Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε χθες την πρώτη ομάδα των «σοφών» που καλούνται να στελεχώσουν και να επιμεληθούν το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο του νέου του κόμματος. Μία κίνηση που, αν και επιχειρεί να δώσει βάρος, κύρος και αίσθηση υπέρβασης των παλαιών σχημάτων, πολιτικά δεν δείχνει –τουλάχιστον προς το παρόν– να μεταβάλλει τους συσχετισμούς. Ο «νέος Τσίπρας» αναζητά νομιμοποίηση, βάθος και «στόρι» που να συνοδεύει το εγχείρημά του. Όμως το ερώτημα παραμένει: μπορεί να ξεκινήσει κανείς από την αρχή, όταν το παρελθόν βρίσκεται ακόμα έντονα στη συλλογική μνήμη;
Από τα πρόσωπα που ανακοινώθηκαν, η παρουσία του Κώστα Γαβρόγλου, πρώην υπουργού Παιδείας, έχει τη δική της σημειολογία. Ο Γαβρόγλου δεν είναι απλώς ένα ακόμη μέλος μίας επιτροπής: συμβολίζει την προσπάθεια να αποκατασταθούν οι σχέσεις του νέου κόμματος με την διοικούσα Εκκλησία, μετά από μια περίοδο έντασης, αντιπαραθέσεων και συχνά επιθετικής ρητορικής απέναντι στον θεσμό. Το μήνυμα είναι σαφές: ο Τσίπρας θέλει να δείξει ότι αφήνει πίσω του την εποχή των μετωπικών συγκρούσεων – όχι επειδή άλλαξαν οι θέσεις του, αλλά επειδή άλλαξαν οι προτεραιότητες.
Ακόμη μεγαλύτερη σημειολογία φέρει η παρουσία της αντιστρατήγου ε.α. Ζαχαρούλας Τσιριγώτη. Η γυναίκα που διαχειρίστηκε ευαίσθητα επιχειρησιακά ζητήματα στο μεταναστευτικό και στη δημόσια τάξη, εντάσσεται σε ένα εγχείρημα που –παράδοξα για όσους είχαν συνηθίσει τον Τσίπρα της αγωνιστικής πλατείας– επιδιώκει πλέον να εμφανιστεί ως παράταξη «κανονικότητας». Η επιλογή της Τσιριγώτη δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: ο Τσίπρας εγκαταλείπει ρητά τον παλιό ακτιβισμό και «προσκυρώνεται» όπως επισημαίνουν καλά γνωρίζοντες, στο δόγμα της Τάξης. Όχι άλλες καταλήψεις, όχι άλλες συμβολικές αναταράξεις – τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας.
Ιδιαίτερο βάρος έχει, τέλος, η παρουσία του Ηλία Μόσιαλου. Ο καθηγητής, που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε επικοινωνία με τον Τσίπρα, αποτελεί γέφυρα με ένα κοινό πιο μορφωμένο, τεχνοκρατικό και ευρωπαϊκό. Η συμμετοχή του υποδηλώνει ότι το νέο κόμμα θέλει να δείξει ότι δεν είναι απλώς μια ρομαντική αναβίωση του 2015, αλλά μια «σύγχρονη αριστερή-κεντρώα τεχνοκρατική προοπτική». Ωραίο στα χαρτιά, μένει να αποδειχθεί στη πράξη.
Το πραγματικό όμως ερώτημα βρίσκεται αλλού:
Με ποιον θα συμπορευθεί ο Τσίπρας;
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός συνέφαγε πρόσφατα με τον Γιώργο Παπανδρέου, σε σπίτι γνωστού δημοσιογράφου, συζητώντας –άραγε– πιθανότητες συνεργασίας. Μια τέτοια σύμπραξη θα είχε ισχυρό επικοινωνιακό συμβολισμό, αλλά και εξίσου ισχυρό βάρος: δύο πρώην πρωθυπουργοί, δύο πολιτικές υποθήκες, δύο μεγάλα φορτία προσδοκιών και απογοητεύσεων.
Και ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα.
Ο Τσίπρας μπορεί να ανακοινώνει επιτροπές, ονόματα, σχήματα και στρατηγικές. Μπορεί να αναζητά νέες ισορροπίες, να αναθεωρεί παλιές συγκρούσεις και να μιλά για «νέα αρχή».
Αλλά μπορεί να κάνει τον λαό να ξεχάσει;
Μπορεί να κάνει τον μικρομεσαίο να ξεχάσει τα capital controls;
Τον νέο επιστήμονα να ξεχάσει τη φυγή στο εξωτερικό;
Τον φορολογούμενο να ξεχάσει τα βάρη της περιόδου 2015–2019;
Και κυρίως, μπορεί να κάνει τον ίδιο τον εαυτό του να μοιάζει «νέος», όταν η πολιτική του πορεία είναι τόσο βαθιά χαραγμένη στη συλλογική μνήμη της χώρας;
Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
Οι «σοφοί» μπορεί να δίνουν εικόνα σοβαρότητας.
Το ερώτημα όμως δεν είναι ποιοι τον πλαισιώνουν.
Το ερώτημα είναι: ποιον πείθουν;
The post Οι «σοφοί» του Τσίπρα και η μνήμη του εκλογικού σώματος appeared first on Newpost.gr.