Ο κύριος Λυμπερόπουλος είναι, υποτίθεται, συνδικαλιστής. Πρόεδρος του ΣΑΤΑ, του οργάνου των ταξιτζήδων. Μιας συμπαθούς ομάδας ανθρώπων που παλεύει καθημερινά για το μεροκάματο. Ωραία μέχρι εδώ.
Ξαφνικά, όμως, ο πρόεδρος ξέχασε τον ρόλο του και αποφάσισε να γίνει κάτι άλλο: ρυθμιστής του διαδικτύου. Στην εκπομπή μου στον Alpha 989 έφτασε στο σημείο να ζητάει από την κυβέρνηση να παρέμβει νομοθετικά και να… απαγορεύσει τη δημιουργία ιστοσελίδων και εφαρμογών. Σκηνικό που θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το «Brazil» του Τέρι Γκίλιαμ, όπου η παράνοια της γραφειοκρατίας καταπίνει κάθε έννοια λογικής.
Πρόκειται για την απόλυτη υπέρβαση ρόλου. Ο συνδικαλιστής που αντί να διεκδικεί καλύτερους όρους για τον κλάδο του, αποφάσισε να κάνει… μαθήματα ψηφιακής πολιτικής. Μόνο που αυτά θυμίζουν περισσότερο «1984» του Όργουελ παρά την Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Αλήθεια, τι θα προτείνει αύριο; Να απαγορευτούν και τα τηλέφωνα, σαν τον Λουί ντε Φινές που έσπαγε συσκευές για να έχει ησυχία; Ή μήπως να κλείσουμε το ίντερνετ όπως στο «Truman Show» κατέβαζαν τα φώτα για να τελειώσει η ψευδαίσθηση;
Η πολιτεία οφείλει να ακούει τους συνδικαλιστές. Όχι όμως να παρακολουθεί ένα remake του «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται», όπου ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ εμφανίζεται σαν νέος Ντάρθ Βέιντερ έτοιμος να «πνίξει» με τον νόμο κάθε ψηφιακή εφαρμογή.
Το σινεμά μπορεί να εμπνέει. Η πολιτική, όμως, δεν μπορεί να παίζει ρόλους επιστημονικής φαντασίας.
The post Ο Λυμπερόπουλος και το ίντερνετ appeared first on Newpost.gr.