Αν κάτι γνωρίζει καλά ο Αλέξης Τσίπρας, είναι να ντύνει το παλιό με μεγάλα λόγια. “Σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας” το βάφτισε αυτή τη φορά — λες και η χώρα δεν βίωσε ήδη ένα “σοκ” επί των ημερών του, όταν η Ελλάδα πάγωσε μπροστά στα ΑΤΜ και η ελπίδα έγινε capital controls.
Η συνέντευξή του είναι περισσότερο ένα μανιφέστο επιστροφής παρά αυτοκριτικής. Επικαλείται την “ασφυξία” του σημερινού πολιτικού συστήματος, λες και ο ίδιος δεν το υπηρέτησε, δεν το αναπαρήγαγε και δεν το ευτέλισε με το “ηθικό πλεονέκτημα” με τα κότερα και τις «διευκολύνσεις» στα συμφέροντα που σήμερα καταγγέλλει αλλά και την προσπάθεια να ελέγξει τα ΜΜΕ. Ο Τσίπρας καταγγέλλει μια δημοκρατία σε “παράλυση”, αλλά αποφεύγει να θυμηθεί ότι υπήρξε ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που υποκατέστησε τον υπουργό Οικονομικών του με δημοψήφισμα-παρωδία, μόνο και μόνο για να το ακυρώσει την επόμενη εβδομάδα.
Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος που μιλά για “σοκ εντιμότητας”, υπήρξε ο ίδιος ο αρχιτέκτονας του πιο υποκριτικού πολιτικού δόγματος: “Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε — για το καλό σας.”
Από “τους πολλούς” στους… ίδιους
Ο Τσίπρας παρουσιάζει την αποχώρησή του από τη Βουλή ως “φυγή προς τα μπρος”. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι φυγή από την ευθύνη. Η “πορεία προς τον λαό” μοιάζει περισσότερο με περιοδεία επανεκκίνησης της πολιτικής του καριέρας. Όχι ως βουλευτής, αλλά ως συγγραφέας, καθοδηγητής, και —γιατί όχι;— ηγέτης ενός νέου “προοδευτικού μετώπου”.
Η αυτοπαρουσίασή του ως “πολιτικού εκτός συστήματος” προκαλεί ειρωνικό χαμόγελο. Ο Τσίπρας είναι το σύστημα. Είναι η προσωποποίηση της αντισυστημικής υποκρισίας: ένας πολιτικός που κυβέρνησε τέσσερα χρόνια, συνεργάστηκε με την δεξιά του Καμμένου, εφάρμοσε τρία μνημόνια, διόρισε φίλους και συγγενείς, και σήμερα επιμένει να μας εξηγεί πώς “η πολιτική πρέπει να ξανασυνδεθεί με την ηθική”.
Η ηθική, όμως, δεν είναι σαν τα προεκλογικά φυλλάδια — δεν ανακυκλώνεται.
Ο “παλιός κόσμος” που βολεύει να υπάρχει
Ο Τσίπρας επιμένει να συγκρίνει τον εαυτό του με το “παλαιό σύστημα”. Στην αφήγησή του, εκείνοι “έφεραν τη χρεοκοπία” και αυτός “έσωσε τη χώρα”. Όμως η Ιστορία είναι πιο ψυχρή: το 2015 η Ελλάδα ήταν ήδη σταθεροποιημένη και ο ίδιος την ξαναβούλιαξε στην αβεβαιότητα, κατέστρεψε το τραπεζικό σύστημα και έδεσε τη χώρα με το αυστηρότερο μνημόνιο όλων.
Και όσο κι αν προσπαθεί να εμφανιστεί ως “θύμα συκοφαντίας”, τα “στοιχεία και ντοκουμέντα” του βιβλίου του δύσκολα θα ανατρέψουν το βασικό ερώτημα:
αν το 2015 έσωσε την Ελλάδα, γιατί το 2019 οι πολίτες έσωσαν τους εαυτούς τους ψηφίζοντας να φύγει;
Ο ρομαντισμός του “νέου πατριωτισμού”
Η φράση “νέος πατριωτισμός” ακούγεται ωραία. Αλλά ειπωμένη από τον πολιτικό που χλεύαζε κάθε “εθνικό συμφέρον” ως “μνημονιακή προπαγάνδα” και υπέγραψε συμφωνίες χωρίς να διαβάσει το αγγλικό τους κείμενο, είναι απλώς ρητορικό πυροτέχνημα.
Ο πατριωτισμός του Τσίπρα είναι επιλεκτικός. Έρχεται πάντα μετά τις ήττες. Είναι ένα ένδυμα που φοριέται κάθε φορά που πρέπει να ξανακτιστεί ο μύθος του “λαϊκού ηγέτη” — του ανθρώπου που αδικείται από τα “συστήματα”, αλλά δεν παραδέχεται ποτέ τα δικά του λάθη.
Η “πορεία προς τον λαό” ή η πορεία προς το παρελθόν;
Το βιβλίο που ετοιμάζει μπορεί να διαβαστεί και ως προοίμιο επιστροφής. Μόνο που ο Τσίπρας επιστρέφει σ’ ένα τοπίο που άλλαξε χωρίς αυτόν. Η κοινωνία που κάποτε τον αποθέωσε, σήμερα έχει κουραστεί από τις λέξεις, τις “επαναστάσεις με όρους Σκαρίμπα” και τις ομιλίες με “φοιτήτριες στη Σορβόνη”.
Η επιστροφή του δεν πείθει γιατί δεν φέρνει τίποτα νέο — ούτε πολιτικά, ούτε ηθικά. Αντιθέτως, θυμίζει ότι το παλιό σύστημα δεν πέθανε ποτέ· απλώς έμαθε να μιλά πιο ποιητικά.
Αν η Ελλάδα χρειάζεται “σοκ εντιμότητας”, το πρώτο βήμα θα ήταν η ειλικρίνεια από όσους κυβέρνησαν στο όνομά της.
Κι αν κάτι δεν λείπει πια από τον Αλέξη Τσίπρα, είναι οι λέξεις.
Αυτό που λείπει —κι αυτό δεν δανείζεται— είναι η αξιοπιστία.
The post Ο Αλέξης Τσίπρας και το «σοκ εντιμότητας»: Όταν ο αυτόκλητος σωτήρας μιλά για ηθική με κληρονομιά capital controls appeared first on Newpost.gr.