Ογδόντα χρόνια από την τραγική περίοδο της Κατοχής, όταν η Ελλάδα έχανε πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους και βυθιζόταν σε πρωτοφανή καταστροφή, οι ελληνικές αξιώσεις για αποζημιώσεις από τη Γερμανία παραμένουν ανεκπλήρωτες. Κι όμως, δεν είναι θέμα δικαιοσύνης, δεν είναι θέμα αρχών· είναι η απόλυτη υποκρισία που συντηρείται με συγκαταβατικά λόγια, ανέξοδες συγγνώμες και, φυσικά, τη βολική διαβεβαίωση ότι το θέμα έχει «λήξει». Αλήθεια, για ποιον;
Οι γερμανικές αρχές, με τις ευλογίες των ελληνικών κυβερνήσεων που αναλώνονται σε ρηματικές διακοινώσεις και συμβολικά «διαβήματα», έχουν δημιουργήσει έναν κυκεώνα δικαιολογιών που ξεπερνά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ηθικής υποχρέωσης. Από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, που ουδέποτε αποπληρώθηκε, μέχρι τις υλικές καταστροφές και τις σφαγές σε τόπους όπως το Δίστομο και η Βιάννος, οι Έλληνες περιμένουν ακόμα – γιατί η «συγγνώμη» για το Βερολίνο τελειώνει εκεί που αρχίζουν οι αποζημιώσεις.
Η γερμανική δικαιολογία έχει μεταλλαχθεί σαν χαμαιλέοντας ανάλογα με την εποχή και τις διεθνείς συγκυρίες. Το Βερολίνο αρνιόταν επί δεκαετίες να συζητήσει το ζήτημα, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχει συνθήκη ειρήνης». Όταν, επιτέλους, μια Συνθήκη Ειρήνης φάνηκε στον ορίζοντα με τη συμφωνία «2+4» του 1990, το Βερολίνο αποφάσισε πως το θέμα είχε ξαφνικά «κλείσει». Άνευ συζήτησης, χωρίς καν την παρουσία των χωρών που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα της γερμανικής θηριωδίας.
(AP Photo)
Η Ελλάδα, παγιδευμένη σε μια υποτακτική πολιτική τακτική, δεν τόλμησε να αντιταχθεί με σθένος, αφήνοντας να διαμορφωθεί η εντύπωση ότι οι δικές της θυσίες ήταν μικρότερης σημασίας. Αντί να διδαχτεί από τις δυναμικές ενέργειες της Πολωνίας – που όχι μόνο διατύπωσε ξεκάθαρα αιτήματα, αλλά απευθύνθηκε και στον ΟΗΕ – η ελληνική κυβέρνηση αρκείται σε ρηματικές διακοινώσεις και διπλωματικούς ευφημισμούς, εντείνοντας την πεποίθηση πως η ίδια δεν πιστεύει καν στη δικαίωση.
Ο λαός της Ελλάδας, ωστόσο, θυμάται. Οι μαρτυρίες για τις καταστροφές στις υποδομές, το σβήσιμο του 80% της βιομηχανίας, την καταναγκαστική καταβολή δανείων από την Τράπεζα της Ελλάδας, τους μαζικούς λιμούς και τις άγριες σφαγές είναι ακόμα ζωντανές. Και αυτή η ζωντανή μνήμη αποτελεί το βάρος που το Βερολίνο αποφεύγει να αποπληρώσει – με τη συνενοχή κάθε ελληνικής κυβέρνησης που προτίμησε τη σιωπή από την ευθύνη.
Σήμερα, η Ελλάδα χρειάζεται κάτι παραπάνω από ανέξοδες διακοινώσεις και διπλωματική ευγένεια. Χρειάζεται μια αποφασιστική πολιτική στρατηγική, μια συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα και την προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια, με την ίδια επιμονή που έδειξαν και άλλοι λαοί που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί η δικαιοσύνη μπορεί να είναι καθυστερημένη, αλλά δεν πρέπει να είναι ακυρωμένη – και η ιστορική αλήθεια δεν «κλείνει» με όποια σύμβαση βολεύει το Βερολίνο.
The post Η υποκρισία των Γερμανικών αποζημιώσεων: Η Ελλάδα ακόμα περιμένει appeared first on Newpost.gr.