Ο παππούς μου ο Χρήστος πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο.
Μου το είχε πει η γιαγιά μου κάποτε, ειρήσθω εν παρόδω, δίχως περισσότερες λεπτομέρειες.
Τη γλύτωσε απ’ τους Ιταλούς, γύρισε στη γυναίκα του και τα παιδιά του, τον φάγανε το ’43 κάτι κτήνη που παρίσταναν τους κομμουνιστές.
Λίγα χρόνια αργότερα, κάπου στα τέλη της δεκαετίας, με το που αποχαιρέτησε ο πατέρας μου το σωφρονιστικό θέρετρο του Γεντί Κουλέ, τον ντύσανε στο χακί και τον στείλανε στον Γράμμο να τουφεκάει τους πρώην συντρόφους του.
Μαζί με τον αδερφό του, τον Ηλία.
Ο πατέρας μου βγήκε ζωντανός απ’ την σφαγή, ο Ηλίας έφαγε μια σφαίρα και είπε αντίο στα εγκόσμια.
Ούτε καν ξέρω που τον θάψανε, είχα ρωτήσει κάποτε τον μπαμπά, με κοίταξε, δεν απάντησε.
Ένας στρατιώτης αγνώστου ταφής, αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ κάποιο μνήμα για το θείο μου…
Και πάμε στο Γουίκι, να μας πει τι εστί μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα:
“Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη βρίσκεται στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1930 και, όπως όλα τα μνημεία αυτού του τύπου, είναι ένα κενοτάφιο προς τιμή των πεσόντων στους πολέμους. Η απόφαση για την ανέγερση ενός μνημείου στον άγνωστο στρατιώτη ελήφθη από τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου. Με απόφαση του ίδιου, ως υπουργού Στρατιωτικών, στις 3 Μαρτίου 1926 προκηρύχθηκε καλλιτεχνικός διαγωνισμός «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλως προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932 με μεγάλη επισημότητα και συμμετοχή πολλών ξένων αντιπροσωπειών. Τότε μεταφέρθηκε και φως από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας για την αφή της ακοίμητης καντήλας που βρίσκεται στο μέσο του κενοταφίου.
Την τιμητική φύλαξη του μνημείου ανέλαβε ειδικός στρατιωτικός λόχος της Φρουράς του Προέδρου της Δημοκρατίας. Από το 1973 ονομάστηκε επίσημα Προεδρική Φρουρά και έχει την ευθύνη της εικοσιτετράωρης τιμητικής φύλαξης του Μνημείου”.
Αυτά για τους Αγνώστους Στρατιώτες των πολέμων, που έδωσαν τις ζωές τους για μια πατρίδα λεύτερη και περήφανη.
Για μια πατρίδα που θα σέβεται τους πολίτες της και θα υπηρετεί τα συμφέροντά τους, άνευ όρων και προϋποθέσεων.
Για μια πατρίδα της ζώσας αιωνιότητας, που θα τη φωτίζει ο ήλιος της δικαιοσύνης.
Που θα τη λούζει το φως του δικαίου για όλα τα παιδιά της.
Τα παιδιά που ξεκίνησαν τώρα δα το σχολείο, τα παιδιά που ακόμη αγκομαχάνε στη σαιζόν, τα παιδιά που αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα εγκαταλείψουν την πατρογονική εστία, τα παιδιά που σπαταλάνε τη νεότητά τους con gusto, τα παιδιά που κοιτάνε στο μέλλον και βλέπουν τη νύχτα να εναλλάσσεται με νύχτα.
Αλλά τουλάχιστον έχουν μια ζωή να ζήσουν και να προσπαθήσουν…
Σε αντίθεση, ας πούμε, με τον Ντένις Ρούτσι, που κόπηκε απότομα το νήμα του δικού του βίου, εκεί στο μοιραίο τραίνο, στο έγκλημα των Τεμπών.
Ούτε λάθη μπορεί να κάνει τώρα, ούτε σωστά, ούτε στραβά, ούτε ίσια, ούτε ανάποδα, ούτε να χαμογελάσει, ούτε να κλάψει.
Ούτε να πάρει τον πατέρα του τον Πάνο, μια αγκαλιά.
Τον πατέρα του, που ζητάει να μάθει τι πραγματικά συνέβη στο βλαστάρι του και που ακριβώς βρίσκεται ό,τι απέμεινε απ’ αυτό.
Αμήν, φωνάζουμε όσοι και όσες διατηρούμε ακόμη μέσα μας μια στάλα λογικής και έναν κόκκο συμπόνοιας.
Τσαντιροκατάσταση, απαντούν όσοι και όσες δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη και την πορτοφόλα.
Για ποιους λέτε εσείς ότι πολέμησαν οι Άγνωστοι Στρατιώτες, για ποιους δώσανε το αίμα τους και κλείσανε τα σπίτια τους;
Για τους ανθρώπους ή για τις αμοιβάδες;
Υ.Γ.: “Έχουμε την ευθύνη να μη γίνουμε ούτε Καρυστιανού, ούτε Κωνσταντοπούλου”, δήλωσε η Άννα Διαμαντοπούλου σε συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ, στο Κιλκίς.
Και εντάξει η Κωνσταντοπούλου, αντίπαλος είναι, στον κομματικό πόλεμο οι χαρακτηρισμοί επιτρέπονται.
Αλλά για τη χαροκαμένη μάνα, το σκέφτηκε καλά αυτό που ξεστόμισε;
The post Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και μνημείο του Αγνώστου Θύματος… appeared first on Newpost.gr.