Πάλι στον Χάντερ Τόμπσον θα καταφύγω.
Δεν γίνεται κι αλλιώς αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, ο άνθρωπος μου είναι για τα πόλιτικς, αυτόν καταλαβαίνω, αυτόν εμπιστεύομαι και άλλωστε, όπως είχε σημειώσει και ο μέγας Νέλσον Άλγκρεν, η διαταραγμένη οπτική του είναι η πλέον υγιής.
Πάμε λοιπόν, σε μετάφραση δική μου όπως μου βγήκε. Στο πρωτότυπο ο δημοσιογράφος γράφει για Οκτώβριο, δηλαδή προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ, οπότε κι εγώ το ‘φερα στα μέτρα μας κάπως έτσι. Λα τα μινόρια:
“Σε κάθε εκλογική χρονιά, ο μήνας ο πιο σκληρός είναι ο Οκτώβριος. Τότε πια είναι τόσο μεγάλος ο πόνος, ώστε ακόμη και οι δυνατοί μεταμορφώνονται σε ζελεδάκια, ενώ ο χρόνος χάνει κάθε νόημα για όσους εξακολουθούν να ανακατεύονται σε εκλογικές καμπάνιες. Ακόμη και οι υποψήφιοι που κατεβαίνουν χωρίς αντίπαλο εγκαταλείπουν κάθε ελπίδα νικηφόρου αποτελέσματος και ζούνε αποκλειστικά και μόνο για τη μέρα όπου θα είναι ελεύθεροι να εκδικηθούν τους πουλημένους μπάσταρδους που μια φορά κι έναν καιρό παρίσταναν τους πιστούς φίλους και συμμάχους και ορκίζονταν ότι μπήκαν στη φάση γιατί μοιράζονταν τις ίδιες ελπίδες και τα ίδια όνειρα…”
Μαρία Καρυστιανού, ακούει;
Μαρία Καρυστιανού, διαβάζει;
Μαρία Καρυστιανού, καταλαβαίνει που πάει να μπλέξει;
Με όλη μου την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό προς μια μάνα που έχασε το παιδί της υπό συνθήκες εγκληματικές, παραφράζω τον Εγγονόπουλο και ρωτάω:
Τι γυρεύεις εσύ ένα σύννεφο, μέσα στις λάσπες;
Λάσπες, ναι, για να μην μιλήσω για υπόνομο…
Θα μου πεις, η γυναίκα οραματίζεται αυτές ακριβώς τις λάσπες να τις ξαποστείλει στο εξώτερο διάστημα και το δηλώνει ευθέως, π.χ. τη Δευτέρα στον Νίκο Παναγιωτόπουλο και το δελτίο του Kontra:
“Ο πολίτης πρέπει να μιλήσει για τα δικαιώματά του και από την άποψη ότι οι πολιτικοί κάνουν ό,τι θέλουν στη χώρα. Αυτό θα αλλάξει με αλλαγή του πολιτικού συστήματος, το υπάρχον είναι τόσο σαθρό που θέλει γκρέμισμα και να χτιστεί ξανά από την αρχή. Θεωρώ ότι με την κινητοποίηση των πολιτών ότι θα προκύψει κάτι μέσα από την κοινωνία που θα λειτουργεί υπέρ της.
Eίμαι στην πρώτη γραμμή με άλλους ανθρώπους που προσπαθούμε να το οργανώσουμε αυτό το κίνημα”.
Κράτησε, πάντως, και μια πατινή, που λέμε και στο Τρίκαλο, προσθέτοντας ότι το εν λόγω κίνημα θα γίνει κόμμα και θα λειτουργήσει ως “μία καθαρή εναλλακτική, μία εναλλακτική που θα είναι τελείως διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες, αν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι”.
Εδώ όμως, εδώ βεβαίως, εδώ ευτυχώς ή δυστυχώς είναι και το κουμπί τσ’ Αλέξαινας:
Στους κατάλληλους ανθρώπους…
Οι οποίοι σήμερα μπορεί να μοιάζουν απολύτως έτοιμοι να ανατρέψουν κάθε σαθρό πολιτικό σύστημα, αλλά άμα μεσολαβήσουν πέντε και δέκα και δώδεκα μήνες ανελέητου σφυροκοπήματος από πρόθυμες γραφίδες και ακόμη πιο πρόθυμα μικρόφωνα, ενδέχεται να φέρνουν κάπως στους τύπους που περιγράφει πιο πάνω ο Χάντερ Τόμπσον.
Και δεν θα ‘ναι μόνο από ξένους τα βέλη, θα ‘ναι και από οικείους, όπως μας έδειξε χαροκαμένος πατήρ των Τεμπών (δεν θα τον διαφημίσω…) με ανάρτησή του έπειτα απ’ τις “εμπρηστικές” δηλώσεις της Μαρίας Καρυστιανού.
Άσε που κάποιοι από τους “κατάλληλους”, κάποιες από τις “κατάλληλες” το Γενάρη δείχνουν μπροσθόβαροι και καλό Απρίλη (σκληρός μήνας, επίσης!) ίσως θυμίζουν πρωταγωνιστές του Δελφινάριου.
Δεν μιλάω εδώ για την ίδια την Καρυστιανού και αυτές οι ιστοριούλες περί θρησκοληψίας δεν με ζαχαρώνουν.
Σιγά καλέ και η μάνα μου που δεν πάταγε σε εκκλησία, τον έταξε τον πατέρα μου στον Άγιο Ραφαήλ όταν έβγαλε τον καρκίνο.
Δεν είναι εκεί το θέμα και άμα χάσεις παιδί με τέτοιο τρόπο όπως το έχασε η Μαρία, όλες οι προσωπικές ιδιοτροπίες συγχωρούνται.
Το θέμα είναι ότι όσο πιο πολύ ανοίγεται προς τον πολιτικό στίβο μια υπόθεση ιερή σαν τα Τέμπη, κινδυνεύει να πέσει θύμα του καθημερινού μαγγανοπήγαδου και να απωλέσει τον προσανατολισμό της:
Δικαιοσύνη θέλουμε για τους γονείς και τους συγγενείς κι εκεί δεν σηκώνει ούτε βήμα πίσω.
Σε αντίθεση με τον άρτον τον επιούσιον, που απαιτεί κάθε είδους συμβιβασμούς…
Υ.Γ. 1: Ιδιαίτερα σημαντικό: οι Παύλος Ασλανίδης, Ελένη Βασάρα, Βασίλης Παυλίδης και Αναστάσιος Ταχμαζίδης, από το Δ.Σ. του Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, ξεκαθάρισαν με σχετική ανακοίνωσή τους ότι δεν ψάχνονται για νέο κόμμα και πως οι ενέργειες της προέδρου αποτελούν “προσωπικές επιλογές”.
Υ.Γ. 2: Αμέσως μετά απ’ το θόρυβο που ξεσηκώθηκε για τη νέα πολιτική κίνηση, τοποθετήθηκε η Μαρία Καρυστιανού με ανάρτησή της στο πρώην τουίτερ, όπου, μεταξύ άλλων, σημείωνε:
“Θερμή παράκληση για προσοχή σε όλες τις αναρτήσεις που με αφορούν. Το ΣΥΣΤΗΜΑ αποκαλύπτει και πάλι το μίσος και τη διαβολή ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΟΥ.
…Επειδή η αλήθεια δεν κρύβεται όσο λάσπη και να ρίξουν, ακριβώς γιατί είναι ΕΚΘΕΤΟΙ, στη σελίδα μου θα μπορείτε να έχετε έγκυρη ενημέρωση για το τι αληθινά ισχύει”.