Σας έχω πει χίλιες φορές ότι ο Τραμπ είναι παραμυθατζής.
Και μάλιστα παραμυθατζής με πεντιγκρί, εκ Νέας Υόρκης.
Έχει σημασία, έχει μεγάλη σημασία, το είχε τραγουδήσει κι ο συγχωρεμένος ο Φράνκι:
Εκεί άμα πετύχεις, το μπορείς παντού!
Μιλάμε τώρα για μια ράτσα πολύ ξεχωριστή, πως είναι ρε παιδί μου τα απλά τα λυκόσκυλα και τα μαλινουά, πως είναι τα νορμάλ τα κόλεϊ από τη μία και τα ρόγιαλ απ’ την άλλη, πως είναι τα αφγκάν και τα μπαρζόι, κάτι τέτοιο.
Παιδιά ενός ανώτερου λαμόγιου θα τους χαρακτήριζαν οι σινεφίλ, κάνοντας διάλειμμα απ’ την οθόνη…
Και πάμε σε μια ιστοριούλα από τον βίο και την πολιτεία του θείου Νικ, που μόνο ο Ντόναλντ θα τον πήγαινε κόντρα στο μπουλσίτινγκ.
Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, είμαστε για να ανεβαίνουμε Ατλάντικ Σίτυ από Νέα Υόρκη, κανονικά μας φορτώνεται οικογενειακή φίλη του μπάρμπα, κρυώνει η γυναίκα, ανεβάζει πυρετό τελευταία στιγμή, ψάχνει ο δικός μου να βρει λίμο, μπουρδουκλώνεται, ασταδγιάλα, ταξί για Πορτ Οθόριτυ, λεωφορείο κι άγιος ο Θεός.
Την δεκάλεπτη εισαγωγή του οδηγού πριν ξεκινήσουμε θα σας την γράψω προσεχώς, μιλάμε για ολόκληρο κεφάλαιο αμερικανιάς από μόνη της.
Άλλο είναι το θέμα μας στο σημερινό σημείωμα.
Είναι οι παραμύθες που τάιζε ο θείος Νίκ έναν συνεπιβάτη μας, κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Έναν τύπο ακαθορίστου ηλικίας, γύρω στα πενήντα, γύρω στα εξήντα, γύρω στα εβδομήντα, με πορτοκαλί φόρμα πάνω κάτω, σαν αυτές που φοράνε οι φυλακόβιοι στο Στέητς, εμφανώς άφραγκο, που πήγαινε στα καζίνα για κάνα “τυχερό” στην καλύτερη, για να σκοτώσει το χρόνο του στη χειρότερη.
Και δώσε δούλεμα ο μπάρμπας…
Τέλος πάντων, μια, δυο τρεις, τον κοίταζε ο άλλος το θείο, τον ξανακοίταζε, τον ξαναματακοίταζε και κάποια στιγμή άνοιξε το στόμα του και είπε τη μεγάλη ατάκα:
“Χέι μίστερ, άμα θέλω να την παίξω, έχω τα χεράκια μου”!
Σε απλά ελληνικά, κόψε την πλακίτσα, ως εδώ, αρκετά σε ανέχθηκα, μ’ έπρηξες γκαντάμιτ, δεν μπορώ άλλο ν’ ακούω τις παπάρες σου, θες να το καταλάβεις πάει καλά, δε θες θα γίνουμε μαλλιοκούβαρο”.
O θείος, που ήταν γάτα με πέταλα, κατανόησε ότι δεν τον έπαιρνε και το γύρισε στην ψιλοκουβέντα μαζί μου για την εν Ελλάδι τηλεοπτική πραγματικότητα -πιο φανατικός τηλεθεατής του Γιώργου Παπαδάκη δεν έχει υπάρξει!
Όσο για το καζίνο, οφείλω με το χέρι στην καρδιά να ομολογήσω ότι έχω χρηματοδοτήσει τον Ντόναλντ, γιατί μ’ έτρεξε ράιτ θρου στο Trump Plaza ο θείος, πρώτη στάση γαρ του λεωφορείου εκείνη την εποχή, έριξα κι εγώ δυο ζαριές, πάνε εκατό δολάρια.
Καλοφάγωτα πρόεδρε, καλοφάγωτα…
Μιας και μιλάω, όμως, για τον πλανητάρχη, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι κούκλα, κουκλίτσα μάντρωσε ένα σωρό ηγέτες στην Αίγυπτο κι έκανε το κομμάτι του κομπλέ και παρφουμέ μπροστά στις κάμερες της οικουμένης.
Πουλώντας την τέλεια παραμύθα του ειρηνοποιού, την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες διοχετεύουν (γλυκά το λέω, Μάκη μου!) όπλα με τον τόνο ανά την υφήλιο και ετοιμάζονται ν’ ανάψουν καινούριες φωτιές όπου και όποτε το χρειαστούν.
Δι σόου μαστ γκοου ον, για τους παλαβωμένους οφθαλμούς των ακόμη πιο παλαβωμένων ποπολάρων, το έκανε ο Ρόνυ με τρόπο αξιοθαύμαστο, γιατί, δηλαδή, να μην το κάνει και ο Ντόναλντ;
Άλλωστε απ’ τους Δημοκρατικούς ξεκίνησαν αμφότεροι, πριν τη γυρίσουν τη μπιφτέκα και ασπασθούν το νόμο με την τάξη…
Υ.Γ.: Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι τη ρητορική του Τραμπ, που μοιάζει να απευθύνεται σε παιδιά του δημοτικού και τόσο ενοχλεί κάποιους, χρησιμοποίησε και η πολυδιαφημισμένη Λάουρα Κοβέσι στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Ελλάδα. Θυμηθείτε τα λόγια της:
“Κάποιοι για πολλά χρόνια έκλεβαν ευρωπαϊκά λεφτά, που έπρεπε να βοηθούν τίμιους αγρότες για να καλλιεργούν την υπέροχη αυτή χώρα”.
The post Και ξαφνικά ο Τραμπ, μας προέκυψε ειρηνοποιός! appeared first on Newpost.gr.