Μια ελληνική τραγωδία σε έξι πράξεις, τη ζούμε στο πετσί μας εδώ και δύο έτη.
Πράξη πρώτη:
Λίγες μέρες μετά απ’ το έγκλημα των Τεμπών, είχαμε κατέβει μιλιούνια στους δρόμους.
Αν δεν κάνω λάθος, κάτσανε οι εταιρείες μετρήσεων και το υπολογίσανε και βρήκαν ότι ήταν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις από την εποχή των Αγανακτισμένων.
“Σιγά τα δύσκολα”, απάντησε ο Γκρίνγμπεργκ, “πέντε βδομάδες κρατάει ο πόνος”!
Γελάγαμε τότε με τον Σταν (την αποκάλυψη είχε κάνει η “Εστία”) και καλά τι να ξέρει το Αμερικανάκι, αλλά στο τέλος γέλασε αυτός μ’ εμάς…
Πράξη δεύτερη:
Δεκέμβριος του 2023, μέσα του μηνός.
Εκδήλωση και συγκέντρωση στο Σύνταγμα για το έγκλημα των Τεμπών.
Νυχτερινή εκδήλωση και συγκέντρωση, κάλεσμα από συγγενείς των θυμάτων.
Φτάνω νωρίς, βλέπω μερικές εκατοντάδες κόσμο, σκέφτομαι “με γελούν τα μάτια μου”, δεν με γελούσαν.
Ως το τέλος του προσκλητηρίου των νεκρών, άντε να πέρασαν από την πλατεία χίλια πεντακόσια άτομα. Θέλετε δυο χιλιάδες, εντάξει δυο χιλιάδες.
Λίγους μήνες αργότερα, η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις Ευρωεκλογές.
Αιμορραγώντας, αλλά τις κέρδισε.
Εκμεταλλευόμενη βασικά την αποχή κι ας υπέγραψε ενάμιση εκατομμύριο κόσμος το κείμενο κάλεσμα των συγγενών…
Πράξη τρίτη:
Την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα, στη Σαλονίκη, στην πάτρα, σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά, στην υδρόγειο όλη, μιλιούνια ξανά στους δρόμους για το έγκλημα των Τεμπών. Ύστερα από έναν ωκεανό κακοήθειας που εκτοξεύθηκε εναντίον των διοργανωτών και προσωπικά εναντίον της Μαρίας Καρυστιανού.
Μιλιούνια!
Και την άλλη μέρα;
Ούτε μαγκιές, ούτε τσαμπουκάδες, ούτε χυδαιότητες, έξαφνα, από το πουθενά, από το εξώτερο διάστημα θα έλεγε κανείς, μια ανατριχίλα απλώθηκε στο πρασινογαλαζοπράσινο στρατόπεδο.
Όχι, όχι στους δεξιούς, άλλωστε ουκ ολίγοι παραδοσιακοί δεξιοί (γνωριζόμαστε, μην αρχίσει κάνα καλόπαιδο τις εξυπνάδες!), πρωτοστατούν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Απλώθηκε στο πρασινογαλαζοπράσινο στρατόπεδο που κυβερνάει τη χώρα εδώ και έξη χρόνια και όλο αναγνωρίζει τις δυσλειτουργίες και τις αδικίες και όλο υπόσχεται ότι θα τα φτιάξει τα πράγματα και όλο τίποτα δε γίνεται και όλο τρέχουμε και όλο στη γραμμή της αφετηρίας βρισκόμαστε.
Το Μέτωπο της Λογικής, ου ελίχθηκε σε Μέτωπο της Ακινησίας.
Κατ’ αποκοπήν, βέβαια, πάντοτε κατ’ αποκοπήν…
Πράξη τέταρτη:
Πάει ο πρωθυπουργός στον Σρόιτερ και ακούμε ένα σωρό “ίσως”, ένα σκασμό “ενδέχεται”, ένα παπόρι “μπορεί και να”.
Δεν ακούμε ούτε ένα “έσφαλα”, δεν ακούμε ούτε ένα “έκανα λάθος”, δεν ακούμε ούτε ένα “mea culpa”.
Τίποτε εκ των ανωτέρω.
Απολύτως τίποτα.
Μόνο ότι η Εξεταστική Επιτροπή για το έγκλημα των Τεμπών, “δεν ήταν η καλύτερη στιγμή” της Βουλής.
Πως λένε οι Εγγλέζοι με το απαράμιλλο φλέγμα τους, κάτσε το θυμήθηκα:
“Not their finest moment”…
Πράξη πέμπτη:
Κοιτάς δεξιά αριστερά, σε παρέες, στο δρόμο, στα σόσιαλ, βλέπεις κόσμο ανταριασμένο, αναστατωμένο, αλαλιασμένο που λέμε και στο χωριό μου.
Ανθρώπους που μέχρι χτες δικαιολογούσαν την κυβέρνηση σε κάθε ολίσθημά της και πλέον όσα της σούρνουν κυριολεκτικά δεν γράφονται θα μας πάνε μέσα και τα μισά μόνο να καταθέσουμε εδώ.
Πωτς γκένεν αφτό, που θα αναρωτιόταν και ο μέγας Πάτρικ Ογκουνσότο;
Στη χθεσινή δημοσκόπηση, πάντως, της MRB για το Open, οκτώ στους δέκα και οκτώ στις δέκα απάντησαν ότι η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση των Τεμπών…
Πράξη έκτη
Από μηχανής Θεός;
Ιφιγένεια;
Νέμεσις;
Τι να σας απόφοιτος Φυσικού είμαι εγώ, ο πατέρας μου που ήταν Φιλόλογος τα κατείχε αυτά τα πράγματα, αλλά συγχωρέθηκε πριν προλάβει να μου τα εξηγήσει.
Έχω την εντύπωση, ότι σε ένα από τα τρία θα καταλήξουμε.
Ίσως και στα τρία, αγνοώ όμως τη σειρά…
The post Ποιος φοβάται το έγκλημα των Τεμπών; appeared first on Newpost.gr.