Κάνοντας ένα γρήγορο flash back στην εκλογική αναμέτρηση του 2023 τίποτα δεν δείχνει ίδιο σε σχέση με το σήμερα. Η ΝΔ του 41% και του “αυτά έχουν λυθεί” ως απάντηση σε κάθε αστοχία της ακροβατεί πια σε ποσοστά που δεν της εξασφαλίζουν τη βεβαιότητα του μπόνους των εδρών για το πρώτο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του απρόσμενου 18% και της εξίσου απρόσμενης αποχώρησης Τσίπρα από την ηγεσία παλεύει να κρατηθεί ανάμεσα στο 6-7% και το ΠΑΣΟΚ έχει επιστρέψει περίπου στα ίδια ποσοστά πέριξ του 11-12% έχοντας κάνει ήδη μία περιστροφή γύρω από τον εαυτό του με μία πρόσκαιρη εκτίναξη στο 20%.
Ακόμη και μία αναδρομή στις ευρωεκλογές του 2024, δέκα μήνες πίσω, εμφανίζει μεγάλες διαφορές σε σχέση με το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η φθορά του κυβερνώντος κόμματος αποτυπώνεται πλέον και στο πρόσωπο του πρωθυπουργού που έχει γίνει μέρος του προβλήματος κι έχει απωλέσει την ιδιότητα του “καταλληλότερου”, το ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε από εξωγενή γεγονότα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί με τον επανεκλεγέντα πρόεδρο να καταλάβει τί πάει λάθος και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ανακτήσει την αξιοπιστία του την οποία έχασε με ευκολία και με σύνθημα το whatever it takes, στην προσπάθεια απαλλαγής του από τον Στέφανο Κασσελάκη.
Μέσα σ’ αυτό το για πολλούς ακατανόητο περιβάλλον ένα πρόσωπο από το παρελθόν, αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου προσπαθεί να επιβληθεί ως κάτι νέο, ασυμβίβαστο κι άφθαρτο παραγράφοντας την πορεία της προηγούμενης πολιτικής δεκαπενταετίας.
Φταίει η κοινωνία που απηυδισμένη και απίστευτα ταλαιπωρημένη από μία πολυεπίπεδη κρίση ετών με αιχμή την οικονομία γυρίζει την πλάτη της στα πολιτικά κόμματα ή μήπως φταίνε οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις που αδυνατούν να αντιληφθούν τί πραγματικά απαιτεί η κοινωνία από τους πολιτικούς της εκπροσώπους; Η απάντηση είναι προφανής. Τα κόμματα και κυρίως οι ηγεσίες τους δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τα μηνύματα των πολιτών. Ούτε καν τη σιωπή τους. Πολλώ μάλλον να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Η πολιτική πραγματικότητα μοιάζει χαώδης και οπωσδήποτε δεν είναι προβλέψιμη. Τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ παραπαίουν για διαφορετικούς ίσως λόγους το καθένα όμως δείχνουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να επανατοποθετηθούν με νέους όρους στην πολιτική έρημο στην οποία βαδίζει η χώρα. Οι εσωκομματικές εκρήξεις κυριαρχούν και το παραγόμενο προϊόν ελάχιστα θυμίζει παραδοσιακή πολιτική. Οι εξελίξεις είναι άδηλες και όλοι αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Τα τεχνητά διλήμματα της κυβέρνησης με άξονα τη θεωρία του χάους υποχωρούν καθώς το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου αντιλαμβάνεται ότι καταλαμβάνει μέρος αυτού του χάους. Τα δε συνθήματα της αντιπολίτευσης με επίκεντρο το να φύγει μία καταστροφική κυβέρνηση για να έρθει μία εναλλακτική προοδευτική κυβερνητική πρόταση δεν βρίσκουν ευήκωα ώτα.
Η κοινωνία ρίχνει άκυρο στους πάντες ισοπεδώνοντας ακόμη και μεμονωμένα θετικά στοιχεία. Η έκρηξη στο πολιτικό σύμπαν δεν αργεί το εντυπωσιακό όμως είναι ότι δεν τρομάζει αυτούς που την προκαλούν, δηλαδή τους ίδιους τους πολίτες, που ασπάζονται συνειδητά η μη τη θεωρία του χάους.
The post Η θεωρία του χάους έγινε πράξη appeared first on Newpost.gr.