Το σπίτι μας στα Τρίκαλα ήταν προσφυγικό.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το στόρι, αυτό σημαίνει ότι χτίστηκε λίγο κουτουρού, δωμάτιο στο δωμάτιο, δίχως σχέδιο, δίχως φιλοσοφία (φιλοσοφία!), δίχως αρχή, μέση και τέλος, δίχως τουαλέτα εσωτερική ρε φίλε. Χώρια που στην αρχή ούτε τρεχούμενο νερό δεν είχαμε και τρέχαμε με τα γκιούμια στη βρύση της κοντινής πλατειούλας για να μην κορακιάσουμε.
Όσο για τη σκάφη, φυσικά τουλούμπα στην αυλή, μιας και τότε κάρφωνες τη σωλήνα τρία μέτρα στο έδαφος και ανάβλυζε νερό. Αναμνήσεις από την εποχή που η Θεσσαλία ήταν ακόμη μια απέραντη λίμνη πριν έρθουν τα βαμπάκια παντού και τον πιούνε όλο τον υδροφόρο ορίζοντα…
Αλλά ας επιστρέψουμε στο σπίτι.
Ο καημός ο μεγάλος ήταν των γονέων μου, γιατί τους είχε καταστρέψει η Κατοχή.
Το σπίτι του μπαμπά στα Κανάλια Καρδίτσης είχε φάει μπόμπα γερμανική (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας!), όταν βομβαρδίστηκε το ανταρτοχώρι το δεκαπενταύγουστο του ’43. Σκοτώθηκε και η μάνα του, τον πατέρα του τον είχε χάσει πιο πριν, ορφανός στα δεκαπέντε του, δεν ήταν και εντρερπρενιούρ από γεννησιμιού του ο δόλιος να καζαντίσει, στα σανίδια κοιμότανε όπως στο άσμα. Και στο χώμα ενίοτε…
Η μάνα μου πάλι, όταν της σκότωσαν τον πατέρα σε ηλικία τριών ετών κάτι καθάρματα που παρίσταναν τους κομμουνιστές, βρέθηκε με τη γιαγιά μου να μένουν σε μια παράγκα τσίγκινη του ενός δωματίου που “εξυπηρετούσε” όλες τους τις ανάγκες. Και κρεβατοκάμαρα και τραπεζαρία και κουζίνα και εργαστήριο για τη μοδίστρα γιαγιά, τσίτα μουλτιπέρποζ, να το βλέπουνε οι Γιαπωνέζοι και να ξερογλείφονται. Όταν δεν αγοράζουν τεχνολογία απ’ τον Πιερρακάκη…
Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, μόλις κλήρωσε προσφυγικό οικόπεδο στη γιαγιά Ασημίνα στα Τρίκαλα, τη σκούφια τους πετάξανε οι άνθρωποι. Κι επειδή ήταν προσφυγοπούλα (το προσφύγισσα να το ξεχάσετε πληζ, είμαστε από Μικρασία κι έχουμε μνήμη…) και είχε φυλάξει πέντε δέκα λίρες στο φευγιό, ξεκίνησε αμέσως το χτίσιμο. Μωρό ήμουνα τότε αλλά ακόμη θυμάμαι τους οικοδόμους και πως τα απογεύματα του Σαββάτου, μεταμορφώνονταν από λέσια σε φιγουρίνια. Σάββατο να ‘ναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες!
“Το σπίτι μου είναι το φρούριό μου”, λέγανε κάποτε οι Εγγλέζοι και μπορεί να τους μάγεψε η λαγνεία της Θάτσερ και να το ξεχάσανε, οι Έλληνες, όμως, και οι Ελληνίδες δεν πρόκειται να το λησμονήσουν ποτέ.
Γιατί πόνεσαν για να το αποκτήσουν, γιατί μάτωσαν για να το αποκτήσουν, γιατί κάνανε το σκατό τους παξιμάδι για να το αποκτήσουν. Κι εκεί πόνταραν οι τράπεζες και οι κάθε λογής αετονύχηδες, όταν ξεκίνησε το πάρτυ των δανείων, στη λαχτάρα την εντυπωμένη στο συλλογικό ασυνείδητο για ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας. Αν είναι, μάλιστα, να κάνεις και απγκρέηντ και να πας από το ταπεινό προσφυγικό στην καμαρωτή μεζονέτα, ε τότε βουρ στον ταβλά με τα κουλούρια. Για να βρεθείς χρεωμένος ως το λαιμό και δίχως καν το τσαρδάκι σου…
Για να κοιτάω εγώ εφημερίδες και ιστοσελίδες (δουλειά μου και μανία μου!) και να διαβάζω τίτλους και υπότιτλους που μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι, όπως:
“Ένας (καλός) μισθός πάει στο ενοίκιο.
Ο τρελός ρυθμός ανόδου του κόστους στέγασης διογκώνεται φέρνοντας σε απόγνωση όχι μόνο τους ευάλωτους αλλά και την περίφημη μεσαία τάξη. Αυξήσεις έως 100 % στα μισθώματα από το 2017 ως το 2024. Απλησίαστες και οι φθηνές γειτονιές”.
Συν τα κάτωθι:
“«Τρελές» αυξήσεις στα ενοίκια στην Αττική – Οι 7 περιοχές που οι τιμές χτύπησαν ταβάνι.
Ως και 100% η αύξηση στα ενοίκια στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 8 χρόνια – Τι δείχνουν τα τελευταία στοιχεία”.
Εδώ είμαστε αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες.
Εδώ βρεθήκαμε.
Εδώ καταλήξαμε σε αυτή τη χώρα που την κατήντησαν να μην παράγει παρά ελάχιστα (βζιιιιν η πτώση των εξαγωγών τα δύο τελευταία έτη!) και να έχουν αξία μόνο τα ντουβάρια.
Για να θυμάμαι εγώ το νανούρισμα της γιαγιάς μου όταν ήμουν μπέμπης, που το τραγούδαγε άλλοτε με περηφάνια κι άλλοτε με καημό:
Σπίτι μου, σπιτάκι μου και πορδοκαλυβάκι μου…
The post Να ‘χω ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου… appeared first on Newpost.gr.