«Δεν είμαι θαυματοποιός», δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, και κανείς από κάτω δεν φώναξε “Abracadabra!” – είχαν προηγηθεί ήδη οι μαγικές εξαφανίσεις εισοδημάτων, προσδοκιών και μιας κάποιας ελπίδας για μεσαία τάξη. Σε μια σκηνή που θύμιζε περισσότερο οντισιόν για την “Τιτανική Πραγματικότητα”παρά για αναπτυξιακό blockbuster, ο πρωθυπουργός μοίρασε λίγες κουβέντες και πολλές σταθερές – όχι στον πληθωρισμό, αλλά στην κρατική αδράνεια.
Ο ρόλος του ηγέτη που “λέει την αλήθεια” αποδόθηκε με την ψυχραιμία του Τομ Χανκς στο “Cast Away”, όταν μιλούσε στη μπάλα Wilson για παρέα.
Σκηνή δεύτερη: Η στέγη μου, ο ιδιοκτήτης σου
Είναι κρίση, αλλά είναι και επένδυση. Είναι άγχος, αλλά και απόδοση. Είναι ενοίκιο, αλλά και ευκαιρία. Κάπως έτσι το στεγαστικό πρόβλημα βαφτίστηκε success story – για όσους έχουν ήδη σπίτι ή Airbnb στην Πλάκα. Για τους υπόλοιπους; Το “Room with a view” έγινε “δωμάτιο χωρίς έξοδο κινδύνου”.
Ο πρωθυπουργός, με τον ρεαλισμό του “No Country for Poor Men”, εξήγησε πως «ό,τι είναι πρόβλημα για τον ενοικιαστή, είναι κέρδος για τον ιδιοκτήτη». Το είπε σαν να μας καθησυχάζει: μπορεί να πληρώνεις 700 ευρώ νοίκι με 1.100 ευρώ μισθό, αλλά τουλάχιστον κάποιος κερδίζει. Είναι και αυτό μια μορφή κοινωνικής πολιτικής – υπέρ τρίτων.
Σκηνή τρίτη: ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, και το Χρυσό Αγαλματίδιο της Αυταπάτης
Η λύση στην ακρίβεια είναι – τι άλλο; – οι φορολογικές ελαφρύνσεις. Όχι στα προϊόντα, μην το μπερδέψετε. Στους φόρους ιδιοκτησίας, στους οποίους το κράτος δείχνει εδώ και χρόνια τη στοργή ενός παλιού εραστή που δεν λέει να ξεκόψει.
Μείωση ΦΠΑ ή φόρων κατανάλωσης; Όχι δα. Μην τυχόν και επιδοτήσουμε… μεσάζοντες. Καλύτερα να επιδοτούμε την καθημερινή μας ανασφάλεια. Το κοινό χειροκρότησε με τον ενθουσιασμό θεατών σε προβολή του “Requiem for a Dream” – γιατί κάπως έτσι μοιάζει η προσπάθεια να γεμίσει το καλάθι της νοικοκυράς με εισόδημα που δεν υπάρχει.
Σκηνή τέταρτη: Οι φτωχοί κάνουν διακοπές (λέει η κυβέρνηση)
Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, τα στοιχεία της Eurostat υπερβάλλουν για το πόσοι Έλληνες δεν πάνε διακοπές. Άλλωστε, έχουμε το πρόγραμμα “Τουρισμός για Όλους”. Δεν έχει σημασία αν μπορείς να πας διακοπές – σημασία έχει να ξέρεις ότι υπάρχει πρόγραμμα. Είναι το νέο “κοινωνικό όραμα”: να έχεις πρόσβαση στην ιδέα της ανακούφισης, όχι στην ίδια την ανακούφιση.
Παλιά το έλεγαν κάπως… αλλιώς. Σήμερα, το λένε “σταθερή αφήγηση με αναπτυξιακές παραμέτρους”. Κάτι σαν το “Life is Beautiful”, αλλά χωρίς το χιούμορ, τον Μπενίνι, και το τέλος που σε συγκινεί.
Φινάλε: Το στοίχημα του 2027, και η ερώτηση του 2025
«Θα κριθούμε το 2027», μας προειδοποίησε ο πρωθυπουργός. Μέχρι τότε, το στοίχημα είναι να έχουμε ακόμα παλτό για τον χειμώνα και ντουλάπια με κάτι παραπάνω από ελπίδες και ρύζι. Ο ίδιος δηλώνει πως δεν υποτιμά τη δυσφορία. Απλώς την παρακολουθεί ψύχραιμα, σαν τον Ντάστιν Χόφμαν στο “The Graduate” που κοιτάζει το κενό με βλέμμα “τι στο καλό κάνουμε τώρα;”.
Η αγωνία των νοικοκυριών δεν χωρά σε Excel. Και ο πολιτικός ρεαλισμός δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το φόβο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού – γιατί αυτό που εκτροχιάζεται πια είναι η ίδια η κοινωνία.
Όσο για την “σταθερότητα”, την είδαμε και στην ταινία “Titanic”. Σταθερό ήταν το παγόβουνο. Το πλοίο βυθίστηκε.
The post Ο Μητσοτάκης στη Θεσσαλονίκη, οι πολίτες στα… ράφια και η «δημοσιονομική σταθερότητα» ως νέα βερσιόν του «La La Land» appeared first on Newpost.gr.