Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ίσως από τους λιγοστούς πολιτικούς της γενιάς του που ηγείται κόμματος εξουσίας που αμφισβητήθηκαν τόσο έντονα χωρίς ποτέ να έχει κυβερνήσει. Παρέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ τραυματισμένο σε όλα τα επίπεδα — πολιτικά, ηθικά, εκλογικά — ένα κόμμα που είχε μετατραπεί στο εξιλαστήριο θύμα όλων των κρίσεων: από το ΔΝΤ και τα μνημόνια του Γιώργου Παπανδρέου, στη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία του Βενιζέλου, μέχρι την πλήρη απαξίωση στα χρόνια της κυριαρχίας ΣΥΡΙΖΑ.
Και όμως, μέσα σε ένα εξαιρετικά σκληρό και εχθρικό περιβάλλον, κατάφερε να κρατήσει όρθιο το ΠΑΣΟΚ, να αυξήσει τα ποσοστά του και να το σταθεροποιήσει ως προοδευτικό κόμμα εξουσίας. Ένα κόμμα που έχει ιστορικά ταυτιστεί με την κοινωνική κινητικότητα, την ισότητα, το ΕΣΥ, την ενίσχυση της μεσαίας τάξης, τις αυξήσεις στους χαμηλόμισθους, τη συνταγματική αναγνώριση κοινωνικών δικαιωμάτων.
Σήμερα, η πολιτική πρόκληση είναι ακόμη πιο σύνθετη. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τον αυταρχικό καπιταλισμό και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές — από τη διάλυση των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων μέχρι τη μετατροπή των μεταναστευτικών ροών σε εργαλείο πολιτικής — το ΠΑΣΟΚ οφείλει να επανατοποθετηθεί. Να απαντήσει στην καρτελοποίηση των αγορών, στην εξαφάνιση των μικρομεσαίων, στα ασφυκτικά πλαίσια για τη νεολαία και τους εργαζόμενους, που βλέπουν τη μεσαία τάξη να μετατρέπεται σε φάντασμα της μεταπολίτευσης.
Η σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα οδηγεί με ταχύτητα στη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και στην υπερσυγκέντρωση πλούτου και εξουσίας σε λίγα χέρια. Οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες βαθαίνουν. Τα αμορτισέρ που συγκρατούσαν το κοινωνικό σώμα — δημόσια υγεία, πρόνοια, κοινωνικά επιδόματα, στήριξη της εργασίας — καταρρέουν το ένα μετά το άλλο.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, η αντοχή του Νίκου Ανδρουλάκη και η επιμονή του σε μια σταθερή, ευρωπαϊκή, σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση δεν είναι αυτονόητη. Είναι πολιτική πράξη. Δεν έχει καταφέρει ακόμη να εκτινάξει το ΠΑΣΟΚ. Αλλά έχει κατορθώσει κάτι εξίσου σημαντικό: να το καταστήσει ξανά υπολογίσιμη δύναμη, με κοινωνικό έρεισμα, ηθική αξιοπιστία και ικανότητα να αρθρώσει προγραμματικό λόγο.
Το παιχνίδι δεν θα κριθεί στους τηλεοπτικούς δέκτες, ούτε στις δημοσκοπήσεις του μήνα. Θα κριθεί στην κοινωνία. Στη νέα γενιά που ζητά αξιοπρέπεια και προοπτική. Στον μικρομεσαίο που νιώθει αόρατος. Στον εργαζόμενο που βλέπει το εισόδημά του να εξατμίζεται. Εκεί, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη μπορεί ακόμη να αποδειχθεί απαραίτητο. Και εκεί θα φανεί αν η αντοχή του θα μετατραπεί και σε δυναμική ανατροπής.
The post Νίκος Ανδρουλάκης: Αντοχή… προοπτικής; appeared first on Newpost.gr.