Στις 30 Μαρτίου 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται στο στρατόπεδο του Γουδή, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην ελληνική ιστορία. Περισσότερο από επτά δεκαετίες αργότερα, το όνομά του παραμένει συνδεδεμένο με την έννοια της πολιτικής αφοσίωσης, της αντίστασης και της θυσίας.
Πολιτική διαδρομή και ιστορικό πλαίσιο
Ο Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Η δράση του κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσω του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στα μετεμφυλιακά χρόνια, η Ελλάδα βρισκόταν σε κλίμα έντονου αντικομμουνισμού, με το κράτος να καταδιώκει συστηματικά τους ηττημένους του Εμφυλίου. Σε αυτό το πλαίσιο, το 1950, ο Μπελογιάννης επιστρέφει παράνομα στη χώρα για να αναδιοργανώσει το παράνομο δίκτυο του ΚΚΕ, αλλά συλλαμβάνεται και παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία της κατασκοπείας.
Απ’ τον Μπελογιάννη στον Μπίμπι και στον Τασούλα, ένα τσιγάρο δρόμος…
Η δίκη και η διεθνής κατακραυγή
Η δίκη του Μπελογιάννη υπήρξε σημείο καμπής στη μετεμφυλιακή πολιτική ζωή της Ελλάδας. Παρά την έλλειψη ουσιαστικών αποδείξεων, καταδικάστηκε σε θάνατο, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Πνευματικές προσωπικότητες όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Πωλ Ελυάρ και ο Τσάρλι Τσάπλιν τάχθηκαν υπέρ του, αναδεικνύοντας τη δίκη του ως μια υπόθεση με διεθνείς διαστάσεις. Ωστόσο, το ελληνικό κράτος επέλεξε να προχωρήσει στην εκτέλεσή του τα ξημερώματα της 30ής Μαρτίου 1952, σε μια προσπάθεια καταστολής των κομμουνιστικών εστιών αντίστασης.
Συμβολισμός και ιστορική αποτίμηση
Η εικόνα του Νίκου Μπελογιάννη, κρατώντας ένα κόκκινο γαρύφαλλο μέσα στη δικαστική αίθουσα, παρέμεινε ζωντανή ως σύμβολο αταλάντευτης ιδεολογικής συνέπειας. Ο θάνατός του δεν λειτούργησε ως πολιτική ήττα, αλλά ως εμβληματική στιγμή που ανέδειξε τη σύγκρουση ανάμεσα στην καταστολή και την ελευθερία της σκέψης. Σήμερα, η ιστορική του μνήμη παραμένει αντικείμενο μελέτης και αναστοχασμού, τόσο στο πλαίσιο της πολιτικής ιστορίας όσο και σε σχέση με τη σημασία της αντίστασης απέναντι στον αυταρχισμό.
Η περίπτωση του Μπελογιάννη μας υπενθυμίζει ότι η Ιστορία δεν διαμορφώνεται μόνο από τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις, αλλά και από τις προσωπικές στάσεις ανθρώπων που, με το παράδειγμά τους, χαράσσουν ανεξίτηλες διαδρομές στο συλλογικό φαντασιακό.
The post Νίκος Μπελογιάννης: Το γαρύφαλλο που νίκησε τις σφαίρες – «Η Ιστορία δεν εκτελείται» appeared first on Newpost.gr.