Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική ζωή του τόπου αποκαλύπτει, με σχεδόν ωμό τρόπο, την παρακμή των θεσμών της. Η παρουσία του κ. Λαζαρίδη στην Εξεταστική Επιτροπή —την Εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ— ανήκει ακριβώς σε αυτή τη σφαίρα: όχι ως μεμονωμένο ατόπημα, αλλά ως σύμπτωμα μιας βαθύτερης νοσηρότητας, μιας εκτροπής από την έννοια του πολιτικού ήθους.
Ο εισηγητής της Επιτροπής, ο κ. Λαζαρίδης, εμφανίστηκε αποφασισμένος να εξετάσει τον αντιπεριφερειάρχη Κρήτης όχι για την ουσία του σκανδάλου, όχι για το πώς λειτουργούσε ένας κρίσιμος οργανισμός που διαχειρίζεται ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά για το ποιος είναι. Σε ποιο κόμμα ανήκει. Αν βρίσκεται στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Και —το αποκορύφωμα— αν η σύζυγός του έχει λάβει επίδομα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια σειρά ερωτημάτων που θύμιζε περισσότερο τελετουργία μικροψυχίας παρά θεσμική διαδικασία αναζήτησης αλήθειας.
Και μέσα σε αυτή την παρωδία πολιτικής εξέτασης, ακούστηκε και η δήλωση του περιφερειάρχη Κρήτης —θεσμικού άρχοντος— ότι ενημερώθηκε «από τις εφημερίδες» για όσα συνέβαιναν στην περιφέρειά του. Μια ομολογία αμηχανίας και αδράνειας, που σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα αποτελούσε αφετηρία πολιτικού ελέγχου. Κι όμως, εκεί δεν στράφηκε η αυστηρότητα του κ. Λαζαρίδη. Προτίμησε τον εύκολο δρόμο: τις κομματικές ταυτότητες, τις προσωπικές λεπτομέρειες, και τις υποψίες περί επιδομάτων.
Η συμπεριφορά του κ. Λαζαρίδη ήταν, αναμφίβολα, απαράδεκτη. Όχι με όρους κομματικής αντιδικίας, αλλά με όρους πολιτικής ευθύνης. Η Εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ απαιτεί νηφαλιότητα, γνώση, προσήλωση στην ουσία — όχι τη μετατροπή της σε σκηνικό για επιδείξεις ρητορικής επιθετικότητας και προσωπικών υπονοουμένων.
Κι όμως, το δράμα συνεχίστηκε: το ΠΑΣΟΚ εξέδωσε ανακοίνωση, ο κ. Λαζαρίδης απάντησε με εξαγγελία μήνυσης. Μήνυσης — σε τι; Σε μια πολιτική αποτίμηση; Αν η πολιτική κριτική ποινικοποιείται, τότε δεν έχουμε πλέον δημοκρατία του λόγου, αλλά δικαστικοποιημένη αντιπαλότητα. Στην οποία η Βουλή παύει να είναι τόπος διαλόγου και μετατρέπεται σε προθάλαμο του Αρείου Πάγου.
Η υπόθεση Λαζαρίδη δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι καθρέφτης. Καθρεφτίζει μια πολιτική τάξη που έχει ξεχάσει τι σημαίνει λογοδοσία, τι σημαίνει ευθύνη, τι σημαίνει πολιτικός πολιτισμός. Και όταν η πολιτική υποκαθίσταται από μικρότητα, όταν η έρευνα ενός σκανδάλου μετατρέπεται σε διαγωνισμό εντυπώσεων, τότε η κρίση δεν είναι πλέον θεσμική· είναι κρίση πολιτισμού.
The post Η υπόθεση Λαζαρίδη και η κρίση πολιτικού πολιτισμού appeared first on Newpost.gr.