Θα μπορούσες να πεις ρε φίλε, ότι η Σακελλαροπούλου ήταν η πρώτη woke πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας.
Ίσως και η τελευταία, μιας και το κίνημα δοκιμάζεται σφόδρα τον τελευταίο καιρό, αλλά τέλος πάντων εκείνη κάπως την έπαιξε τη μπαλίτσα. Έδωσε ρόλο πρωταγωνιστικό στο δικαιωματισμό (όσο γινόταν, βεβαίως, εκ της θέσεως της), πήγε κόντρα στα στερεότυπα (ιδίως στην αρχή, πριν εξεγερθούν οι παπάδες και οι καραβανάδες), έδειξε να συντονίζεται με τις αγωνίες (βάλτε, παρακαλώ, όσα εισαγωγικά θέλετε) του εικοστού πρώτου αιώνα.
Με τέτοιο πεντιγκρί, λοιπόν, θα περίμενε κανείς να φέρνει τον κόσμο ανάποδα τώρα που δεν έχει στο σβέρκο της τα κάθε είδους πρωτόκολλα να την περιορίζουν και να τη δεσμεύουν.
Και ξέρετε τι έκανε;
Επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις!
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Αφότου την κέρασε πιπεριά καυτερή ο Κυριάκος, η πρώην πρόεδρος έμεινε ως επί το πλείστον αόρατη και σιωπηλή.
Στα δικά μου τα ραντάρ τουλάχιστον, μιας και την έψαχνα ανά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με στόχο να τη γλεντήσω.
Σόρυ, οι αδυναμίες δεν κρύβονται, και τέλος πάντων μην ξεχνάμε ποιος την είχε βαφτίσει Καρτουνάρα, όταν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πανηγύριζε για τον διορισμό (συγγνώμη, την εκλογή) μιας γυναίκας στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.
Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης αυτοπροσώπως κι ευχαριστώ για το χειροκρότημα, η αλήθεια είναι ότι το αξίζω!
Να μην τα πολυλογώ, ως νέα μοναχή Φεβρωνία είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια η Σακελλαροπούλου, ίχνος πουθενά, ξέρα και άπνοια από δημόσιες εμφανίσεις.
Μόνο ένα γκεστ κατάφερα να καταγράψω, στο μουσικό φεστιβάλ του Μολύβου τώρα το περασμένο καλοκαίρι, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίσθηκε από έγκριτες πέννες της ελληνικής δημοσιογραφίας “ως έμπρακτη απόδειξη της συμπαράστασής της στους ακρίτες”.
Με αυτόν τον παρφουμέ τρόπο μεταφράσθηκε σε ήλθε, είδε, ενίκησε, το ήλθε, είδε και απήλθε…
Γουάτ κεν γιου ντου, γουάτ δε φρίκιν φάκιν χελ κεν γιου ντου, που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας.
Συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα 2.0, θέλει λίγο καλιμπράρισμα η νοημοσύνη, τεχνητή και μη.
Αν είχε, άλλωστε, περιοριστεί στα εθιμοτυπικά η Σακελλαροπούλου, δεν θα τη στόλιζα ούτε εγώ στον σημερινό τίτλο.
Έλα, όμως, που αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπισθεί όχι το δίκιο αλλά την τρίτη εξουσία…
Οπότε πήγε η πρώην πρόεδρος να συμπαρουσιάσει το βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση («Ελλάδα, 1953-2024: Χρόνος και Πολιτική Οικονομία», εκδόσεις Πατάκη) και σημείωσε ότι:
“Η απόδοση ευθυνών, κυρίαρχο ζήτημα στη δημοκρατία, έχει νόημα μόνο με διαδικασίες δικαιοσύνης· κάθε άλλη μέθοδος προσβάλλει το κράτος δικαίου και συμβάλλει στην υποβάθμιση του πολιτισμού μας. Η δικαιοσύνη απονέμεται στα δικαστήρια, και μόνον εκεί, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις και στο πλαίσιο των σχετικών δικονομικών κανόνων”.
Ως εδώ, πες ότι αντέχονται τα λεγόμενά της, ως εδώ πες ότι τα καταπίνεις.
Η συνέχεια, από την άλλη, μοιάζει επιεικώς αχώνευτη:
“Αποδοκιμάζονται οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πριν καν δημοσιευτούν με βάση μόνο το διατακτικό τους, με αποτέλεσμα η ελευθερία της έκφρασης, κορυφαίο συνταγματικό δικαίωμα της δημοκρατίας, να χάνει τη σημασία της και να εξαντλείται σε ανούσια ανταλλαγή επικρίσεων και λοιδοριών”.
Όλα τα ανωτέρω με τον Πάνο Ρούτσι στο Σύνταγμα να συνεχίζει την απεργία πείνας ενώ τον ακολουθούν και άλλοι γονείς θυμάτων, με στελέχη της κυβερνήσεως να ψεύδονται άνευ ουδεμίας αιδούς, με τον κόσμο να μην αντέχει άλλη κοροϊδία και ν’ ανεβάζει διαρκώς θερμοκρασίες.
Και η Σακελλαροπούλου βγήκε να μιλήσει για ” ανούσια ανταλλαγή επικρίσεων και λοιδοριών”!
Πρόεδρος όλων των Ελλήνων και όλων των Ελληνίδων, ως την ώρα που θα σε καλέσει ο κλάδος να σώσεις τα άσωστα…
The post Όταν η Σακελλαροπούλου προσβάλλει τα Τέμπη… appeared first on Newpost.gr.