Ο Αντώνης Σαμαράς – λένε – ετοιμάζεται να φτιάξει κόμμα. Καλά κάνει. Στην πολιτική όλοι έχουν δικαίωμα στη φαντασίωση. Το ζήτημα είναι άλλο: τι περιμένει να κερδίσει; Να πάρει τις εκλογές; Ούτε ο Ρόκι στον πρώτο γύρο δεν είχε τέτοια αυταπάτη. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, οι δημοσκοπήσεις καταδικαστικές και η πραγματικότητα χειρότερη κι από το σενάριο του Titanic: το τέλος είναι γνωστό και το πλοίο βουλιάζει.
Αν δεν υπάρχει προοπτική νίκης, τι μένει; Η εκδίκηση. Να πληγώσει τον Μητσοτάκη, να τον δυσκολέψει, να του αφήσει κληρονομιά γκρίνιας. Μόνο που εδώ το έργο θυμίζει Kill Bill: πολύ αίμα για μια βεντέτα που δεν βγάζει πουθενά. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μόνο σπαθί που κρατά είναι από χαρτόνι.
Γιατί ας μην ξεχνάμε: η Νέα Δημοκρατία ήταν αυτή που τον στήριξε, που τον δέχτηκε πίσω μετά την Πολιτική Άνοιξη, που τον έκανε Πρωθυπουργό. Να στραφεί λοιπόν εναντίον της είναι σαν τον Μάικλ Κορλεόνε να γυρίζει το όπλο στον ίδιο τον οίκο των Κορλεόνε. Αγνωμοσύνη, αλλά και αυτοκαταστροφή.
Στην πολιτική, τα προσωπικά απωθημένα σπάνια γίνονται happy end. Περισσότερο θυμίζουν το φινάλε του Chinatown: όλοι ξέρουν ότι θα τελειώσει άσχημα, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποτρέψει. Αν ο Σαμαράς πιστεύει πως θα γράψει διαφορετικό σενάριο, μάλλον μπερδεύτηκε με το Χόλιγουντ.
The post Ο Σαμαράς και η εκδίκηση που δεν βγαίνει appeared first on Newpost.gr.