Λίγο μετά την 9η Ιουνίου και την εκλογική καθίζηση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη πολλοί από το πολιτικό σύστημα πίστεψαν ή ενδεχομένως έτσι τούς βόλευε να πιστέψουν ότι το αναπάντεχο γαλάζιο εκλογικό αποτέλεσμα θα οδηγούσε την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό σε μία πιο μετριοπαθή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.
Η αλαζονεία του 41% και εξοργιστικές προσεγγίσεις απέναντι σε όποια κριτική της αντιπολίτευσης με τη μορφή τού “αυτά έχουν κριθεί” τροφοδότησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με μία αίσθηση ότι μπορεί να υπερίπταται πάντων και πρωτίστως των πολιτικών του αντιπάλων. Όσοι λοιπόν πίστεψαν ότι είδαν κάποια παροδικά ψήγματα μετριοπάθειας από τον πρωθυπουργό κατανόησαν από την χθεσινή του συνολική εμφάνιση στη Βουλή ότι η δήθεν απόκτηση επαφής του Μεγάρου Μαξίμου με το έδαφος ήταν απλώς μία ψευδαίσθηση.
Μία πλάνη
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός φαίνεται να πιστεύει ότι κάνει τη χάρη στα κόμματα της αντιπολίτευσης όταν σπανίως εμφανίζεται στη Βουλή για να μιλήσει όποτε εκείνος επιλέγει αποκλειστικά για τα ζητήματα για τα οποία θέλει να εκφραστεί. Προφανώς αρνείται να κατανοήσει ότι στα πρωθυπουργικά του καθήκοντα εντάσσονται και οι κοινοβουλευτικές του υποχρεώσεις τις οποίες ενεργοποιεί με συστηματική αμέλεια. Ακόμη όμως κι όταν αποφασίζει να δώσει το παρών στα έδρανα της Ολομέλειας επιδιώκει (και το καταφέρνει) να θέτει τους όρους του. Να καθορίζει τους χρόνους των συνεδριάσεων και των ομιλιών, να “διεμβολίζει” τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για να ικανοποιήσει το αυξημένο του πρόγραμμα, να αποχωρεί όποτε θέλει, να απαντά μόνο σε όποια ζητήματα επιθυμεί και εσχάτως να επιλέγει και ποιοι θα είναι οι συνομιλητές του.
Η θεσμική εκτροπή του πρωθυπουργού στην τελευταία συνεδρίαση που είχε ως αντικείμενο την Πολιτική Προστασία – σημειωτέον δεν εντόπισε το παραμικρό πρόβλημα στην κυβερνητική αποτελεσματικότητα- δεν συνίσταται στο ότι δεν επιθυμεί να συνομιλεί με τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ λόγω της καταδίκης του στο Ειδικό Δικαστήριο- αλλά στην γεμάτη έπαρση ανακοίνωσή του ότι “δεν αναγνωρίζω ως εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης” τον συγκεκριμένο πολιτικό. Διατείνεται λοιπόν ως πολιτειακός παράγων της χώρας ότι ο ίδιος μπορεί να κρίνει ποιον θα αναγνωρίζει και αποδέχεται ως εκπρόσωπο του κοινοβουλευτικά δεύτερου τη τάξει κόμματος. Πρωτοφανή πράγματα. Από κάποιον που θέλει να εμφανίζεται και ως θεματοφύλακας του Πολιτεύματος.
Εκ παραλλήλου αντιμετωπίζει, κάτι που έκανε και χθες, με απαξιωτικό τρόπο τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς εκπέμποντας το μήνυμα ότι απλώς βρίσκεται εκεί και τούς ανέχεται. Ακόμη κι όταν απευθύνθηκε χθες στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για να τον καταστήσει επιδεικτικά ως τον επίσημο συνομιλητή του φρόντισε με τα όσα είπε να τού υποδείξει ότι αναμένει από αυτόν και το κόμμα του να υιοθετήσουν μία ήπια αντιπολιτευτική στάση που δεν θα προκαλεί περιττά προβλήματα στην απογειωμένη κυβέρνησή του.
Προφανώς και όλα αυτά όχι μόνο στερούνται σοβαρότητας αλλά συγχρόνως ενέχουν στοιχεία αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Κανείς δεν απαιτεί από τον πρωθυπουργό της χώρας να “χαριεντίζεται” με πρόσωπα που δεν συμπαθεί αλλά όλοι αξιώνουν από εκείνον να “χαριεντίζεται” με τους Κανόνες και να συμπεριφέρεται ως πρωθυπουργός της χώρας.
The post Πίσω από την αλαζονεία του 41%: Ο Μητσοτάκης επιλέγει συνομιλητές και αγνοεί τους κανόνες appeared first on Newpost.gr.