Υπάρχουν όρια που δεν είναι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Σηματοδοτούν την ακεραιότητα ενός ρόλου, την αξιοπιστία ενός θεσμού. Ένα τέτοιο όριο για τον δημοσιογράφο είναι η πολιτική. Από τη στιγμή που θα αποφασίσει να θέσει υποψηφιότητα με ένα κόμμα, περνά τον Ρουβίκωνα: η επιλογή του αυτή δεν είναι αναστρέψιμη.
Η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα όπως όλα τα άλλα. Είναι αποστολή που προϋποθέτει απόσταση, νηφαλιότητα, υπακοή στην αλήθεια και όχι στην κομματική σκοπιμότητα. Όταν ο δημοσιογράφος μετατραπεί σε πολιτευτή, ακόμη και αν δεν εκλεγεί, έχει ήδη μεταβάλει τον εαυτό του σε φορέα συμφερόντων. Δεν μπορεί πλέον να μιλά εξ ονόματος της κοινωνίας∙ μιλά εξ ονόματος ενός κόμματος.
Αυτή η μετάβαση δεν αφορά μόνο το άτομο. Αγγίζει την ίδια τη δημόσια σφαίρα. Γιατί όταν ο δημοσιογράφος μετατρέπεται σε πολιτικό και μετά επιστρέφει στα μέσα ενημέρωσης, αλλοιώνεται η εμπιστοσύνη του πολίτη. Η φωνή που όφειλε να είναι ελεύθερη γίνεται εργαλείο σκοπιμότητας.
Η δεοντολογία δεν είναι γραφειοκρατικός κανόνας. Είναι η στοιχειώδης συνθήκη που καθιστά δυνατόν τον διάλογο, την κριτική, την ελευθερία. Αν χαθεί, η δημοσιογραφία καταντά μηχανισμός χειραγώγησης. Και τότε η κοινωνία μένει χωρίς πυξίδα.
Ο Ρουβίκωνας δεν είναι απειλή∙ είναι υπενθύμιση. Η δημοσιογραφία υπάρχει όσο παραμένει ανυπότακτη στην εξουσία. Όταν παραιτείται από αυτή την ανυπακοή, παραιτείται και από τον ίδιο της τον εαυτό.
The post Ο Ρουβίκωνας της πολιτικής appeared first on Newpost.gr.