Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή όπου τα γεγονότα δεν χρειάζονται θόρυβο, μιλούν από μόνα τους. Ο βουλευτής Πέτρος Παππάς, μετακινηθείς προσφάτως από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ, αισθάνθηκε την ανάγκη να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για «ηθικό ατόπημα», επειδή –λέει– χρησιμοποιεί το ίδρυμα που δημιούργησε για να επανέλθει ως κεντρικός παίκτης στο δημόσιο βίο.
Ας σταθούμε λίγο. Διότι δεν είναι τα πολιτικά επιχειρήματα που εδώ προκαλούν την εντύπωση, ούτε η διαφωνία καθ’ εαυτή. Η διαφωνία είναι δικαίωμα. Η απόκλιση πορείας επιτρεπτή. Το «αλλάζω πολιτική στέγη» δεν είναι εκ προοιμίου ανέντιμο.
Το μεμπτό βρίσκεται αλλού: στην απουσία μέτρου, στην παράλειψη ενός αυτονόητου αισθήματος.
Της ευγνωμοσύνης.
Ο ίδιος ο Παππάς –και αυτό δεν είναι εικασία, αλλά ομολογία που έχει γίνει δημόσια– είχε πει ότι προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ διότι ο Τσίπρας τον κάλεσε. Δεν προσήλθε επειδή «συνταρακτική ιδεολογική ταύτιση» τον ώθησε. Ούτε επειδή κάποιο καθήκον του επέβαλε να σταθεί εκεί. Πήγε επειδή κάποιος του άνοιξε την πόρτα. Επειδή κάποιος του προσέδωσε λόγο συμμετοχής στη δημόσια σκηνή.
Και όταν κάποιος σε καλεί, σου προσφέρει δυνατότητα, αφορμή, ρόλο, τότε υπάρχει ένα ελάχιστο χρέος: να αναγνωρίζεις. Όχι να υμνείς. Όχι να υπηρετείς. Να αναγνωρίζεις.
Η αχαριστία δεν είναι πολιτική πράξη. Είναι ηθική ένδεια. Είναι ο τρόπος του ανθρώπου που θεωρεί ότι όσα του δόθηκαν του ανήκαν εκ των προτέρων. Η άρνηση μνήμης για το ποιος σε έφερε ως εδώ. Μια μικρή, αλλά αποκαλυπτική ρωγμή χαρακτήρα.
Το παράδοξο δεν βρίσκεται στο ότι ο Παππάς διάλεξε άλλη κομματική στέγη. Το παράδοξο είναι ότι, φεύγοντας, αισθάνθηκε την ανάγκη όχι να εξηγήσει· αλλά να καταγγείλει. Να «επιτιμήσει» εκείνον που τον ανέδειξε. Και όταν η κριτική δεν είναι καρπός βίωσης και στοχασμού αλλά ελάχιστης ευγένειας, τότε η γλώσσα που χρησιμοποιείται μετατρέπεται σε ύβρη.
Ο Τσίπρας μπορεί να κριθεί για πολλά. Για λάθη, για επιλογές, για παραλείψεις. Αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα εδώ. Το ζήτημα είναι η πηγή της κατηγορίας. Και η πηγή, στην προκειμένη περίπτωση, αποκαλύπτει περισσότερα για τον κατήγορο παρά για τον κατηγορούμενο.
Η πολιτική δεν είναι ανταλλακτήριο θέσεων. Είναι τρόπος να φανερώσεις ποιος είσαι.
Και η αχαριστία είναι τρόπος.
Απλώς δεν είναι από τους εντιμότερους.
The post Περί αχαριστίας – όχι ως πολιτικής τακτικής, αλλά ως ήθους appeared first on Newpost.gr.