Υπάρχει μια ράτσα πολιτικών και αυλικών τους που αποτελεί ντροπή για κάθε έννοια δημόσιας ζωής. Οι φτηνοί πολιτευτές που υπόσχονται τα πάντα πριν τις εκλογές και, μόλις εκλεγούν, χάνουν τη μνήμη τους πιο γρήγορα κι από τον χειρότερο υποκριτή. Ζουν μέσα στο ψέμα, στο φτιασιδωμένο καθρέφτη της υποκρισίας τους, και νομίζουν ότι η εξουσία τους χαρίστηκε, όχι ότι τους δόθηκε προσωρινά από τον λαό. Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως «ο άνθρωπος είναι πλάσμα που μπορεί να συνηθίσει τα πάντα» — κι αυτοί συνήθισαν τη διαφθορά, τη δουλοπρέπεια και το ψεύδος, μέχρι που τα έκαναν επάγγελμα.
Και γύρω τους, οι κηφήνες των πολιτικών γραφείων. Εκείνοι που δεν έχουν περπατήσει ποτέ στο πεζοδρόμιο, δεν έχουν σταθεί ποτέ στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας, δεν έχουν μιλήσει με άνθρωπο που πονά. Δεν ξέρουν τι θα πει καημός, αγωνία, απόγνωση. Είναι τα ασπόνδυλα μειράκια που ταλανίζονται στο κενό, σαν πρωτόνια χωρίς αξία και αξιοπρέπεια — παράσιτα ενός συστήματος που τους συντηρεί για να συντηρούν την αυταπάτη του. Σκύβουν, χαμογελούν, χειροκροτούν, καταγράφουν και καταδίδουν. Το μόνο τους πάθος είναι η εξουσία των άλλων.
Κι έτσι, η πολιτική μετατρέπεται σε άντρο μικροτήτων, όπου ο ευτελισμός βαφτίζεται ρεαλισμός και η ανικανότητα παρουσιάζεται ως «νέα γενιά». Η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη μυαλών· πάσχει από περίσσευμα δουλικότητας. Και όσο αυτοί οι άνευροι μιμητές εξουσίας συνεχίζουν να λυμαίνονται τη δημόσια ζωή, τόσο θα επιβεβαιώνεται ο Ντοστογιέφσκι: «Όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται».
Φυσικά, υπάρχουν —και ευτυχώς— οι άξιοι και οι αξιοπρεπείς. Εκείνοι που πιστεύουν ότι η πολιτική είναι καθήκον, όχι επάγγελμα· ευθύνη, όχι σκηνικό. Κι όσο αυτοί επιμένουν, υπάρχει ελπίδα να σωθεί η παρτίδα.
The post Οι φτηνοί πολιτευτές και οι κηφήνες της εξουσίας appeared first on Newpost.gr.