Η γκρίνια στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εσωκομματική μουρμούρα. Είναι δημόσια, πολιτικά φορτισμένη και έχει ονοματεπώνυμα. Η ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σοβαρότερη –μέχρι στιγμής– αμφισβήτηση, και μάλιστα εκ των έσω. Με όρους πολιτικής ουσίας αλλά και στοιχειώδους επάρκειας. Γιατί άλλο είναι να χάνεις, κι άλλο να μην ξέρεις γιατί.
Στην πολιτική –όπως και στην ιατρική– ο ερασιτεχνισμός και η προχειρότητα πληρώνονται. Και στο ΠΑΣΟΚ, πληρώνονται ακριβά. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μετά την επανεκλογή του εκλογή του, εξακολουθεί να δίνει την αίσθηση πως περνάει από το κόμμα για καφέ και κουσκούς με τα φιλαράκια του. Χωρίς σχέδιο, χωρίς στίγμα, χωρίς βελόνα στην πυξίδα.
Δεν το λένε μόνο οι κακές γλώσσες. Το λένε, με τον τρόπο τους, και οι παλιοί του κόμματος. Ο Γερουλάνος ζητάει να γίνουν επιτέλους κινήσεις «για να κινηθεί η βελόνα» – γιατί εδώ και μήνες το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με παλιό ραδιόφωνο: μπουκώνει, κάνει παράσιτα, δεν πιάνει κανέναν σταθμό.
Ακόμα πιο αιχμηρή η Άννα Διαμαντοπούλου, που προειδοποιεί την ηγεσία να μην κατρακυλήσει στον δρόμο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεν είπε το όνομα, αλλά το είπε. Να μη βρεθεί, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ να μιλάει μόνο του για συνταγματικά κενά και υποτιθέμενες επαναστάσεις, χωρίς κοινό, χωρίς στόχο και –κυρίως– χωρίς απήχηση.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο ερασιτεχνισμός και η προχειρότητα δεν είναι απλώς μειονεκτήματα. Είναι στρατηγικά ελαττώματα. Και αυτά δεν συγχωρούνται. Ούτε από την κοινωνία. Ούτε από την ιστορία.
Ο Ανδρουλάκης θυμίζει ήρωα σε ταινία του Σκορσέζε που ξεκίνησε για αρχηγός συμμορίας, αλλά ξέχασε πού έβαλε το όπλο.
The post Καφές, κουσκούς και στασιμότητα – Όταν η πολιτική γίνεται παρέα χωρίς πυξίδα appeared first on Newpost.gr.