Η σιωπή που επικρατεί σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννιέται από έλλειψη ιδεών. Γεννιέται από την αναμονή. Μια αναμονή δραματική, σχεδόν τελετουργική, για την επόμενη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα. Τα στελέχη δεν ρωτούν «τι προτείνουμε;» αλλά «τι θα κάνει εκείνος;». Η πολιτική λειτουργία αναστέλλεται εν όψει μιας προσδοκίας που μοιάζει να υπερβαίνει την κοινή λογική.
Κι ενώ το κόμμα δείχνει να έχει χάσει την αυτοπεποίθηση της πρότασης, ένας μόνο λόγος αντέχει να διατυπώνεται καθαρά, χωρίς δισταγμούς: ο λόγος του Παύλου Πολάκη. Ο λόγος που δεν ψιθυρίζει· που δεν μετρά τις λέξεις· που δεν φοβάται την ευθύνη της σύγκρουσης. Ο λόγος που —μέσα στην εσωκομματική απραξία— θυμίζει πως η πολιτική είναι πράξη, όχι διαρκής μελέτη συσχετισμών.
Ο Πολάκης δεν «επιβάλλεται»· προβάλλει επειδή οι άλλοι σιωπούν. Εκείνος μιλά για όσα οι υπόλοιποι σκέφτονται αλλά δεν τολμούν να πουν. Υπερασπίζεται αυτό που θεωρεί δίκαιο, με μια ειλικρίνεια ενίοτε σκληρή, αλλά πάντοτε γνήσια. Σε μια εποχή που ο πολιτικός λόγος έχει γίνει πλαστικός και άοσμος, ο Πολάκης —ό,τι κι αν του προσάψει κανείς— παραμένει αυθεντικός.
Όταν ένα κόμμα χάνει την πυξίδα του, τότε χρειάζεται κάποιον να του θυμίζει γιατί υπάρχει. Όχι απλώς για να καταγγέλλει, αλλά για να παλεύει. Και αυτός ο ρόλος, όσο κι αν εκπλήσσει τους «κομψούς» της πολιτικής, έχει προσωποποιηθεί στον Κρητικό γιατρό που αρνείται να αποδεχτεί ότι η πολιτική είναι «συμβιβασμός χαρακτήρα».
Η πορεία προς τον Πολάκη δεν είναι αναγκαστική ολίσθηση —είναι αναζήτηση πυρήνα. Είναι η επιστροφή σε ένα πολιτικό συναίσθημα που δεν έχει εκπίπτει σε τεχνική διαχείριση ποσοστών. Είναι η υπενθύμιση ότι η Αριστερά, για να ζήσει, δεν μπορεί να μετατραπεί σε λεπταίσθητο σαλόνι: χρειάζεται και τη φωνή εκείνων που πονούν για όσα συμβαίνουν στη χώρα.
Ίσως λοιπόν το ερώτημα να μην είναι «πώς θα αποφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Πολάκη;» αλλά «πώς θα διδαχθεί από την αλήθεια που εκείνος εκφράζει;». Γιατί η πολιτική δεν σώζεται με διακριτικές χειρονομίες, αλλά με πάθος, συνέπεια και την τόλμη να ονοματίζεις τα πράγματα όπως είναι.
Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω αναμονής, αναζητεί ποιον δρόμο θα πάρει, τότε αυτός ο δρόμος έχει ήδη μια φωνή: την πιο καθαρή που ακούγεται σήμερα εντός του. Τη φωνή του Παύλου Πολάκη.