Πεθαίνει ο Σαββόπουλος, δεν πάνε στην κηδεία του ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Κουτσούμπας, ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης, ο Βαρουφάκης.
Αμάν ζαμάν, φρίξον ήλιε, ηλί, ηλί, λαμά σαβχθανί, πιάνουν δουλειά τα μπαγλαμαδάκια (και οι μπαγλαμάδες…), αρχίζουν να βαράνε τα τέλια.
Ξεκαρδίζεται το ίντερνετ, δεν ασχολούνται οι πολιτικοί αρχηγοί.
Ούτε κουβέντα, ούτε λέξη, ούτε φωνήεν, ούτε σύμφωνο.
Ούτε καν μια σταγόνα σάλιο, για φτύσιμο.
Όλοι πλην ενός, που αισθάνθηκε την ανάγκη να δικαιολογηθεί.
Και να απολογηθεί, εν τέλει, σαν το παιδάκι που έσπασε το βάζο το κρυστάλλινο και τρέμει ότι θα του τραβήξουν τ’ αυτί…
Λα τα μινόρια, με δικά του λόγια:
“Ωδή στον μεγάλο αντιφατικό
Τις τελευταίες μέρες «έλιωσα» τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη την μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.
Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με την «Συννεφούλα».
Μεγαλώσαμε με «Μη μιλάς άλλο γι’ Αγάπη» και «Καραγκιόζη».
Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον «Μπάλο» και «Το Περιβόλι του Τρελού».
Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον «Άγγελο Εξάγγελο» και τον «Παλιάτσο και τον Ληστή».
Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε «του ‘60 τους εκδρομείς».
Χορέψαμε μεθυσμένοι το «ροκ ζεϊμπέκικο» της Μπέλου.
Πολιτικοποιηθήκαμε με την «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Κιλελέρ».
Γι’ αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον «φίλο του τον Νιόνιο». Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος”.
Ο Αλέξης Χαρίτσης τα έγραφε τα ανωτέρω, ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς που το έσκασε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έβρισκε πολύ μελάτο και καπιτάλα τον Στέφανο Κασελλάκη.
Ενώ οι αποχωρήσαντες, ας πούμε, ήσαντε πούροι και ντούροι Αριστεροί, με το όπλο παρά πόδα.
Τόσο επαναστάτες, τόσο ζόρικοι, τόσο κονσερβοκουτάδες, ώστε δεν πήγε στη Μητρόπολη ο Χαρίτσης, αλλά μόλις ξεκίνησε η σκατοθύελλα θεώρησε καλό να το ξανασκεφτεί.
Και ν’ αρχίσει τις πισωπεταλιές…
Συγγνώμη ρε πρόεδρε δηλαδή, χίλια συγγνώμη, αλλά στην Ελλάδα του 2025, στην καταραμένη Ελλάδα 2.0, περιθώρια για “αμφιθυμίες” δεν υπάρχουν.
Άμα έχεις άντερα και θεωρείς ότι έχουν δίκιο όσοι και όσες τα χώνουν στην Αριστερά για την κηδεία του Σαββόπουλου, βγες και πες ανοιχτά και ντεκλαρέ:
Ζητώ συγγνώμη, έκανα μαλακία.
Και τέλος, ούτε “ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω”, ούτε “παραμένω σταθερά συγκινημένος”.
Αυτά είναι για να σε βρίσκουν καλό παιδί οι έχοντες και κατέχοντες και να σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη…
Αν, πάλι, πιστεύεις ότι ορθώς έπραξες και δεν πήγες στην κηδεία του τραγουδοποιού, ακολουθείς το παράδειγμα του Κουτσούμπα και του Τσίπρα:
Ούτε κουβέντα, ούτε λέξη, ούτε φωνήεν, ούτε σύμφωνο.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, λυπούμαι πολύ, εκτός κι αν θέλεις να καταλήξεις ΚΚΕ Εσωτερικού και να δηλώνει η Ζωή Λάσκαρη πολύ χαρούμενη που θα σε ψηφίσει…
Υ.Γ.: Μιας και μιλάμε, όμως, για Νέα Αριστερά, να σημειώσω ότι βγήκε η Έφη (μία είναι η Έφη!) στην “Αυγή της Κυριακής” και δήλωσε ότι “φυσικά υπήρξε κοστολόγηση για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2023”. Χωρίς να πει ονόματα, βεβαίως, μιας και μερικά πλάσματα την έχουν απ’ τη μάνα τους την “αστική αυτοπεποίθηση”.
The post Νέα Αριστερά 2025: Μια κηδεία, ένα ανέκδοτο… appeared first on Newpost.gr.