Η Πρωτομαγιά δεν ήταν ποτέ μια απλή ημερομηνία. Ήταν κραυγή. Ήταν αίμα. Ήταν η στιγμή που οι εργάτες του κόσμου φώναξαν «φτάνει». Από το Σικάγο του 1886 και τους μάρτυρες του 8ώρου, μέχρι τις μαζικές πορείες του 20ού αιώνα, η 1η Μαΐου κουβαλάει την τιμή και το τίμημα του αγώνα.
Σήμερα, 1η Μαΐου 2025, η μνήμη παραμένει – αλλά η φωνή έχει χαμηλώσει.
Οι πορείες λιγόστεψαν, οι διεκδικήσεις αδυνάτισαν, η φλόγα της συλλογικότητας μοιάζει να ξεθωριάζει. Και δεν έφταιξε μόνο η κόπωση της εποχής ή η συνήθεια της ήττας. Έφταιξε κυρίως η διαχείριση μιας ιστορικής δύναμης με τρόπο επιπόλαιο και καμιά φορά ιδιοτελή.
Για δεκαετίες, ένα κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος χρησιμοποίησε τα δικαιώματα των εργαζομένων ως μέσο εξουσίας ή κομματικής εκπροσώπησης. Η φωνή των πολλών μετατράπηκε σε σφραγίδα ολίγων. Τα δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα έγιναν εργαλείο γραφειοκρατίας – και τελικά, απαξίωσης. Ο «μουτζούρης» της ευθύνης πέρασε κι από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που άφησαν το πεζοδρόμιο για τον καναπέ, και τη διεκδίκηση για τα hashtags.
Δεν είναι όλοι ίδιοι. Και δεν τελειώνει τίποτα οριστικά. Αλλά η Ιστορία θυμίζει κάθε Πρωτομαγιά ότι η ελευθερία, ο χρόνος, ο μισθός, η ζωή με αξιοπρέπεια δεν χαρίζονται. Κερδίζονται.
Και, κάποιες φορές, πληρώνονται πολύ ακριβά.
The post Πρωτομαγιά: Από το αίμα του Σικάγο στη σιωπή του σήμερα – Όταν η φωνή των εργατών έγινε ψίθυρος appeared first on Newpost.gr.