Έχω ακούσει λάστιχο από νταλίκα να σκάει με κρότο εκκωφαντικό, καταραμένη αναγόμωση, τριάντα μέτρα μπροστά μου, στις παλιές στροφές του Πλαταμώνα.
Σκέφτηκα “αν την κρατήσει σώθηκα, αν του φύγει την έβαψα”.
Την κράτησε.
Έχω δει μαύρη την πισίνα του πεντάστερου ριζόρτ στην Ηλεία, όπου είχα πάει τον θείο Νικ να θρηνήσει τη θεία Χέλεν.
Μαύρη από τις αδιανόητες πυρκαγιές του 2007, που φάγανε ένα σωρό κόσμο.
Μεγάλα τ’ αποκαΐδια, σαν πλατανόφυλλα.
Έχω μυρίσει τις υπόγειες αποθήκες των ταβερνείων στην νεοϋορκέζικη τσάιναταουν, έξι το πρωί τις ανοίγανε να ξεβρομίσουν, στο δρόμο εγώ λόγω τζετ λαγκ.
Σαν την αναπνοή του Κθούλου, ένα πράγμα.
Έχω ζήσει θυμό του Σεραφείμ Φυντανίδη. Μεγάλο θυμό…
Αλλά τίποτε εκ των ανωτέρω δεν κατάφερε να με προετοιμάσει για τη συγκλονιστική φαντασμαγορία που βίωσα την περασμένη Τετάρτη στα φανάρια του Χίλτον.
Τετάρτη βράδυ παρακαλώ, λίγο πριν από τις δέκα το βράδυ, επέστρεφα με το τουτού από τα ΚΤΕΛ Κηφισού.
Εκεί με είχε στείλει εντολή κουμπάρας, που είχε ξεχάσει στο σπίτι της τα σπέσιαλ μαλλιά του πλεξίματος (έχεις ιδέα από πλεξοτανίλ;) και δίχως την παρουσία τους δεν μπορούσε να χαλαρώσει.
Κουλ και ψύχραιμος στο τιμόνι, με πιάνει κόκκινο.
Δίπλα μου αμαξάκι πιο μικρό απ’ το δικό μου, ας πούμε κατηγορία σούπερ μίνι.
Αμαξάκι δεκαπενταετίας τουλάχιστον, καμία σχέση με γκατζετιές και οθόνες πολυμέσων.
Νεαρά ύπαρξη στο τιμόνι, κάπως φωτιζόταν από την εταζέρα.
Νόμισα ότι είχε ανάψει το φωτάκι για να βαφτεί (συμβαίνει όλη την ώρα!), κοίταξα καλύτερα, είδα κατασκευή πατέντα για να αιωρείται το κινητό.
Θαύμασα.
Η οθόνη έδειχνε διάλογο σε dm.
Στο δευτερόλεπτο επάνω, η νεαρά ύπαρξη πάτησε καρδούλα.
Και στα επόμενα δευτερόλεπτα, ακολούθησε ορυμαγδός.
Πρώτα επισκέφθηκε τέσσερα-πέντε προφίλ, όπου αντέδρασε με διάφορους τρόπους στα σχετικά ποσταρίσματα, ακολούθως μπήκε σε ιστοσελίδα με προσφορές και αγόρασε ρουχαλάκι και στο τέλος πέρασε στα στόριζ, είδα μια μυστήρια να τα χώνει, δεν της άρεσε πήγε σε δεύτερη μυστήρια που γέλασε πατόκορφα.
Και το φανάρι άναψε!
Όλα αυτά μέσα σε ένα λεπτό, βαριά ένα λεπτό και δεκαπέντε δευτερόλεπτα, δεν κρατάνε παραπάνω τα φανάρια στην περιοχή, όπως και στους περισσότερους δρόμους της Αθήνας άλλωστε.
Μέσα σε εξήντα, πες εβδομήντα δευτερόλεπτα η νεαρά ύπαρξη αναστάτωσε το κυβερνοδιάστημα με κάθε δυνατό τρόπο, ηλεκτρίζοντας τον εγκέφαλό της με πάσης φύσεως φράσεις, εικόνες και βίντεο.
Ψώνισε κιόλας.
Σε εξήντα, πες εβδομήντα δευτερόλεπτα, λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται υπουργός ή διεθνολόγος για να υπερασπιστεί την Ομάδα Αλήθειας…
Μιλάμε, άραγε, για ένα νέο είδος ανθρώπου, αναρωτιόμουν στο δρόμο της επιστροφής.
Μιλάμε, ίσως, για μια εξέλιξη του homo sapiens, που θα έκανε ακόμη και τον Δαρβίνο να φάει τις σημειώσεις του με σάλτσα μέντας;
Ή απλώς έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει, ο πόλεμος κόντρα στους ψηφιακούς εγκέφαλους και τη νοημοσύνη τους;
Φακ με ιφ άι νόου και εδώ που τα λέμε δεν έχω και καμιά όρεξη να μάθω, με το ζόρι κρατιέμαι να μην πετάξω το κινητό στην ανακύκλωση.
Έχω, ωστόσο, την εντύπωση ότι ισχύει κάτι ανάλογο με εκείνο το παλιό, το κομμουνιστικό, ότι, δηλαδή, ο καπιταλισμός θα μας πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσουμε.
Εμείς, λοιπόν, δεν την πουλήσαμε καν τη συνείδησή μας.
Τζάμπα την προσφέραμε, σε συσκευασία δώρου!
Υ.Γ.: Καλή Ανάσταση εύχομαι και μακριά από υπηρέτες της διαφθοράς. Είναι πολλοί, αλλά ευτυχώς αναγνωρίζονται εύκολα…
The post Η Τεχνητή Νοημοσύνη σας μάρανε, γίδια! appeared first on Newpost.gr.