Ο Τζο Γουάμπαου είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Ένας πολύ σπουδαίος, πολύ Αμερικάνος και πολύ δεξιός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του.
Έχω διαβάσει κι έχω απολαύσει τα περισσότερα βιβλία του.
Ο άνθρωπος ξέρει να γράφει.
Και παρά τις αγκυλώσεις του υπέρ των ενστόλων και της εννόμου τάξεως (περισσότερα επ’ αυτής σε λίγο), ούτε κοντόφθαλμος είναι ούτε βρωμιάρης.
Ξέρει να γράφει βιβλία και να διαβάζει καταστάσεις.
Βλέπε, για παράδειγμα, το στόρι σε ένα από τα πλέον πρόσφατα πονήματά του (μη με ρωτάτε ποιο ακριβώς, θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) με μια αστυνομικίνα του Λος Άντζελες (για τον Γουάμπαου δεν υπάρχει άλλη πόλη στις ΗΠΑ, όπως δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα απ’ το Ντητρόιτ για τον Έλμορ Λίοναρντ) που θέλει να προκόψει στη δουλειά της και αποφασίζει να κάνει ένα μεταπτυχιακό και γυρνάει στο πανεπιστήμιο και βάζει τα δυνατά της και σκίζεται και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της πτυχιακής και σκέφτεται ότι ο καθηγητής διακρίνεται για τις αριστερές του αντιλήψεις και άμα γράψει κάτι υπέρ της εννόμου τάξεως θα τη μηδενίσει και την πιάνουν τα διαόλια και λέει ασταδγιάλα δεν θα βάλω εγώ την ουρά στα σκέλια επειδή ο άλλος είναι εμμονικός και τα χώνει όπως γουστάρει στο χαρτί και περιμένει το κουλουράκι κι ο άλλος της βάζει άριστα!
Για να τον επισκεφθεί στη συνέχεια στο γραφείο του εντελώς έκπληκτη και να τον ρωτήσει “πως και γιατί” και να της απαντήσει πάνω κάτω ο προφέσορας:
“Ακούστε κάτι κυρία μου, είναι προφανές ότι δεν συμφωνώ με τις ιδέες σας. Πιστεύετε σε κάτι, ωστόσο, κι αυτό είναι που σας ξεχωρίζει από τους συμφοιτητές σας οι οποίοι δεν πιστεύουν σε τίποτε απολύτως. Ένας πολτός είναι, άχρωμος, άοσμος και άγευστος, που νοιάζεται μόνο για το πώς θα κονομήσει χωρίς να κοπιάσει. Οπότε, μπορεί να μην συμφωνώ αλλά σέβομαι το γεγονός ότι είστε διατεθειμένη να τσακωθείτε για κάτι με επιχειρήματα και σθένος. Εξ ου και το άριστα…”
Και βγαίνει η αστυνομικίνα απ’ το γραφείο και αναρωτιέται μήπως πρέπει να στείλει μια ανθοδέσμη στον “γηραιό σοσιαλιστή”!
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στο μεγάλο δίλλημα των ημερών και του τίτλου:
Νέος Σοσιαλισμός ή Νέα Σοβιετία;
Για μένα το πρώτο δεν αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, αποτελεί τη μόνη λύση να μην οδεύσουμε όλοι και όλες σε μια Κόλαση επί της γης τόσο αβάσταχτη που θα παρακαλάμε να μας πάρει ο Χάρος.
Απλό είναι:
Ισότητα, ισονομία, αλληλεγγύη και να κλείνει σταθερά η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Αξίζει να δώσεις τον εαυτό σου για τα ανωτέρω, σ’ ένα νέο έπος που θα θυμίζει εκείνο που γιορτάσαμε χτες. Ο παππούς μου ο Χρήστος υπηρέτησε ήταν αξιωματικός στο Αλβανικό μέτωπο, το ένα εκατοστό του αγώνα του να φτάσω θα είμαι ικανοποιημένος.
Όσο για το δεύτερο, είναι αυτό που τάζουν οι πάλαι ποτέ φιλελεύθεροι, προσφέροντάς μας με το ένα χέρι κάθε λογής δικαιώματα (τα περισσότερα εντός πολλών εισαγωγικών…) και διαγράφοντας με το άλλο ακόμη και την υποψία ενός μέλλοντος δίχως εκμετάλλευση, πενία και μεγάλο αδερφό.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, θα αποφασίσουν για το αύριο κάτι τύποι ζοφεροί που κάνουν τους τηλεπωλητές κηραλοιφών να μοιάζουν με παιδικά νεροπίστολα…
The post Νέος Σοσιαλισμός ή Νέα Σοβιετία; appeared first on Newpost.gr.