Ήλθε, λοιπόν, η νέα πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Έκανε την είσοδό της όχι στους τόπους της σοβαρότητας, όπου το νόημα των πραγμάτων ζυγίζεται∙ αλλά εκεί όπου η Ελλάδα του 21ου αιώνα αυτοεκτίθεται: στα μπουζούκια. Υπό τους ήχους του «Ζορμπά», εκείνου του κινηματογραφικού αλλά και ψευδεπίγραφου ελληνισμού, του εύκολου και εξαγώγιμου, που καταναλώνεται όπως οι καρτ-ποστάλ με το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.
Η εικόνα προκάλεσε συγκίνηση. «Να! Μας αγαπούν! Μας καταλαβαίνουν!» — έσπευσαν να πουν οι αυτόκλητοι πανηγυριστές της εθνικής μας μειονεξίας. Χειροκροτήσαμε όχι την παρουσία, αλλά την επιβεβαίωση ότι είμαστε ευχάριστοι ως θέαμα. Εξωτικοί, ελαφροί, αβλαβείς.
Συμπαθής η κυρία Κίμπερλι. Δεν υπάρχει λόγος να της προσάψει κανείς ιδιοτέλεια: είναι εκπρόσωπος μιας χώρας που δεν κρύβει την κοσμοαντίληψή της. Μιας χώρας που έχει ενσωματώσει στην κρατική της συνείδηση την βεβαιότητα ότι ο κόσμος είναι πεδίο επιρροής, διαχείρισης και –όποτε απαιτείται– εκμετάλλευσης. Δεν υπάρχει υποκρισία σε αυτό. Είναι απολύτως ειλικρινές.
Το ερώτημα δεν αφορά εκείνη.
Μας αφορά.
τι το θέαμα που προκάλεσε απορία –και κάποια θλίψη– δεν ήταν ο χορός της πρέσβειρας. Αλλά ο χορός γύρω από εκείνη. Οι φωτογραφήσεις, οι αγκαλιές, η σπουδή να βρεθεί κανείς «δίπλα». Η κοινωνία της επίδειξης του ανήκειν στον ισχυρό. Ο αγώνας δρόμου για μια εικόνα στο Instagram, ως πιστοποιητικό κοινωνικής ανόδου.
Σαν να λέμε: ιδού η Ελλάδα που θέλει να την αγαπούν οι ισχυροί, επειδή δεν αντέχει να αγαπήσει τον εαυτό της.
Και τότε θέτει κανείς το ερώτημα που δεν είναι ρητορικό αλλά βαθύτατα υπαρξιακό:
Να γελάσει ή να κλάψει;
Να γελάσει με την ελαφρότητα ενός λαού που αντικαθιστά το εθνικό φρόνημα με την επιθυμία αποδοχής;
Ή να κλάψει για την απώλεια εκείνης της παλαιάς αξιοπρέπειας, που δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση έξωθεν;
Η Ελλάδα δεν είναι –ή δεν θα έπρεπε να είναι– ο χορευτής του «Ζορμπά» για τα ξένα βλέμματα.
Δεν είναι θέαμα, ούτε τουριστικό προϊόν.
Αν η άφιξη της πρέσβειρας έχει κάποιο νόημα, αυτό θα κριθεί όχι από τον χορό, αλλά από την ικανότητά μας να θυμηθούμε ποιοι είμαστε – ή ποιοι κάποτε υπήρξαμε.
Και αν δεν το θυμηθούμε, τότε ο χορός συνεχίζεται.
Όχι ως γιορτή.
Αλλά ως τελετουργία παράδοσης.
The post Ήλθε η Κίμπερλι appeared first on Newpost.gr.