Επειδή μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω (κι αυτό παίζεται…), πάμε για μία ακόμη φορά να δούμε τι είχα τουιτάρει για τον Στέφανο Κασσελάκη τον περασμένο Νοέμβριο. Δια της μεθόδου του κόπυ του πάστε, βεβαίως, τι να τραγουδήσει η Τεχνητή Νοημοσύνη, μπροστά στην τεμπελιά του δημοσιογράφου; Λα τα μινόρια:
“Σε περίπτωση που δεν το έχει υποπτευθεί να ενημερώσω τον Κασσελάκη ότι ως τώρα ήταν τα ΕΥΚΟΛΑ.
Από Δευτέρα αρχίζουν τα ΔΥΣΚΟΛΑ, γιατί θα πρέπει να κουμαντάρει ένα κόμμα ολόδικό του δίχως κανένα άλλοθι εσωτερικής αντιπολίτευσης.
Πιο χαλαρά βάζεις 100 γάτες να κάνουν παρέλαση στοιχημένες εφ’ ενός ζυγού…”»
Τα βρισίδια που άκουσα από κάτω δεν θα τα επαναλάβω, υποθέτω ότι μπορείτε να τα φαντασθείτε, ήταν ανοιχτές ακόμη οι πληγές από τις κατάπτυστες διαδικασίες (γλυκά το λέω…) στη μπουζουκλερί και ο κόσμος κάπου έπρεπε να ξεσπάσει την οργή του.
Κατανοητόν και δεν απάντησα.
Έγραψα, όμως, εδώ στο Newpost τον περασμένο Μάρτιο, σε κείμενο υπό τον τίτλο “Ρε μπρο, τι παίζει με Κασσελάκη;”, τα εξής:
“Οπότε, μπορούμε να δεχθούμε την εκδοχή ότι ο Στέφανος παίζει το long game και βλέπει μπροστά σε βάθος δεκαετίας.
Το ακούω, δεν είναι παράλογο, είδαμε τον Σαμαρά και τον ΓΑΠ να κάνουν γαϊδουρινή υπομονή και στο τέλος να κατακτούν την πρωθυπουργία.
Αλλά είχαν πίσω τους μηχανισμούς, είχαν πίσω τους διορισμούς (μεταξύ μας τώρα;), είχαν πίσω τους ιστορία και οικογενειακή επιρροή.
Ο Κασσελάκης από την άλλη διαθέτει δυναμισμό, γοητεία, ευστροφία, εμπειρία πιάτσας και είναι γνήσιο παιδί του εικοστού πρώτου αιώνα.
Φτάνουν αυτά, όμως, για να τον κρατήσουν στον αφρό ως την στιγμή που θα τον ευνοήσει η συναστρία;”
Γνήσια η απορία και ήρθε να την ενισχύσει ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας με όσα είπε προχτές για το έκτακτο συνέδριο του κόμματος στις 7 και 8 Φεβρουαρίου. Καταθέτω τις δύο πιο κρίσιμες διαπιστώσεις:
“H ιδανική λύση θα ήταν ένας νέος φορέας, φιλοευρωπαϊκος, φιλελεύθερος, προοδευτικός, στο Κέντρο της Αλλαγής ο οποίος θα συνεργαζόταν με αυτά τα νέα κινήματα για να φέρει εις πέρας την οικονομική πολιτική και την ριζική θεσμική κάθαρση που απαιτεί η κοινωνία.
Αυτή ακριβώς ήταν η πρόθεση του Κινήματος Δημοκρατίας.
Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν υπάρχει ζωτικός χώρος αυτήν τη στιγμή για να πρωταγωνιστήσει ένας τέτοιος, νέος φορέας αλλαγής”.
Και η δεύτερη:
“Το Συνέδριο θα είναι για όλα τα μέλη καθώς όλα τα μέλη θα είναι ισότιμοι σύνεδροι, χωρίς ενδιάμεσα όργανα ή μηχανισμούς.
Μαζί θα αποφασίσουμε εάν και πώς θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας”.
Τα διαβάζεις τα ανωτέρω και λογικό είναι να αναρωτιέσαι πως γίνεται να πας σε συνέδριο “νέου φορέα αλλαγής” δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει χώρος για ένα τέτοιο σχηματισμό. Κι ακόμη περισσότερο, λογικό μοιάζει να προβληματίζεσαι για το “πως” θα συνεχιστεί το Κίνημα Δημοκρατίας την ώρα που οι δημοσκοπήσεις το δίνουν τσίμα τσίμα να μπαίνει Βουλή, αλλά το “εάν θα συνεχιστεί” προδίδει άγχος σφοδρότατο και αγωνία μεγάλη.
Για να μην πω απελπισία…
Αυτή, φυσικά, είναι η μία πλευρά της ανάγνωσης. Να σταθεί κανείς στην επιφάνεια των λέξεων και να αποφανθεί ότι πάει και τελείωσε το στόρι και ο Στέφανος ψάχνει διαφυγή.
Η μία πλευρά.
Η άλλη, το διαβάζει πιο αισιόδοξα το πράγμα, ως κάλεσμα συσπείρωσης και ενότητας, για να αντέξει το κόμμα το τσουνάμι των νέων πολιτικών σχηματισμών και να προχωρήσει στο μέλλον πιο δυνατό. Ο φίλος μου ο Βασίλης, από τους πρωτεργάτες του Κινήματος Δημοκρατίας, κάπως έτσι μου τα είπε:
“Κοίτα να δεις ρεπόρτερ, λογικό είναι να μας ανησυχούν οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν δεν τις θεωρούμε απολύτως εύστοχες. Κι από την άλλη, όσα ακούς για μαζική διαρροή μελών, γράφτα στο χιόνι. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και όπου είχαμε ισχνή παρουσία, όπως Λειβαδιά, ανοίξαμε γραφεία και μπήκαμε σε δρόμο. Η δουλειά γίνεται, το πρόγραμμα προχωράει, έστω και με αργούς ρυθμούς. Προσωπικά, δεν τον βλέπω απελπισμένο τον πρόεδρο, τον βλέπω να κάνει κινήσεις περισσότερο στρατηγικές και λιγότερο τακτικές για να αναδειχθεί το κόμμα ως κάτι παραπάνω από υπόθεση διαμαρτυρίας. Τώρα δεν ακούγεται πολύ, όπως η Ζωή ας πούμε, αλλά νομίζω ότι λίγο αργότερα θα του βγει. Εδώ είμαστε και θα το δείτε”!
Υ.Γ.: Έθεσε και το ζήτημα της οικονομικής επιβίωσης των κομμάτων, στο μήνυμά του ο Στέφανος σημειώνοντας ότι:
“Εδώ δυστυχώς, δεν υπάρχει η κουλτούρα του νόμιμου fundraising που υπάρχει στο εξωτερικό. Εδώ υπάρχει η κουλτούρα των μαύρων ταμείων, των τραπεζών με τα δανεικά και αγύριστα, των κρυφών χορηγών, ενώ εμείς ποτέ δεν μπήκαμε σε αυτό το παιχνίδι”.
Επ’ αυτού, νομίζω ότι κάποια μαθήματα μπορεί να πάρει απ’ τον Περισσό και τα κουπόνια ενίσχυσης.
Κι ας τον στείλει στα δικαστήρια ο Πλεύρης, τίτλος τιμής θα είναι…