Ας ξεκινήσουμε με την εικόνα: μια πολιτική παρωδία, όπου το αφήγημα που αποδοκιμάστηκε δύο φορές από τον ελληνικό λαό ξαναπαρουσιάστηκε, αυτή τη φορά με σοσιαλιστικές λύσεις που μυρίζουν ναφθαλίνη. Το debate του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των εσωκομματικών εκλογών, είχε έναν νικητή: τον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος κέρδισε με την απουσία του ή πιο σωστά επιδή τον απέκλεισαν και επειδή οι υπόλοιποι έτρεξαν μόνοι και βγήκαν στην τελευταία θέση.
Αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν debate. Ήταν η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός κόμματος που άλλοτε έδινε μάχες στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής. Σήμερα, οι υποψήφιοι αναμασούν πολιτικές προτάσεις που απορρίφθηκαν στρατηγικά το 2023, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται: «Είναι αυτοί οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Ή για έναν κύκλο αποτυχημένων σεμιναρίων πολιτικής θεωρίας;». Το παράδοξο, φυσικά, είναι ότι απαντούσαν σε ερωτήσεις, λες και είναι στον προθάλαμο της εξουσίας ενώ οι δημοσκόποι δυσκολεύονται να βρουν του ΣΥΡΙΖΑ και του δίνουν ένα χαριστικό 6%-7%.
Ας αφήσουμε εκτός τον «επισκέπτη της πολιτικής», Απόστολο Γκλέτσο, που έκανε το κοινό να γελάσει με τις «μπαταρίες» και τις ανεμογεννήτριες που «δεν παράγουν ρεύμα». Όσο για την εισαγωγή ιερόδουλων από μουσουλμανικές χώρες, το μόνο που κατάφερε ήταν να θυμίσει στον κόσμο μια φτηνή καρικατούρα πολιτικής επιθεώρησης.
Ο Παύλος Πολάκης παρουσίασε ένα πρόγραμμα που θύμιζε παλιές καλές μέρες κρατισμού. Επιστροφή της Εθνικής Τράπεζας στο Δημόσιο, κρατικοποίηση της ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ και έλεγχος των επιτοκίων και των τραπεζικών χρεώσεων. Όλα αυτά συνοδευόμενα από την υπόσχεση να «σπάσει τα καρτέλ» που «ταΐζουν 80 οικογένειες». Το κοινό μπορεί να θαύμασε την ορμή του, αλλά η Ελλάδα του 2024 χρειάζεται κάτι περισσότερο από οικονομικές πολιτικές βγαλμένες από τις σελίδες ενός φθαρμένου εγχειριδίου γραφικής επαναστατικότητας. Ο Φάμμελος άνοστος και χωρίς κάτι νέο και ο Φαραντούρης μας θύμιζε απλώς ότι είναι καθηγητής αλλά δεν καταλάβαμε αυτό που θα βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας.
Το #debate έγινε trend στο X, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους. Οι χρήστες δεν σχολίασαν την πολιτική ουσία – ποια ουσία, άλλωστε; – αλλά επιδόθηκαν σε τρολαρίσματα, συγκρίνοντας την τηλεμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνη του ΠΑΣΟΚ, υπογραμμίζοντας τη χαοτική διαφορά.
Το debate ήταν η θλιβερή επιτομή της παρακμής ενός κόμματος. Η παρακμή ενός πολιτικού φορέα δεν αρχίζει όταν χάνει την εξουσία, αλλά όταν παύει να αφουγκράζεται την πραγματικότητα και επιμένει να ζει σε έναν κόσμο φτιαγμένο από τις δικές του αυταπάτες, και αυτό ακριβώς συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που απομένει είναι ο αγώνας για επιβίωση – και, ίσως, για λίγη αξιοπρέπεια. Ο Στέφανος Κασσελάκης, από την άλλη, κέρδισε γιατί μερικές φορές, η πιο ισχυρή παρουσία είναι η απουσία – γιατί αφήνει τους άλλους να εκτεθούν και να δείξουν τη γύμνια τους. Στην πολιτική, όμως, ακόμα και αυτό είναι ένα είδος νίκης.
The post Ντιμπέιτ ΣΥΡΙΖΑ – Τέσσερις… τελευταίοι και νικητής ο Κασσελάκης appeared first on Newpost.gr.