Γι’ αυτή τη σκηνή σου μιλάω, από την ταινία “Εκδικητής εκτός νόμου” με τον Κλιντ Ήστγουντ.
Όπου ο πρωταγωνιστής είναι πρώην μαχητής των Νοτίων στον αμερικάνικο εμφύλιο (αλλά διόλου ρατσιστής, όπως αποδεικνύεται στη φιλμ του φιλμ) και τον έχουν στρώσει στο κοντό από τη μία ο μισός στρατός των Βορείων και από την άλλη ένα σωρό κυνηγοί επικηρυγμένων.
Τέλος πάντων γίνονται κάργα επεισόδια, χαμός Κυρίου, πέφτουν κορμιά και ντουφεκίδια, κάποια στιγμή καταλήγουν ο Κλιντ με το παρεάκι του σ’ ένα σαλούν.
Μπαίνει ένας μπιστολάς, δηλώνει ότι γυρεύει τον Τζόσυ Γουέηλς, τον άνθρωπό μας δηλαδή.
“Εγώ είμαι αυτός”, απαντάει ο Ήστγουντ.
“Σε ψάχνουνε”, του λέει ο άλλος.
“Υποθέτω ότι είμαι κάργα δημοφιλής”, γελάει ο Ήστγουντ και συμπληρώνει:
“Κι εσύ τι είσαι, κυνηγός επικηρυγμένων;”
“Κάπως πρέπει να ζήσει κανείς”, απαντάει ο μπιστολάς.
“Ο θάνατος δεν είναι επιλογή ζωής, αγοράκι μου”, του λέει ο Κλιντ.
Και τον στέλνει στον άλλο κόσμο…
Κάπως έτσι και με τον Πάνο Ρούτσι, που βρέθηκε απέναντι σε όλο το γαλαζοπράσινο στράτευμα της παραπληροφόρησης και της λοιδορίας.
Απέναντι σε κυβερνητικές καραμούζες που όρμηξαν να τον βγάλουν ψεύτη, απέναντι σε παρανοϊκά τρολάκια που πήγαν να τον βγάλουν απατεώνα, απέναντι σε άνιωθους αναλυτές της επικαιρότητας που πήγαν να τον βγάλουν υπονομευτή του πολιτεύματος.
Χώρια οι αλβανοφάγοι που (ξανα)βρήκαν την ευκαιρία να ξεράσουν χολή για τους μετανάστες από τη γείτονα χώρα.
Καλοί για να δουλεύουν ήλιο με ήλιο, όχι, όμως, και να αμφισβητήσουν το μεγαλείο των θεσμών και της κυβερνησάρας.
Εκεί απαιτείται αίμα ελληνικό, αγνό, ανόθευτο…
Απέναντι σ’ αυτό το βόθρο δίχως σύνορα, ο Πάνος Ρούτσι δεν κώλωσε ούτε μια στιγμή.
Δεν έκανε πίσω.
Δεν έβαλε νερό στο κρασί του.
Δεν είπε αυτό το γαμημένο “ναι μεν, αλλά”, τόσο μα τόσο δημοφιλές στην καθεστηκυία τάξη της Ελλάδας 2.0.
Είπε “ας με πάρει ο Χάρος, εγώ το γιό μου δεν τον πουλάω”.
Αγύριστο κεφάλι, παλαιάς κοπής.
Και πως να τον καταλάβουν οι τεχνικοί της εξουσίας, που έχουν μάθει να τα μεταφράζουν όλα σε μπικικίνια;
Πως να τον κατανοήσουν, όταν τα δικά τους τα παιδιά δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ κανένα μέσο μαζικής μεταφοράς για να φτάσουν στους προορισμούς, εκτός από μπίζνες κλας στο αεροπλάνο;
Πως…
Και πάλι καλά να λέμε που κουβαλάει μυαλό ο Δένδιας και είπε “μπάστα κοζί” στους κάθε λογής κανίβαλους.
Γιατί γνωρίζει ότι καμιά αστική δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, αν δεν τηρεί τα ελάχιστα έστω προσχήματα.
Αν δεν δείχνει τα ελάχιστα έστω ψήγματα σεβασμού, στον πόνο και στο ζόρι των πολιτών.
Αν δεν θέτει κάποια ελάχιστα έστω όρια, στο καθημερινό καφριλίκι της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Και ναι, ξέρω, ξέρω, είναι και η εσωκομματική αντιπολίτευση στη μέση, αλλά όταν μιλάμε για τα Τέμπη, για το έγκλημα των Τεμπών, όλες τις ανθρώπινες χειρονομίες εγώ θα τις δεχτώ και δεν θα κάτσω να ψειρίσω λεπτομέρειες.
Κάποιος έπρεπε να βγει μπροστά απ’ τους δεξιούς και βγήκε ο Δένδιας.
Τελεία.
Όπως βγήκε και ο Ιερώνυμος, που είπε κάτι σοφό για τον Ρούτσι:
“Είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει και ήρθα να δω έναν άνθρωπο που υποφέρει”.
Αυτό είναι παιδιά και τίποτε παραπάνω.
Τον πατέρα που έχει χάσει το παιδί του με τόσο τραγικό τρόπο, οφείλεις να τον ακούσεις, όχι να τον εξυβρίσεις.
Τον πατέρα που έχει χάσει το παιδί του με τόσο τραγικό τρόπο, οφείλεις να τον στηρίξεις όχι να τον υπονομεύσεις.
Τον πατέρα που έχει χάσει το παιδί του με τόσο τραγικό τρόπο, οφείλεις να τον συντρέξεις όχι να τον χλευάσεις.
Αν είσαι άνθρωπος δηλαδή και δεν είσαι σαύρα.
Κυβερνητική, τηλεοπτική, ιντερνετική σαύρα…
The post Πάνος Ρούτσι: Μόνος του και όλοι τους! appeared first on Newpost.gr.