Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη δεν αποτέλεσε μια απλή πολιτική τοποθέτηση. Ήταν η ουσιαστική εκκίνηση ενός νέου πολιτικού σχεδίου, το οποίο, κατά τα φαινόμενα, θα λάβει σύντομα οργανωμένη κομματική μορφή. Ο πρώην πρωθυπουργός έδειξε αποφασισμένος να κεφαλαιοποιήσει τη διάχυτη δυσφορία της κοινωνίας απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, προτείνοντας ένα αφήγημα που φιλοδοξεί να υπερβεί τα παραδοσιακά όρια της Αριστεράς.
Η αποφυγή της ίδιας της λέξης «Αριστερά» και η αντικατάστασή της με τον όρο «νέος Πατριωτισμός» δεν είναι τυχαία. Ο Τσίπρας επιχειρεί να συγκροτήσει έναν χώρο με σαφές σοσιαλδημοκρατικό περίγραμμα, αλλά και με στοιχεία εθνικής αυτοπεποίθησης, ικανά να προσελκύσουν ένα ευρύτερο ακροατήριο. Η επιλογή αυτή θυμίζει διεθνείς πολιτικές στρατηγικές, όπως του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία ή του Ολαφ Σολτς στη Γερμανία, που επιδίωξαν να μετακινήσουν τα κόμματά τους πιο κοντά στο κέντρο, επιχειρώντας να επανανοηματοδοτήσουν παραδοσιακούς όρους και να δημιουργήσουν νέα κοινωνικά συμβόλαια.
Ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη ελληνική ιδιαιτερότητα: η πενταετής πρωθυπουργία του Τσίπρα. Η θητεία του, με τα θετικά και τα αρνητικά της, εξακολουθεί να βαραίνει στη συλλογική μνήμη. Σε αντίθεση με άλλους πρώην ηγέτες της Ευρώπης που επιχειρούν επιστροφή με την αίγλη του «απόμαχου», ο Τσίπρας καλείται να υπερβεί το ίδιο του το παρελθόν. Η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη· αντιθέτως, θα εξαρτηθεί από την πειστικότητα των προτάσεων και την ικανότητά του να απαντήσει σε ερωτήματα για την οικονομία, την κοινωνική συνοχή, την εξωτερική πολιτική.
Η Θεσσαλονίκη, συνεπώς, αποτέλεσε το εφαλτήριο μιας πολιτικής επανεκκίνησης με έντονα συμβολικά χαρακτηριστικά. Ο Τσίπρας επιχειρεί να εμφανιστεί ως εκφραστής ενός «πατριωτικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος», σε μια στιγμή που το πολιτικό σύστημα αναζητά ισχυρή αντιπολίτευση. Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, δεν είναι αν μπορεί να αναδιατυπώσει το αφήγημά του, αλλά αν μπορεί να δημιουργήσει τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που θα τον καθιστούν ξανά εναλλακτική διακυβέρνηση. Γιατί η ιστορία δείχνει ότι οι επιστροφές πρώην ηγετών, αν δεν συνοδεύονται από ουσιαστική ανανέωση, συχνά εξαντλούνται στη νοσταλγία και τελικά αδυνατούν να παράξουν πολιτική δυναμική.
Τέλος είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μετά από αυτή την κίνηση ο κ. Τσίπρας δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να παραμένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο έντιμο θα είναι να παραιτηθεί τη Δευτέρα!
The post Ο Τσίπρας, ο «νέος Πατριωτισμός» και τα όρια της πολιτικής του επανεκκίνησης appeared first on Newpost.gr.