Υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων στον ευρύτερο αριστερό χώρο: οι αταξινόμητοι αριστεροί. Άνθρωποι που αρνήθηκαν να ενταχθούν σε κομματικά σχήματα, να υποταχθούν σε γραμμές, να γίνουν μέρος γραφειοκρατικών μηχανισμών. Δεν είναι αδιάφοροι· είναι βαθιά πολιτικοί. Και συχνά, πίσω από αυτή τη «μη ένταξη», κρύβεται μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία: οι αγώνες του Πολυτεχνείου.
Πολλοί από εκείνους που βρέθηκαν στις πύλες του Πολυτεχνείου το ’73, που ανέβηκαν στα κάγκελα, που έζησαν την καταστολή και την απειλή, διάλεξαν στη μεταπολίτευση να κρατήσουν απόσταση. Είδαν την εξουσία να μεταμορφώνει ανθρώπους, είδαν συντρόφους να περνούν από τις πορείες στα υπουργικά γραφεία, είδαν ιδέες να μετατρέπονται σε συνθήματα και συνθήματα σε προσόδους. Κι επέλεξαν συνειδητά να μην γίνουν μέρος αυτού του κύκλου.
Αυτοί οι άνθρωποι —διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, εργάτες, καλλιτέχνες, αγωνιστές της δημοκρατίας— δεν αποσύρθηκαν λόγω κούρασης. Αποσύρθηκαν λόγω αξιοπρέπειας. Γιατί είδαν ότι η εξουσία, οποιασδήποτε μορφής, διαβρώνει. Γιατί δεν μπορούσαν να δεχτούν πως η Αριστερά της θυσίας μετατράπηκε, με τα χρόνια, στην Αριστερά της μικροδιαχείρισης. Και γιατί είχαν την ειλικρίνεια να πουν: «Δεν θέλουμε να είμαστε μέρος αυτού. Θέλουμε να είμαστε κάτι άλλο.»
Οι αταξινόμητοι αριστεροί της γενιάς του Πολυτεχνείου κουβαλούν ένα είδος ηθικής αυθεντικότητας που σπανίζει στη δημόσια ζωή: αρνήθηκαν την επαγγελματοποίηση της πολιτικής και κράτησαν την ελευθερία τους. Δεν διεκδίκησαν βουλευτικές έδρες, δεν έγιναν σύμβουλοι υπουργών, δεν μπήκαν σε διοικητικά συμβούλια. Προτίμησαν να παραμείνουν συνεπείς με τον 20χρονο εαυτό τους, με τα ιδανικά που φώναζαν τότε στο προαύλιο.
Ζουν ακόμη ανάμεσά μας. Είναι εκείνοι που ανήκουν παντού και πουθενά. Που ψηφίζουν με κριτήριο και όχι με κομματική πειθαρχία. Που αγανακτούν όταν βλέπουν τους παλιούς αγωνιστές να μετατρέπονται σε τηλεοπτικούς επαΐοντες. Που δεν αναζητούν ρόλο, δεν θέλουν εξουσία, δεν θέλουν «θέση». Θέλουν απλώς να μπορούν να κοιτάζουν τον εαυτό τους χωρίς ντροπή.
Και στις μέρες μας, που η πολιτική βρίσκεται σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας, η παρουσία αυτών των ανθρώπων λειτουργεί σαν μια σιωπηλή υπενθύμιση. Υπενθύμιση ότι υπάρχουν ακόμη εκείνοι που δεν εξαγοράζονται. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που απέχουν όχι από αδιαφορία, αλλά από συνείδηση. Ότι η Αριστερά —όταν δεν μετατρέπεται σε γραφειοκρατικό σύστημα— μπορεί να είναι μια πράξη βαθιάς ηθικής.
Αν οι αταξινόμητοι αριστεροί και η σιωπηλή γενιά του Πολυτεχνείου δείχνουν κάτι, είναι αυτό: πως η πολιτική δεν είναι μόνο οι θεσμοί, τα κόμματα και τα αξιώματα. Είναι, πρωτίστως, η στάση ζωής. Και για πολλούς από αυτούς, η στάση αυτή λέει: «Δεν θα γίνουμε μέρος μιας εξουσίας που δεν μας εκφράζει.»
Ίσως στο τέλος της ημέρας, αυτοί οι «αταξινόμητοι» να είναι εκείνοι που έχουν παραμείνει πιο πιστοί στην αρχική υπόσχεση της Αριστεράς: στην αλήθεια της και στην ηθική της.
The post Οι «αταξινόμητοι αριστεροί» και η γενιά του Πολυτεχνείου: Η πολιτική αξιοπρέπεια της συνειδητής αποχής από την εξουσία appeared first on Newpost.gr.