Στο Ρήγα ήμουνα αριστερή φράξια.
Φουλ αριστερή, όχι ντεμέκ, φλογισμένος πιτσιρικάς μιλάμε, με τατού στο μέτωπο το σφυρί και το δρεπάνι.
Η γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από θάνατο ή κόκκινη από ζωή, τέτοια.
Θα μου πεις, τι αριστερή φράξια σε αυτή ακριβώς την οργάνωση νεολαίας που είδε την Βήτα Πανελλαδική να αποχωρεί λόγω προσήλωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού στην μελανζέ σοσιαλδημοκρατία, θα σου πω ότι δεν τρέχει γρήγορα ο χρόνος μόνο στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Έτρεχε και στον εικοστό.
Και στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, επιτρεπόταν πλέον να είσαι στοιχείο ριζοσπαστικό στην ΕΚΟΝ και να λες παρόλες ζόρικες και αιχμηρές, δίχως να κινδυνεύεις με διαγραφές…
Βλέπε και εκείνο το νόστιμο κείμενο που είχαμε συνυπογράψει με τον κολλητό μου τον Μιχάλη Παναγιωτάκη στον “Θούριο”, το περιοδικάκι του Ρήγα, όπου περνάγαμε από πριονοκορδέλα την πειθαρχία στο στρατό.
Χαμούλης έγινε, καντήλες βγάλανε τα καϊνάρια της δεξιάς φράξιας (διόλου τυχαία, οι περισσότεροι εξ αυτών κόβανε βόλτες στη Σαλονίκη και προκόψανε κάργα στον μετέπειτα βίο τους), γκρίνια, μίρλα, κατήφεια, αυγά Τουρκίας εν τέλει, ούτε καν τ’ αυτιά δεν μπήκαν στον κόπο να μας τραβήξουν τα παππούδια του κόμματος.
Και συνεχίσαμε εμείς το χαβαδάκι το ανατρεπτικό, με ιδέες και πλατφόρμες που θα μπορούσαν να στέκουν ακόμη και σήμερα.
Διότι ήμασταν μουρλοί, αλλά δεν ήμασταν ηλίθιοι…
Πράγμα το οποίον μας φέρνει στον Βαγγέλη.
Ας τον πούμε Βαγγέλη, τέλος πάντων, λόγω προσωπικών δεδομένων, από φοιτητική οργάνωση πολυμελή, που για κάποιο λόγο τον είχε περί πολλού.
Ο Βαγγελάκης, λοιπόν, συνήθιζε να έρχεται στις συνεδριάσεις της φράξιας και να μας τα κάνει μπαλόνια.
Όσο αριστερά και να το τραβάγαμε το σκοινί, όσο επαναστατικά και να θέλαμε να κινηθούμε, όσο και να ακονίζαμε τα κονσερβοκούτια, για πέταμα μας είχε ο σύντροφος.
Για λίγο πιο ‘δω από τη Νέα Δημοκρατία (Νέα Δημοκρατία του Αβέρωφ εκείνη την εποχή, όχι φιλελέ των Μητσοτάκηδων), για πουλητάρια στην καθεστηκυία τάξη, για μισθαρνά όργανα του καπιταλιστικού συστήματος και πάρε και βάλε και δώσε.
Τ’ άντερα απ’ τη μύτη μας έβγαζε κάθε φορά, για να καταλήξουμε κάπου.
Αν καταλήγαμε…
Μια δεκαετία αργότερα, ο Βαγγέλης εντάχθηκε μετά βαΐων και κλάδων στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας κύμα γέλωτος σε μια μερίδα των πρώην συντρόφων και κύμα ύβρεων σε μία άλλη.
Εκεί είναι που έχασα και τα ίχνη του, δεν ξέρω αν ο άνθρωπος ακολούθησε τα βήματα του Πιερρακάκη και επέδειξε ανάλογο πραγματισμό, άμα ρωτήσω θα μάθω, αλλά δεν θέλω να ρωτήσω.
Ενδέχεται να ανεβάσω πίεση και είμαι σε κρίσιμη ηλικία…
Μπορώ, ωστόσο, να ξεκινήσω από την περίπτωση (συγγνώμη, την περιπτωσάρα) του Βαγγέλη και να βρω μια διαδρομή ως την απόφαση της Πολιτικής Γραμματίας της Νέας Αριστεράς, που μας επισήμανε τα εξής:
“Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο, κεντρώες, προσωποκεντρικές και μεσσιανικές στρατηγικές που έχουν ήδη αποδειχθεί αποτυχημένες στο παρελθόν, όχι μόνο αποπροσανατολίζουν τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και εμποδίζουν να δοθεί μια καθαρή, συλλογική και ενωτική απάντηση στις ρίζες των σημερινών συστημικών προβλημάτων”.
Το τέλειο Αριστερόμετρο ξεκάθαρα, μέσα σε λίγες μόνο γραμμές.
Από τη μία δεν έχουμε καμιά δουλειά μαζί σας, από την άλλη ενότητα πάνω απ’ όλα.
Από κείθε όχι στις κεντρώες στρατηγικές, από δώθε ναι στις συλλογικές απαντήσεις.
Και φυσικά, καθαρότητα, μακριά, πολύ μακριά απ’ την πολιτική μπουρούχα της κυβερνησιμότητας.
Το λευκότερο λευκό, που έλεγε και η διαφήμιση…
Δεν λέει κανείς φυσικά, ότι τα συντρόφια της Νέας Αριστεράς θ’ ακολουθήσουν την πορεία του Βαγγέλη. Οι περισσότεροι εξ αυτών άλλωστε, έχουν αποδείξει επί δεκαετίες ολόκληρες ότι όσα λένε τα πιστεύουν κιόλας.
Άλλο αυτό, όμως, και άλλο η ανάγκη να στηθεί ένα όσο το δυνατόν πιο προοδευτικό ανάχωμα απέναντι στη νέα κτηνωδία που έρχεται με φόρα κι ετοιμάζεται να στείλει τη χώρα πίσω στο Μεσαίωνα.
Σόρυ μπόιζ εντ γκερλς, είχε δίκιο ο Χαρούλης όταν δήλωνε ότι άμα δεν αντέχεις τη ζέστα, βγες απ’ την κουζίνα!
Υ.Γ.: Υποχρεωτικό ντισκλέημερ, γιατί ακούω από μακριά τους επαναστάτες ποπολάρους να ζητούν το σκαλπ μου:
Δεν έχω κανέναν γκαϊλέ με Τσίπρα και δεν θεωρώ υποχρεωτική την πρωτοκαθεδρία του σε μια ενωμένη ΚεντροΑριστερά.
Αλλά κάποιος διάολος πρέπει να μπει μπροστά.
Αποφασίστε το λοιπόν, γιατί τα ρολόγια τρέχουν όλο και πιο γρήγορα ενόψει εκλογών…