Σε κάθε καλό θρίλερ, υπάρχει εκείνος ο κακοποιός που δεν λέει να πεθάνει. Τον πυροβολούν, πέφτει από τον γκρεμό, τον θάβουν και ξαφνικά… νάτος, σηκώνεται – με λίγο πιο ατημέλητο μαλλί και νέο πολιτικό αφήγημα. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, το Μαξίμου μοιάζει να γράφει το σενάριο για το επόμενο οσκαρικό reboot: «Η Επιστροφή του Αλέξη: Ο Εφιάλτης στο Μαξίμου».
Και σαν να μην έφτανε αυτό, προχωρά σε free marketing του πρώην Πρωθυπουργού, κάνοντας του προθέρμανση για το come back πριν καν εκείνος ανεβεί στο σανίδι. Κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο protagonist του κυβερνητικού θρίλερ, τότε ποιος καλύτερος αντίπαλος απ’ τον Τσίπρα για να ενεργοποιηθούν ξανά τα αντιΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά;
Στρατηγική ή αυτογκόλ;
Σύμφωνα με το πολιτικό manual που διαβάζουν στο Μαξίμου – πιθανώς γραμμένο από κάποιον ghostwriter της δεκαετίας του 2010 – η επαναφορά του Τσίπρα δεν είναι ρίσκο. Είναι ευκαιρία. «Ας τον βγάλουμε πάλι μπροστά, να θυμηθεί ο κόσμος τι τράβηξε» σκέφτονται, αγνοώντας όμως κάτι βασικό: το κοινό κουράστηκε να βλέπει το ίδιο έργο, είτε ήταν θρίλερ είτε φαρσοκωμωδία.
Αν μάλιστα θυμηθούμε τη ρήση που αποδίδεται στον Ντε Γκωλ – «Οι Γάλλοι ψηφίζουν με το στομάχι τους» – τότε μπορούμε να την παραφράσουμε ελεύθερα για το 2025: Οι Έλληνες ψηφίζουν με τον θυμό τους, όχι με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ο αντίπαλος του αντίπαλου
Για να έχεις σύγκριση, πρέπει να έχεις και σύγκριση. Αν δεν έχεις απέναντι κάποιον με βάρος, τότε το δίλημμα «εγώ ή το χάος» καταρρέει. Όταν όμως ο μόνος αντίπαλος που θυμίζει χάος είναι ο ίδιος ο κυβερνητικός απολογισμός, τότε ακόμα καλύτερα ο Τσίπρας λένε οι σεναριογράφοι του… remake.
Το δίλημμα «σταθερότητα ή χάος» φθείρεται όταν η σταθερότητα συνοδεύεται από κυβερνητικά αυτογκόλ και κυρίως 6 χρόνια διακυβέρνησης. Και τότε, το «χάος» που έφυγε αρχίζει να αποκτά – αν όχι γοητεία – τουλάχιστον αναμνήσεις. Όπως το παλιό σου σπίτι: είχε υγρασία, αλλά ήταν δικό σου.
Ο Μαρινάκης και οι βαρυποινίτες
Σε μια αποστροφή που θα ζήλευε και ο Ταραντίνο , όχι Τσιπρίνο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης αποφάσισε να σηκώσει την πολιτική υπερβολή στο δεκάρι. Κατά Μαρινάκη, ο Τσίπρας λείπει μόνο στους «βαρυποινίτες, βιαστές και έμπορους ναρκωτικών».
Κάπου εδώ, το σενάριο αρχίζει να θυμίζει Joker – όχι τον πετυχημένο με τον Φοίνιξ, αλλά τον άλλον, τον χαοτικό με το βαμμένο χαμόγελο και το απρόβλεπτο βλέμμα. Που θες να τον χτυπήσεις, αλλά κάτι σε κρατάει και τον παρακολουθείς, έστω για να δεις πόσο ακόμα θα το τραβήξει.
Η στρατηγική της «παρελθοντολογίας»
Υπάρχουν φωνές εντός ΝΔ που ψιθυρίζουν – προς το παρόν, γιατί δεν τολμούν να φωνάξουν – ότι αυτή η εμμονή με το παρελθόν μοιάζει περισσότερο με ομολογία πολιτικού κενού. Όταν δεν έχεις όραμα για το αύριο, λες ιστορίες από το χθες. Και όταν το παρόν σε πονάει, ψάχνεις τον Τσίπρα για παυσίπονο.
Το πολιτικό déjà vu, ωστόσο, δεν εγγυάται και εκλογική απόδοση. Αν ο Τσίπρας επανέλθει, θα είναι ως μια νέα version του εαυτού του – κι όχι απαραίτητα χειρότερη από την εικόνα που αναπαράγεται. Αν δεν επανέλθει, τότε γιατί να του δίνεις τόσο χρόνο προβολής;
Σαν σε παλιά ελληνική ταινία
Στο τέλος κάθε οσκαρικού έργου, ο πρωταγωνιστής στέκεται μπροστά στο κοινό και ψιθυρίζει: «Δεν πέθανα ακόμα». Αυτό μοιάζει να λέει ο Τσίπρας από τις σελίδες της Le Monde και από τη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν την ομιλία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ.
The post Ο Τσίπρας, τα φόβητρα και το σκιάχτρο του Μαξίμου appeared first on Newpost.gr.