Ο ιστορικός μύθος λέει ότι όταν τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιο πόλεμος την καλοβλέπανε οι σύμμαχοι, οι Αμερικάνοι, δηλαδή, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, την ιδέα να γίνει η Γερμανία ένα απέραντο βουστάσιο με μηδέν βιομηχανικές υποδομές. Χάιντι φάση, σα να λέμε, φουλ λιβάδια, γελάδια, σανά (απαραίτητα και στις πολιτικές διεργασίες!), μπας και ξεφορτώνονταν οριστικά η ανθρωπότητα τον εφιάλτη της τευτονικής μανίας για επέκταση. Παρφουμέ σενάριο, ιδίως για κάτι οικογένειες σαν και τη δική μου που την πληρώσανε ακριβά τη μεγάλη ιδέα των Γερμανών (περισσότερα επ’ αυτού στη συνέχεια), αλλά τσάκισε πάνω στις υπογραφές. Και καταλήξαμε στον Σόιμπλε να μας κουνάει το δάχτυλο και στους επιγόνους του να προωθούν τον επανεξοπλισμό του Ράιχ.
Ω, ναι, ξεκάθαρα καλά ξεμπερδέματα και καλό βόλι…
Εν τω μεταξύ, ακόμη δεν το είδανε Γιάννη το βαφτίσανε! Όπως μας πληροφορεί η διεθνής ειδησεογραφία, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως καλοβλέπουν δύο ονόματα για την στρατιωτικοποίηση της γηραιάς ηπείρου:
ReArm Europe και Readiness 2030.
Το ReArm φάνταζε πολύ τσίλικο στην αρχή, αλλά ανέκυψε αρνητικό σημαινόμενο με το Arm, οπότε καβατζάρανε και το Readiness ενώ στη διαδρομή έσκασε μύτη και το ακρωνύμιο S.A.F.E. Ήτοι, Security Action for Europe και σε απλά ελληνικά Δράση Ασφάλειας για την Ευρώπη.
Με τα λόγια της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που ξεκίνησε Ζακ Ντελόρ και κατέληξε Γιούρι Ορλώφ:
“Πρέπει να επενδύσουμε στην άμυνα, να ενισχύσουμε τις ικανότητές μας και να υιοθετήσουμε μια προληπτική προσέγγιση στην ασφάλεια. Λαμβάνουμε αποφασιστικά μέτρα, παρουσιάζοντας έναν οδικό χάρτη για το ‘Readiness 2030’, με αυξημένες αμυντικές δαπάνες και σημαντικές επενδύσεις στη βιομηχανική αμυντική ικανότητα της Ευρώπης. Πρέπει να αγοράζουμε περισσότερα ευρωπαϊκά προϊόντα. Διότι αυτό σημαίνει ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής τεχνολογικής και βιομηχανικής βάσης. Αυτό σημαίνει τόνωση της καινοτομίας. Και αυτό σημαίνει δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς αμυντικού εξοπλισμού σε επίπεδο ΕΕ”.
Μπροσθόβαρο, δε λέω, και τις μετοχές των πολεμικών βιομηχανιών τις απογείωσε. Πάρτυ κάνουνε οι άνθρωποι που μέχρι προχτές κρυβόσαντε απ’ τους σέαρχολντερς και δίνανε μέρισμα πενηνταράκια. Νέα εποχή ξεκινάει και όχι μόνο γι’ αυτούς, αν κρίνει κανείς από την προθυμία της Volkswagen να το γυρίσει από τ’ αυτοκίνητα στα άρματα μάχης. Μπροστά πάνε τα μεν, μπροστά πάνε και τα δε, ποια η διαφορά εν τέλει, τα λεφτά να βγαίνουν και άσε τα κορόιδα να ψοφάνε στα ορύγματα…
Μιας και μιλάμε για απώλειες, όμως, να κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, σε μια εποχή όπου τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Στην περίοδο της Κατοχής, όταν οι Γερμανοί δολοφονούσαν κατά βούληση τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Τότε, λοιπόν, τον Δεκαπενταύγουστο του 1943, δεκατρία γερμανικά αεροπλάνα κάνανε μια τσάρκα ως το χωριό του πατέρα μου, τα Κανάλια της Καρδίτσης. Διότι εθεωρείτο ανταρτοχώρι.
Για πάνω από μία ώρα βομβάρδιζαν και μυδραλιοβολούσαν τον άμαχο πληθυσμό. Αποτέλεσμα 21 νεκροί, δεκάδες τραυματίες και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Ανάμεσα στους δολοφονηθέντες και τις δολοφονηθείσες η γιαγιά μου Εριφύλη, 53 ετών, και η θεία μου Λευκοθέα 22 ετών. Είχαν κρυφτεί, αλλά επέμενε η γιαγιά να επιστρέψει στο σπίτι για να πάρει τα χαρτιά της σύνταξης. Και τις βρήκε η βόμβα…
Ξέρω, ξέρω, εδώ είναι που εμφανίζεται δροσερός και χαριτόβρυτος ο κύριος καθηγητής και δηλώνει ότι για τις ανθρώπινες απώλειες φταίνε πάνω απ’ όλα οι αντάρτες, που αν κάθονταν στ’ αυγά τους δεν θα προέβαιναν σε αντίποινα οι Γερμανοί. Τι πρόβλημα να ‘χει ο άνθρωπος στις φασκιές της ακαντέμια, κάθε πρώτη του μηνός πέφτει το μπακίρι. Και δώσε θεωρίες και αναλύσεις, όλα στρόγγυλα και όλα καλώς καμωμένα. Σαν το ReArm ένα πράμα, σαν το SAFE, σαν το Readiness 2030. Άνοιξε τώρα ρε μπρο την πορτοφόλα να κονομήσουν οι έμποροι του θανάτου και μετά απ’ την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
The post ReArm Europe; Καλά ξεμπερδέματα… appeared first on Newpost.gr.