Στην ελληνική δημόσια σφαίρα η ασυνέπεια συχνά εμφανίζεται ως «διευκρίνιση». Κι όπως φαίνεται, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, κ. Κώστας Τσουκαλάς, αποφάσισε το τελευταίο διάστημα να επιδοθεί σε αυτήν ακριβώς την τέχνη: να μετατοπίζει τον λόγο του χωρίς να μεταβάλλει – ή να παραδέχεται ότι μεταβάλλει – τη θέση του.
Μέχρι πρόσφατα, ο κ. Τσουκαλάς διαβεβαίωνε με σταθερότητα ότι οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν αναγκαίο εργαλείο ισορροπίας στην αγορά εργασίας. Ένα θεμέλιο το οποίο, κατά την ίδια του τη ρητορική, όφειλε να επανέλθει άμεσα. Όταν όμως η κυβέρνηση ανέλαβε την πρωτοβουλία να επαναφέρει ρυθμίσεις προς αυτή την κατεύθυνση, ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ένιωσε την ανάγκη να αλλάξει προσανατολισμό.
Και τότε ανακαλύφθηκε η… οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι ως τεχνικό πλαίσιο — το οποίο, άλλωστε, υπήρχε εδώ και χρόνια. Αλλά ως ασφαλές καταφύγιο για να μην του χρεωθεί ότι αναγνωρίζει μια κυβερνητική πρωτοβουλία ως ορθή. Η επίκληση της ευρωπαϊκής οδηγίας λειτουργεί, έτσι, όχι ως επιχείρημα αλλά ως πρόσχημα: μια προσπάθεια να μετατεθεί η συζήτηση από το «τι χρειάζεται η ελληνική αγορά εργασίας» στο «τι μας επιβάλλει η Ευρώπη».
Οι θέσεις δεν αλλάζουν· αλλάζει ο τρόπος που διατυπώνονται όταν το πολιτικό κόστος καραδοκεί. Και σε αυτήν τη μετατόπιση αποτυπώνεται το παλιό, γνώριμο σύμπτωμα της ελληνικής μικροπολιτικής: να θεωρείται αξιόλογο μόνο ό,τι εξαγγέλλει η δική μας πλευρά, ενώ ό,τι πράττει ο αντίπαλος να πρέπει αυτομάτως να αποδομηθεί — ακόμη και αν χθες το θεωρούσαμε αναγκαίο.
Ο λόγος του κ. Τσουκαλά, λοιπόν, δεν αποτυπώνει μια νέα σοφία. Αποτυπώνει την αδυναμία να παραδεχθεί ότι η κυβέρνηση υιοθέτησε κάτι που ο ίδιος υποστήριζε. Κι έτσι, αντί να σταθεί συνεπής στη θέση του περί συλλογικών συμβάσεων, αναζητά καταφύγιο στην τυπολογία των Βρυξελλών.
Το ερώτημα, πάντως, παραμένει:
Πόσο μπορεί να σταθεί ένας δημόσιος λόγος που αλλάζει όχι με βάση την ουσία, αλλά με βάση το ποιος ασκεί την πρωτοβουλία.
The post Η ρητορική μετάλλαξη του κ. Τσουκαλά appeared first on Newpost.gr.