η “δημοκρατία”, ωστόσο, τα γράφει, η “Eφημερίδα των Συντακτών” και κυρίως η “Καθημερινή”, που δεν νομίζω ότι ορκίζεται στην πνευματική κληρονομιά του συγχωρεμένου του Ποσάδα.
Και ρωτάει τώρα ο ρεπόρτερ, με το φτωχό του το μυαλό:
Πως διάολο γίνεται από τη μία να πουλάς τεχνογνωσία στους Γιαπωνέζους και από την άλλη να μη μπορείς να βάλεις χαλινάρι στην αισχροκέρδεια;
Κε κάτσο, που θα σημείωνε και αυτή η πσυχάρα, ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι.
Εκτός πια κι αν δεν θέλεις, πράγμα που δεν μπορώ καν να το διανοηθώ για τους άριστους και τις άριστες του γαλαζοπράσινου γκουβέρνου!
The post Σας πονάει τώρα η ακρίβεια πσυχούλες μου; appeared first on Newpost.gr.