Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει ότι «σιχαίνεται τους Αριστερούς», μιλώντας για τους γιατρούς και τους εργαζόμενους του ΕΣΥ που διαμαρτύρονται, δεν κάνει απλώς ένα πολιτικό σχόλιο· αποκαλύπτει μια ιδεολογική ταυτότητα που βλέπει την κοινωνία ως επιχειρηματικό ισοζύγιο. Όμως οι «αχάριστοι», οι «μίζεροι» και οι «γκρινιάρηδες» είναι εκείνοι που κράτησαν την Ελλάδα ζωντανή στην πανδημία. Εκείνοι που δούλευαν εξαντλημένοι, χωρίς επάρκεια υλικών, με πενιχρούς μισθούς και χωρίς ασφάλεια. Αν δεν ήταν αυτοί, το ΕΣΥ θα είχε καταρρεύσει.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η «γκρίνια» τους, αλλά η αλαζονεία μιας εξουσίας που δεν αντέχει την αλήθεια: πως πίσω από τις κυβερνητικές εξαγγελίες για “αναβάθμιση” του ΕΣΥ, κρύβεται η σταδιακή ιδιωτικοποίησή του. Όταν τα νοσοκομεία λειτουργούν με ράντζα και οι εργαζόμενοι βιώνουν εξουθένωση, δεν έχουμε κράτος πρόνοιας, έχουμε κράτος απάθειας.
Οι άνθρωποι του ΕΣΥ δεν είναι “αριστεροί” ή “δεξιοί”. Είναι οι άνθρωποι που έβαλαν πλάτη όταν οι υπόλοιποι ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας, που είδαν συναδέλφους να πεθαίνουν και ασθενείς να χάνονται γιατί το σύστημα δεν άντεχε. Και τώρα, οι ίδιοι καλούνται να απολογηθούν γιατί τολμούν να μιλούν.
Η πολιτική προσβολή του υπουργού δεν είναι απλώς άκομψη — είναι ταξικά δηλητηριώδης. Είναι το σύμπτωμα ενός κράτους που αποστρέφεται κάθε φωνή κριτικής, κάθε εργαζόμενο που θυμίζει ότι η δημόσια υγεία δεν είναι εμπόρευμα. Οι “Αριστεροί” που σιχαίνεται ο Άδωνις είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς που υπερασπίζονται τη ζωή χωρίς να ρωτούν κομματική ταυτότητα.
Αν υπάρχει κάτι πραγματικά σιχαμερό, δεν είναι οι άνθρωποι που φωνάζουν για τα ράντζα, αλλά εκείνοι που δεν νιώθουν ντροπή που υπάρχουν.
Η τοξική ρητορική τύπου Τραμπ, που υιοθετείται όλο και πιο συχνά και στην Ελλάδα, δεν είναι απλώς μια πολιτική υπερβολή· είναι μια ιδεολογική επίθεση στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Η «τραμπική» λογική, δεν είναι κάτι νέο είναι πολύ παλιό αφήγημα, αυτό του μακαρθισμού στις ΗΠΑ και παραπέμπει στην περίοδο του εμφυλίου στην Ελλάδα και που αντιμετωπίζει κάθε αριστερή φωνή ως απειλή: απειλή για τα προνόμια των λίγων, για το δόγμα της αγοράς χωρίς φραγμούς, για την κοινωνία που μαθαίνει να μην αμφισβητεί. Όταν πολιτικοί δηλώνουν ότι «σιχαίνονται τους Αριστερούς», στην ουσία σιχαίνονται την ιδέα της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής ευθύνης. Γεννήθηκε στις απαρχές του ψυχρού πολέμου, λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σπεκουλάροντας πάνω στην κομμουνιστική απειλή και επανέρχεται σε μια εποχή που επιχειρείται «σφαγείο» στα δικαιώματα και στα κεκτημένα.
Αν δεν υπήρχε η Αριστερά, ο κόσμος σήμερα θα ήταν πολύ πιο σκληρός. Δεν θα υπήρχε οκτάωρο, ούτε άδεια μητρότητας, ούτε ασφαλιστικό δίκτυο. Η δημόσια εκπαίδευση θα ήταν προνόμιο των λίγων και η υγεία αποκλειστικά για όσους μπορούν να πληρώσουν. Οι συντάξεις, η κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, η έννοια του κοινωνικού κράτους γεννήθηκαν μέσα από αριστερές διεκδικήσεις που κόστισαν φυλακές, εξορίες και αίμα.
Η αριστερή σκέψη, από τα εργατικά κινήματα μέχρι το ΕΣΥ και το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν ήταν ποτέ εμπόδιο στην πρόοδο· ήταν η ίδια η πρόοδος. Χωρίς αυτήν, η κοινωνία θα ήταν ένα απέραντο εμπορικό κέντρο όπου η ανθρώπινη αξία θα μετριόταν αποκλειστικά σε ευρώ.
The post Όταν οι «αχάριστοι» κράτησαν όρθιο το ΕΣΥ – Όταν η εχθροπάθεια προς την Αριστερά γίνεται μίσος appeared first on Newpost.gr.